Maand: februari 2021

O o o wat vinden dat fijn en wat vinden we dat belangrijk. Onze eigen beleving. En dat iedereen zich daar maar op aanpast.

Nou, we hebben de laatste decennia steeds meer onze zin gekregen. We hebben schooljuffen die met onze gevoeligheden rekening houden. Ouders die dat voor ons regelen. Verkopers die zich geheel aan ons aanpassen, vooral via feel-good filmpjes via social media. Het nieuws waar vooral kekke onderwerpen gebracht worden op een manier die ons past. Zelfs de meeste politieke partijen doen inmiddels niets anders meer dan inspelen op onze eigen beleving.

Tsja, ze moeten wel. Want anders luisteren of kijken we überhaupt niet meer. Laat staan dat we iets van hen kopen of op hen stemmen. En wat heeft dat een geweldig effect nietwaar. Er is geen politieke partij meer met een programma wat mij enigszins past. Daar wordt denk ik ook bijna geen aandacht aan besteed. Als de beleving maar klopt. Je ziet het goed aan de tweede kamer (op een enkeling na). Hoeveel uitvoerbare wetten zijn daar de laatste 10 jaar vandaan gekomen?

Hoeveel leiders lopen er nog rond in de politiek, bij de overheid en in het bedrijfsleven? Het merendeel is hooguit een manager die gemangeld wordt tussen de beleving van zijn of haar baas enerzijds en de beleving van werknemers anderzijds.

Ik denk dat er heel veel mensen zijn die best wel goed in staat zijn om hun werk inhoudelijk echt goed te doen maar geen stap verder komen omdat ze niet passen bij de beleving van de mensen die daarover gaan. Zo goed als ik ook denk dat er veel mensen op plekken zitten waar ze inhoudelijk helemaal niet thuis horen. Maar ja, ze passen zo goed bij de beleving.

Wie van die bovengenoemde groepen zou zich in deze corona tijd het best kunnen handhaven? Zowel op het werk als in privé met zichzelf? Wie zou het meest gelukkig zijn op dit moment? Welke type trekt het echt niet meer? (afgezien van de groep tussen 16 en 24 natuurlijk). Zou dat te maken kunnen hebben met het ‘Eigen Beleving Eerst’ effect zoals ik dat graag wil noemen?

Is het centraal stellen van jouw eigen beleving niet net zo iets als ‘dat had je ook anders kunnen zeggen’ en ‘dat vind ik nu eenmaal’? Betekent dit gedrag niet dat je heel misschien een kleine periode meemaakt waarin alles klopt met jouw eigen beleving? Maar dat je ondertussen ook helemaal niets meer leert over andere belevingen? Of de feiten achter de beleving? Is het daarmee niet een garantie op gedesillusioneerd raken en een treurige eenling te worden? Op gefrustreerd wakker worden uit jouw prinsjes of prinsessen droom? Waarbij je in het slechtste geval tevens ziet dat de maatschappij om je heen ook alleen maar met de eigen beleving bezig is geweest? Waardoor die maatschappij niet alleen slap en ontevreden is geworden maar ook erg individualistisch? En, nog erger, vergeten is om de echte, belangrijke en juiste beslissingen te nemen juist omdat het niet bij onze beleving paste?

Zou het kunnen dat het inmiddels zo ver gekomen is? Dat het nu pas echt zichtbaar wordt door de beperkingen van de corona pandemie? Zie ik het juist dat er wel erg veel somberende mensen wat al te makkelijke somberen over hun eigen ik en eigen beleving? Meer dan over het wij? Meer dan over onze toekomst?

Kom op. Stop met roepen dat het ‘ook best wel een beetje anders gekund had’. Pas je aan. Zie hoe velen wel degelijk in staat zijn om er echt iets van te maken óók als de beleving veel minder is. Zie, kijk en neem er een voorbeeld aan!

Rob Franse, 11 februari 2021

Heerlijk. M’n eigen ding doen. Niet gestoord worden en niet weg hoeven. De tijd hebben om te lezen, te luisteren en te kijken. Te schrijven. En dat op m’n eigen tempo. In m’n eigen omgeving. Geen tijdverspilling door te reizen of boodschappen te doen.

Doordat ik m’n eigen volgorde kan bepalen kan ik wat ik ook doe direct afwerken. Dat scheelt echt heel veel tijd omdat ik me niet opnieuw hoef te verdiepen. Niet gestoord worden (iedere storing kost ongeveer 25 minuten om me opnieuw te concentreren) is heerlijk. Eén van de effecten is dat ik tegenwoordig wat vroeger op bed lig (ook wel lekker). Het zijn namelijk niet alleen meer de late uurtjes waarin ik ongestoord aan de slag kan.

Ik begin dit alles zo te waarderen en het begint ook zo’n gewoonte te worden dat ik me afvraag hoe dat straks verder moet wanneer wij allemaal weer onbeperkt in beweging mogen komen en elkaar te pas en te onpas (!) kunnen ontmoeten. Elkaar kunnen storen en dat ongetwijfeld ook gaan doen. Afspraken buiten de deur nakomen wanneer je er eigenlijk geen zin in of behoefte aan hebt op dat moment.

Ik verveel me geen moment. Nog sterker, ik kom nog steeds tijd tekort. Misschien wel omdat het hebben van wat meer ruimte steevast leidt tot nieuwe inzichten en ideeën. Ideeën waar je de tijd voor hebt om ze te onderzoeken en uit te werken. Wat weer leidt tot de volgende ideeën wat vervolgens uitmondt in acties.

Hoe leuk ik vele vormen van ontmoetingen ook vind, hoezeer ik dit tegenwoordig ook vaak mis, ik vraag me nu al af hoe dit straks weer vorm te geven. Kán ik het überhaupt nog?

En, zeker zo belangrijk nu ik gewend ben geraakt aan serieuze periodes waarin ik ongestoord aan de slag kan, weet ik straks een voor mij aangename balans te vinden tussen ongestoord m’n ding doen en het hebben van ontmoetingen? Waaronder ook zeker spontane ontmoetingen?

Het vinden van evenwicht is altijd al een uitdaging voor me geweest. Vooral omdat ik beide kanten, het rustig m’n ding doen en nadenken versus het vól er in vliegen, op de een of andere manier nodig heb. Ik geniet van beide.

Ik ga er komende week eens rustig voor zitten. Het wordt een week met een dubbele lockdown want bij een verwachte gevoelstemperatuur van – 15 graden Celsius zal je mij niet snel het huis zien verlaten.

Ik denk dat het er op uit gaat komen dat ik stomweg kritischer moet worden in m’n tijdsbestedingen. Vaker nee moet zeggen. Zónder opgaaf van redenen anders dan ‘het komt me niet goed uit’. In de hoop dat dit geaccepteerd wordt want zo zit ik ook weer in elkaar.

Tsjonge, wat is dat eigenlijk lekker. De tijd hebben om je eigen ding te doen zonder je verplicht te voelen om ergens heen te gaan waar je op dat moment geen zin in hebt.

En wat raar dat je eigenlijk vindt dat je een reden moet hebben om jezelf te excuseren.

Rob Franse, 4 februari 2021