Volgens menig onderzoek vinden de meeste Nederlanders immigratie momenteel het grootste probleem in ons land. Het is maar hoe je de vraag stelt (als je het nog een vraag kunt noemen).
Ik denk dat het merendeel van de mensen die dat zegt eigenlijk bedoelt dat ze hun eigen vertrouwde omgeving niet meer herkennen. In veel buurten is in een paar decennia dan ook ontzettend veel veranderd. Zo heftig dat soms de overgebleven 20% te maken heeft gekregen met 80% nieuwe instroom die vaak compleet andere gewoontes, wensen en noden heeft dan die overgebleven 20%. De kinderen van die 20% komen om uiteenlopende redenen vaak niet in aanmerking om in dezelfde buurt te komen wonen. Als ze al een (betaalbare) woning kunnen vinden.
Vervolgens verandert in zo’n wijk natuurlijk alles. Oude winkels verdwijnen en in het beste geval komen er nieuwe maar wel andere winkels voor terug. En wie spreek je daar? Niet je oude bekenden in ieder geval.
Te weinig (betaalbare) huizen in de vertrouwde omgeving dus.
Ouderen hun ruime huizen uitjagen? Om ruimte te maken voor jongeren? Als het voor één groep belangrijk is om in de eigen vertrouwde omgeving te kunnen blijven…. Met bekenden en met de vertrouwde voorzieningen….. dan is het deze groep wel.
Ook geen oplossing dus.
Wijzelf hebben de luxe om te wonen in een wijk waar langzaam aan en stukje bij beetje huizen verkocht worden door ouderen (of de erfgenamen van ouderen) aan jongeren. De wijk verjongt maar blijft vertrouwd. Het blijft de eigen vertrouwde omgeving met steeds weer wat nieuwe en jonge aanwas.
Dat is een groot voorrecht.
De veranderingen in onze wijk gaan dus niet zo snel. Zeker in een tijd dat er zoveel verandert is dat een enorm voorrecht. Er wordt niet voor de grap vaak gezegd ‘It takes a village to live ….’
Wat is er dan zo enorm anders aan die wijken waar men zich niet meer thuis voelt? Waar de veranderingen razend snel zijn gegaan. Zonder er grip op te hebben (gehad)?
Hoe hebben we het in een paar, qua algemene welvaart uiterst luxe decennia, voor elkaar gekregen om zoveel mensen meer en meer te zien worstelen met een zoektocht naar een woning en naar een eigen vertrouwde omgeving. Met alle gevolgen voor gezondheid, eenzaamheid en levensverwachting van dien?
Doen zij iets fout of doen rijksoverheid, gemeentes, woningbouwverenigingen etc. iets fout? Is het momenteel niet vooral zaak om die woningen en wijken te revitaliseren en te behouden? Moet je daarvoor misschien veel meer kijken naar de samenstelling van de bewoners per wijk. Meer gedeelde normen en waarden? Of begeef ik me dan te veel op een hellend vlak? Ik zou de randen van wat mag op dat gebied wel willen opzoeken; voorrang voor diegenen die er samen (!!!) iets van willen maken of zo iets………. Of tenminste voor 15% van het aantal woningen….. of …..
Rob Franse, 2 maart 2024