Nee! Er is jou niets afgenomen!!

En hou alsjeblieft op met dat soort opmerkingen. Het suggereert op z’n minst dat jij vindt dat een ander (!) schuldig is aan het feit dat jij iets niet meer kan of mag.

Wat een onzin. In de wereld gebeuren er van tijd tot tijd zaken die ons allemáál beperken. Van epidemieën tot droogte, overstromingen, oorlogen en wat al niet meer. Zwaar k…. natuurlijk. Zeker wanneer het jou op het verkeerde moment en op de verkeerde leeftijd overkomt.

Maar geef een ander daar niet de schuld van! Door dat te doen, wat je feitelijk zegt met ‘er wordt mij wat afgenomen’, zeg je eigenlijk dat jij de verantwoordelijkheid voor jouzelf en de maatschappij niet aan kan. De schuld buiten jezelf zoekt. Überhaupt een schuldige zoekt. Wees dan ook niet verbaasd wanneer mensen dit zien als verwend prinsjes en prinsesjes gedrag. Pruillip gebeuren.

Daarnaast toont het egocentrisme. Ga eens praten met mensen die een eigen zaak hebben die failliet dreigt te gaan. Met mensen die naasten hebben verloren aan covid. Aan mensen die nog steeds bijna niets kunnen, maanden nadat ze covid hebben gehad.

Stel nou dat het met jou zo ver komt dat je hulp nodig hebt. Niets om je voor te schamen. Maar wat denk jij dat die hulpverlener voor jou kan doen? Die kan in ieder geval de covid ellende niet oplossen. De beperkingen die hier het gevolg van zijn zullen we samen moeten oplossen en dat kost, met de nodige onzekerheid en tegenslagen, stomweg tijd. Het is niet anders. Leer er mee te leven! Het enige wat die hulpverlener kan is naar jou luisteren, wat een comfortabel gevoel geeft, en jou leren om anders tegen de door jou ervaren ellende aan te kijken. Er anders mee om te gaan.

Als volstrekt ongeschikte in de rol van hulpverlener zou ik zeggen ‘flinker worden!’. Maar ja, ik ben dan ook geschikter om mensen die een grote mond hebben een goed gerichte schop te geven. Mensen vooruit te helpen. Mensen eigen verantwoordelijkheid aan te leren.

Dat brengt me op hulpverlening in het algemeen. Ik geloof heel erg in het idee dat je hongerige mensen geen vis moet geven maar ze de mogelijkheid moet bieden om zelf die vis te vangen of te kopen. Omstandigheden te creëren waardoor iedereen zichzelf kan ‘helpen’. In feite meer een steuntje in de rug dan hulp dus. Om vervolgens de eis te stellen dat men zich, met flinkheid, moet richten op die mogelijkheden. Zonder al te veel babbels te hebben in de zin van ‘ja maar, ik wil het graag anders’. Soms is er gewoon geen ruimte voor anders. Zoals nu enigszins geldt voor de effecten van covid.

Gaat je bovenstaande je te ver?

Dat kan ik me goed voorstellen. Ik ben me zeer bewust dat ik ongeschikt ben als hulpverlener. Ik vind al vrij snel dat bepaalde vragen, wensen en behoeftes overdreven zijn. Dat als je dat soort zaken wilt je het zelf moet regelen. Of moet accepteren dat niet alles altijd maar kan. En ja, dat kost naast een juiste mindset en energie ook stomweg opoffering. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden en wie het materieel heel comfortabel wil hebben zal stomweg werkuren moeten maken. Veel.

Ik heb geleerd dat het leven niet zonder tegenslagen is. En dat je bij tegenslag precies 2 mogelijkheden hebt: In een hoekje gaan zitten huilen en anderen de schuld geven of flink doorpakken, de schouders er onder zetten en er wat van maken. Dat laatste doe je samen met anderen. Ook daarom bouw je een vriendengroep op. Voor dit soort momenten.

Maar het begint bij jezelf. Het is aan jou! Zonder ‘ja maar’.

Genoeg stevige taal. Wees blij dat er zeer begripvolle hulpverleners zijn. En maak er wat van verdorie. De zomer lonkt!

Rob Franse, 24 februari 2021

Goede ervaringen delen doet wonderen!

Zeker wanneer dit in een ongedwongen en ontspannen sfeer gebeurt. Wanneer het over een ervaring gaat die beider interesse heeft. De ervaring goed verteld wordt. Je elkaars reacties kunt zien en daarop kunt reageren.

Sommige oudere mannen kunnen dat verdraaid goed. En ach, als het verhaal dan een beetje aangedikt is dan nemen we dat op de koop toe. Het is immers een mooi verhaal. Een mooie ervaring.

Vele jongeren kunnen dat trouwens ook goed. Mits ze iets ervaren hébben! En daar hebben we een probleem te pakken. Vooral omdat jongeren momenteel zo verdraaid weinig meemaken. Juist op het moment dat je jezelf moet ontwikkelen door vele ervaringen op te doen en die te horen van andere jongeren.

De jongeren zijn natuurlijk niet de enigen met dit probleem. Vele, zeker alleenstaande, ouderen maken momenteel ook veel te weinig mee.

Of ik daar oplossingen voor heb? Mijn oma had destijds een klein notitieboekje waarin ze haar ervaringen opschreef en dat met ons deelde. Wat mij betreft werkte dat goed. Zeker voor haarzelf.

En voor jongeren? Eigenlijk weet ik daar maar één oplossing voor: Zorg dat ze weer dingen gaan ervaren; dan maar even niet bij oma langs. Naar en jammer maar beter dan alleen opgehokt zitten met je door het lijf gierende hormonen.

Het tegenovergestelde, het delen van vervelende ervaringen, doet soms ook wonderen. Maar dan van het soort waar de meesten van ons niet op zitten te wachten. Zoals verhalen over slepende ziektes, de manier waarop de zorg daar mee omging of verhalen over vreselijke bevallingen (in het ergste geval begeleid door foto’s of video’s die je echt niet wilt zien).

Zo voort denkend hebben we hier ook de verklaring waarom ‘links’ het al jaren zo slecht doet in de politiek. Ze hebben geen mooie ervaringen te delen. Geen successen te melden. Nog erger: Het gaat bij hen nooit om ervaringen. Het gaat om meningen. Meningen die er op neerkomen dat ‘de anderen’ het anders moeten doen. Iets waar je natuurlijk nooit veel vrienden mee maakt. Ongeacht of ze gelijk hebben of niet.

Want hoe krijg je mensen zo ver dat ze nieuwsgierig worden en zich gaan verwonderen? Iets ook eens willen lezen, beluisteren, proberen of proeven? Door een goed verteld verhaal uit eigen ervaring van iemand anders waarbij er ter plekke iets te bekijken, te beluisteren, te proberen of te proeven valt.

Mijn goede ervaringen? Die er vaak toe leiden dat anderen zich ook gaan verwonderen? Zich gaan verdiepen en zelf gaan proberen? Op één: het bij ons aan tafel, bij de haard of in de tuin genieten van een mooi maal met dito wijn. Wijn waar ik altijd iets over vertel voordat ik deze laat proeven, geschonken in een mooi glas, wat vervolgens met aandacht overhandigd wordt. Op twee: alle verhalen die we als Historische Kring Maarssen en het Vechtstreekmuseum op verschillende manieren delen over onze historische omgeving. Op drie: het ons beperken tot die groep mensen die zichzelf ook graag verwondert zonder daar direct op terug te roepen ‘maar ik vind…. ’.

Nou laat ik het daar maar even bij houden.

Ervaar, deel en verwonder!


Rob Franse, 18 februari 2021