Op elkaar neerkijken neemt bizarre vormen aan!

Vanaf de jaren ’70 is de wereld in een stroomversnelling geraakt. Vrij plotseling kon iedereen overal naar school. Eerst in de Westerse wereld en daarna bijna overal. Iedereen kon hieraan meedoen. Waar een wil is, is een weg.

Het waren toen vooral linkse partijen die het voortouw namen. Arbeiders en links intellectuelen samen. Het zou echter niet lang duren. Vele arbeiders (of hun kinderen) werkten zich op en links intellectuelen vonden ‘restgroepen’ die hun ‘hulp’ harder nodig hadden dan de bestaande ‘onderklasse’. Voor die laatste groep was alles toch inmiddels geregeld? Er stonden verschillende soorten treinen klaar richting een mooie toekomst; het enige wat je moest doen was instappen.

Waar even niet bij stilgestaan werd was dat er altijd een flinke groep mensen overblijft op het perron. Ze misten de trein. Om welke reden dan ook. Jammer dan.

Extra jammer was het dat de politieke partijen die ooit voor hen streden opgegaan waren in zogenaamde middenpartijen. Deze partijen hadden wel iets anders te doen dan zich te bekommeren om al die mensen die op het perron achterbleven. Die partijen zaten immers zelf in de voortrazende treinen.

Ach, zou je zeggen. De mensen op het perron zullen zich wel verenigen. En zo is het ook gegaan. Ze verenigden zich. Zo ken je nu rechts populisme, dieren activisme, boze boeren collectieven, groepen die hun binding vinden binnen bepaalde geloven en complotdenkers. Sinds kort aangevuld met anti vaxxers en gele hesjes. Nieuwe groepen zijn in ontwikkeling zoals extinction rebellian, veertigminners op zoek naar een huis, Squid gamers, zeer bezorgde millennials en de generatie Z, waarbij die laatste 2 groepen uiteenvallen in diegenen die het net redden -hangend aan hun vingernagels- en diegenen die het al bijna opgegeven hebben.

Allemaal groepen waarop door velen die niet bij zo’n groep horen neergekeken wordt.

Dat neerkijken wordt niet alleen gedaan op bovengenoemde groepen maar ook onderling wordt er veel op elkaar neergekeken. Elkaar moreel de maat nemend. Zie de Nederlandse politiek -binnen en buiten de eigen partij- aangemoedigd door bijna alle media. Zie zo’n beetje iedere werkvloer en vereniging; hoe moeten we verder met thuiswerken? Met vernieuwing? Met veranderingen? Met oude waarden?

Ik zie dat ‘op elkaar neerkijken’ echt overal gebeuren, van jong tot oud. In snel toenemende mate. En hoe reageren mensen waarop wordt neergekeken? Gaan die zichzelf misschien minderwaardig voelen? Een andere, radicalere, weg inslaan?


Is het misschien een idee om eens op dezelfde hoogte te gaan zitten als anderen, een kleine draai te maken en te gaan luisteren en vragen wat die ander te zeggen heeft? Misschien leer je daar al luisterend van. En luistert die ander vervolgens ook naar jou. Heel gewoon in een gewoon gesprek. In plaats van via media en mails. Natuurlijk met het risico dat je dan nog meer op een ander of anderen gaat neerkijken. Maar dát, beste lezer, heeft dan verdomd veel te maken met jouw eigen superieur morele opstelling………….. En of dat jou of de wereld om je heen beter en prettiger maakt?

Ik betwijfel het ten zeerste.


Rob Franse, 16 oktober 2021

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *