Prikkels voor de grijze massa

Onze setting past ons. De combinatie van huwelijk, huis, tuin, eten, drinken, contacten, verwonderen, ontmoetingen, bezigheden, lezen en peinzen. Zonder stoorzenders.

We hebben geïnvesteerd en we blijven investeren. Met liefde, echte aandacht en kracht. Maar ook met rust en mijmeren.

Wanneer wij mensen in onze setting ontvangen dan ervaren we dat de meesten tot rust komen, gaan waarnemen en luisteren, meer gaan zien en meer gaan horen. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Er ontstaat al snel een natuurlijke basis voor mooie en goede gesprekken. Gesprekken die steevast positiever eindigen dan dat ze beginnen. Een positief gevoel dat vervolgens bij ons blijft hangen.

Lekker maar ook nuttig. Vooral doordat je vervolgens de zorgen die er zijn -en die ook wij hebben-benadert met mededogen en een hoopvolle oplossingsgerichte blik.

Voor veel uitdagingen en problemen bestaan de oplossingen immers al. Ze moeten alleen nog omarmd en uitgevoerd worden. En dat gaat nu eenmaal makkelijker met een positief gemoed. De volgende generaties staan al te trappelen. Niet alleen met uitdagingen en problemen maar ook met een nieuwe manier van denken en doen.

Ik kijk en luister graag naar die nieuwe generaties. Zij praten over hoe verder terwijl veel leeftijdsgenoten somberen en het hebben over zaken als niet erkend worden, ongehoord zijn en onjuist behandeld worden omdat er weer wat van hen afgepakt zou zijn.

Voor bijna ieder probleem bestaan oplossingen. Oplossingen die natuurlijk ook minder prettige bijverschijnselen hebben maar ons vooral verder helpen op de mooie ontdekkingsreis die deze wereld toch is.

Dag mopperaars en negatievelingen. Jullie volgen een weg die nooit bevredigend zal zijn. Niet voor jezelf en niet voor anderen. Iets om je te beseffen dunkt mij, zeker bij je keuzes op het gebied van politici, media en social media.

Rob Franse, 12 oktober 2024

Ooit, zeker 20 jaar geleden, kwam een collega manager terug van een ‘leiderschapscursus’. Hij had geleerd dat hij de schouderapen (verantwoordelijkheden en taken waar jij jezelf mee hebt laten opzadelen) van z’n schouders moest halen en meer een leider moest zijn. Meer aan z’n eigen ontwikkeling toe moest komen.

Het is een verhaal wat ik ook nu weer wat vaker hoor.

Ik denk dat het een ernstige misvatting is.

Een manager is vooral een chef. En wat doet een chef? Die zorgt dat anderen zo optimaal mogelijk functioneren. Een echte chef kost het geen moeite om zo af en toe wat schouderapen op de sterke schouders te dragen. Hij of zij begrijpt het nut en ziet bijna direct de resultaten in zijn of haar groep terug.

Waarom maken we -vooral leiderschapsdocenten- de eigen ontwikkeling tot leider zo belangrijk? Waarom is het samen dagelijks goed functioneren niet veel belangrijker? Wie zit er te wachten op een ‘aangestelde’ leider? Hoeveel leiders hebben we nodig?

Het viel me weer eens op na een aantal sportwedstrijden. Hoeveel prima donna’s willen de bal in de voeten of de handen om een briljante (??) actie te kunnen maken. Versus: Hoeveel mensen lopen het gat in of het gat dicht én gaan voor de rebound of de verloren bal?

Het doet me ook denken aan al die mensen die zich erkend en gewaardeerd willen voelen ‘op basis van hun leiderschap, inzichten etc.’. Hou eens op! Dat heeft bijna niemand! Bovendien zit daar bijna niemand op te wachten.

Waar we met z’n allen wel op wachten? Op mensen die zaken voor jou, voor mij, voor anderen, voor klanten en ook voor zichzelf gewoon (…) voor elkaar krijgen. Het weten te ‘cheffen’.

Kortom: ‘We’, geënthousiasmeerd door het idee ‘leiderschap’, richten ons al te vaak op de verkeerde zaken. Op zogenaamde ‘hogere doelen’. Hetgeen al te vaak leidt tot precies helemaal niets anders dan immense teleurstelling. Levenslang.

Dom, dom dom en triest.

Of mijn schouders sterk genoeg zijn? Ja. Vooral omdat ik begrijp hoe belangrijk sterke en begripvolle schouders zijn. Ik heb ze getraind. Of ik het goed doe? Niet altijd. Maar de pogingen worden gewaardeerd. Iets wat mij dan weer tevreden stemt.

Ik wens een ieder veel sterkte met zijn of haar ‘leiderschap’ ………

Rob Franse, 26 september 2024