Spanning! Echt ALLES staat nu onder spanning. Dat kan anders!

Of je nu de media volgt, de politiek of de man in de straat, iedereen lijkt zwaar onder spanning te staan.

Ik heb de laatste weken uiterst verstandige en evenwichtige mensen heel grote woorden horen gebruiken die hen niet passen. Of het nou over corona gaat, vaccinaties, politieke keuzes, vrijwilligerswerk, echt werk, zorg, de belastingdienst of familie en vrienden, de woorden zijn groot, onevenwichtig en boos.

De redenen hiervoor? Te veel spanning. Te veel spanning bij jezelf, bij anderen in jouw omgeving en in de wereld in het algemeen.

Ik ga daar niet over vertellen. Je hebt er al veel te veel over gehoord en gelezen.

Wat ik wel ga vertellen is dat er oplossingen voor zijn. Die oplossingen zijn niet simpel. Het bewaren van de lieve vrede hoort er in ieder geval niet bij; het is slechts uitstel. Zachte heelmeesters maken immers stinkende wonden. Helaas zijn we de laatste 50 jaar gewend geraakt aan zachte heelmeesters. Deze heelmeesters zorgen voor etterende wonden die uiteindelijk voor nog meer ellende en spanning zorgen.

Maar zijn we bereid om de ‘niet simpele oplossingen’ samen uit te voeren? Neen. Zo las ik laatst dat 98% van de niet gevaccineerden niet willen dat er voor hen andere regels gelden dan voor wel gevaccineerden. Dat de Democraten in de VS, die voor 2 jaar de macht hebben, deze slechts gebruiken om elkaar de tent uit te vechten. Terwijl ik oorspronkelijk dacht dat dit tot de wél simpele oplossingen behoorde.

Poetin heeft gelijk als hij zegt dat ‘het kapitalistische Westen kapot gaat aan zichzelf en aan progressieve elementen’. Nooit gedacht dat ik Poetin ooit gelijk zou geven.

Spanning dus. Spanning in de wereld die begint bij spanning in onze eigen bubbel welke weer veroorzaakt wordt door spanning in onszelf. Spanning die veroorzaakt wordt door twijfel en onzekerheid welke we uiten in grote woorden die klinken als ‘ik wéét het’.

Nou, ík weet het niet.

Wat ik wel weet is dat steeds minder mensen openstaan voor hun eigen twijfels. Iets wat volgens mij de meest heftige uiting is van onzekerheid. Een vertoon van onvermogen wat zich manifesteert in een belachelijke verdediging omdat ieder weldenkend mens stomweg ziet dat deze verdediging een farce is.

Zo kom ik bij de oplossing van alles wat onder spanning staat: STOP je verdediging. Luister echt en luister goed. Durf elkaar aan te spreken. En vooral: DURF AANGESPROKEN TE WORDEN!!!!.

Ontspan! Weet dat échte ontspanning de kracht van de sterke is. Zoals ook oprecht aanspreken of aangesproken worden slechts toebehoort aan de sterke. Aan diegene die waardigheid vooropstelt!

Ik wens jou dus échte ontspanning én waardigheid toe!

Rob Franse, 29 oktober 2021

Confrontatie met m’n eigen onzin

Ik las het zinnetje op een woensdagochtend op pagina 17 van de ochtendkrant. Helemaal onderaan: ‘Schrijven is een manier om gedachten te creëren en vervolgens te ordenen’.

Zo’n lekker eenvoudig niet kwaaddoend zinnetje tussen alle dramatische berichten die een ochtendkrant meestal beheersen.

Om vele redenen ben ik het er mee eens. Ik schrijf al vele jaren op vele manieren. Steeds vaker overkomt het me dat ik, na een nachtje slapen, een en ander verander in de tekst. Al dan niet geholpen door commentaar van een tegenlezer. Eigenlijk gaat het altijd op die manier. Ik lees en hoor van alles, peins er over, wandel wat rond en begin met schrijven. Meestal loop ik tijdens dat schrijven nog een keer rond. Vervolgens pas ik weer wat aan. Een enkele keer leg ik het geschrevene terzijde of gooi het stomweg in de prullenbak.

Uiteindelijk stuur ik het geschrevene naar iemand of naar een groep toe. Bijna altijd nadat er tegen gelezen is (zeker als het een E-mail betreft). Meestal hopend op een reactie. Een reactie die me weer doet verder denken, die me leert, die me confronteert of me op een nieuw spoor zet.

Het ordent m’n gedachten.

Door zo te schrijven kom ik meestal ook goed voorbereid op bijeenkomsten of vergaderingen. Word ik zelden geconfronteerd met mensen die denken dat ik iets anders bedoelde dan datgene wat ik over probeerde te brengen. Het geeft me een zekere rust.

Wat stond er nog meer in dat krantenartikel? ‘Bij schrijven ga je het gesprek met jezelf aan’, ‘De mens is vooringenomen en denkt genoeg te weten om de juiste beslissingen te nemen’, ‘Eigenlijk gaat het er om juist te weten wat je niet weet’.

Wat een wijze zinnen.

Ze blijken van Robbert Dijkgraaf te komen, pratend over de naar hem vernoemde essayprijs.

Ik geloof dat ik bovenstaande al een aantal jaren weet. En toepas. Ik weet heel zeker dat ik dit vele jaren lang niet geweten heb. Best zonde. Het had me op jongere leeftijd waarschijnlijk goed kunnen helpen. Dan had ik mezelf kunnen confronteren met m’n eigen onzin in plaats van hiermee geconfronteerd te worden wanneer het maar al te vaak te laat was …..

Tsja. Het past wel in m’n beeld dat we op jonge leeftijd veel leren wat we helemaal nergens voor nodig hebben. En verdraaid weinig leren over die zaken die ons echt zouden kunnen helpen. Best jammer, maar beter laat dan nooit.

Schrijf ze!

Rob Franse, 22 oktober 2021