Ooit, zeker 20 jaar geleden, kwam een collega manager terug van een ‘leiderschapscursus’. Hij had geleerd dat hij de schouderapen (verantwoordelijkheden en taken waar jij jezelf mee hebt laten opzadelen) van z’n schouders moest halen en meer een leider moest zijn. Meer aan z’n eigen ontwikkeling toe moest komen.
Het is een verhaal wat ik ook nu weer wat vaker hoor.
Ik denk dat het een ernstige misvatting is.
Een manager is vooral een chef. En wat doet een chef? Die zorgt dat anderen zo optimaal mogelijk functioneren. Een echte chef kost het geen moeite om zo af en toe wat schouderapen op de sterke schouders te dragen. Hij of zij begrijpt het nut en ziet bijna direct de resultaten in zijn of haar groep terug.
Waarom maken we -vooral leiderschapsdocenten- de eigen ontwikkeling tot leider zo belangrijk? Waarom is het samen dagelijks goed functioneren niet veel belangrijker? Wie zit er te wachten op een ‘aangestelde’ leider? Hoeveel leiders hebben we nodig?
Het viel me weer eens op na een aantal sportwedstrijden. Hoeveel prima donna’s willen de bal in de voeten of de handen om een briljante (??) actie te kunnen maken. Versus: Hoeveel mensen lopen het gat in of het gat dicht én gaan voor de rebound of de verloren bal?
Het doet me ook denken aan al die mensen die zich erkend en gewaardeerd willen voelen ‘op basis van hun leiderschap, inzichten etc.’. Hou eens op! Dat heeft bijna niemand! Bovendien zit daar bijna niemand op te wachten.
Waar we met z’n allen wel op wachten? Op mensen die zaken voor jou, voor mij, voor anderen, voor klanten en ook voor zichzelf gewoon (…) voor elkaar krijgen. Het weten te ‘cheffen’.
Kortom: ‘We’, geënthousiasmeerd door het idee ‘leiderschap’, richten ons al te vaak op de verkeerde zaken. Op zogenaamde ‘hogere doelen’. Hetgeen al te vaak leidt tot precies helemaal niets anders dan immense teleurstelling. Levenslang.
Dom, dom dom en triest.
Of mijn schouders sterk genoeg zijn? Ja. Vooral omdat ik begrijp hoe belangrijk sterke en begripvolle schouders zijn. Ik heb ze getraind. Of ik het goed doe? Niet altijd. Maar de pogingen worden gewaardeerd. Iets wat mij dan weer tevreden stemt.
Ik wens een ieder veel sterkte met zijn of haar ‘leiderschap’ ………
Rob Franse, 26 september 2024