Mistroostigheid is niet altijd te voorkomen en soms is er wel heel erg veel om mistroostig over te zijn.
De eerste vraag wanneer je mistroostig bent is ‘doe ik er iets aan of laat ik het zo’. Of misschien beter gezegd ‘kan ik er iets aan doen?’. En zo niet hoe vind je dan afleiding?
Ik heb dus zojuist muziek opgezet: Jesus Christ Superstar uit 1973. Het brengt me direct op het idee om de rest van de middag muziek op te zetten uit die tijd. Wat is er toen vreselijk veel goede muziek gemaakt. Het opzetten van muziek kostte me slechts 2 klikjes in 2 seconden. Hoe moeilijk kan het leven zijn.
Eerder vandaag las ik een prachtig verhaal op De Correspondent van Emy Demkes over het ontstaan van de kringloopwinkels. En de daarop volgende ontwikkelingen. Wat zijn wij mensen tegenwoordig ontzettend anders dan de mens van zegge 50 jaar geleden. Het lijkt er verdacht veel op dat veel mensen van toen minstens zoveel genoegen haalden uit het zuinig zijn op hun spulletjes als de mate waarin we tegenwoordig spullen vervangen. En waarom?
Terug naar de muziek. Wim Sonneveld bracht precies 50 jaar geleden het nummer ‘Het dorp’ uit. Zich afvragend -middels de woorden ‘wat hebben ze fout gedaan’- waarom we mooie dingen inruilen voor….. Ja, voor wat eigenlijk?
Mistroostigheid is iets van alle tijden. Het gaat al te vaak gepaard met de woorden ‘vroeger was alles beter’. Sommige politieke partijen weten die mistroostigheid te vertalen in ‘onrecht’ en ‘boosheid’. Polarisering en lekker niet meer twijfelen. Alsof je daar iets mee kunt bereiken. ‘In boosheid met mistroostigheid omkijken naar een verheerlijkt verleden’ doet je immers de ogen sluiten voor de kansen van nu én van straks.
Zo kom je dus nooit van je mistroostigheid af! Je duwt het tegen beter weten in weg richting een sprookje wat vroeg of laat verandert in een nachtmerrie.
Je komt er trouwens ook niet van af door uitsluitend afleiding te zoeken. Zeker wanneer die afleiding bestaat uit zeer korte prikkels die schreeuwen om de volgende prikkel. Ergens prikkelt er dan niets meer.
De oplossing? Uithuilen en opnieuw beginnen! Wim Kan zong het al op oudejaarsavond 1960. En hij heeft nog steeds gelijk. Niet terug maar vooruit! Zoals menig zelfstandig ondernemer doet. Niets doen, afleiden of jezelf sprookjes vertellen brengt immers geen brood op de plank en dus geen bevrediging.
Samen uithuilen (de mistroostigheid een plek geven) en opnieuw beginnen! Zoals in 1981 een aantal mensen kringloopwinkels hebben opgezet. Zoals iemand begonnen is met zonnepanelen. Met elektrische auto’s. Met alternatieven voor social media zoals gesprekken. Mooie vegetarische gerechten in plaats van die enge linzen. Buurtgenoten gedag zeggen met een glimlach…….
Tsja, dat doet mistroostigheid met mij. Ik huil zo af en toe uit. Ik pak nieuwe dingen op. Blijf met enthousiasme kijken naar hoe sommige jongeren met helemaal nieuwe ideeën komen. Schaf zo af en toe nieuwe ogen aan. En pak ieder zonnestraaltje -ook figuurlijk- mee.
Steeds weer op zoek -privé, samen, politiek- de tering naar de nering zetten (niet alleen financieel) en daar toch iedere keer weer tevreden van worden. Stomweg omdat het beter voelt dan niets doen. Bij niets doen doemt immers de mistroostigheid weer op.
Dat is dus de kans die mistroostigheid biedt. Het dwingt je om zelf dingen te ondernemen. En dat is mooi.
Rob Franse, 27 maart 2024