Het is tijd voor nieuw gezag. Een herhaling van 1979/1982?

De geschiedenis herhaalt zich!. Ook nu blijkt, gedurende meerdere jaren, dat onze “elite” inclusief vele regeringsleiders, elk ontzag ontbeert. Iets vergelijkbaars gebeurde in de jaren 1979/1982. En dat bracht ons achtereenvolgens Thatcher en Khomeini in 1979, Reagan in 1981 en Lubbers en Kohl in 1982. In al deze situaties was het een reactie op zwak en geld verspillend beleid……..

Het leidde tot zowel neoliberalisme (idioot woord overigens) en fundamentalisme. En ik laat het aan de lezers over om daar iets van te vinden. De feiten liggen er.

Ook nu, in de periode 2016/2018 mag je je afvragen “hoe verder” met Groot-Brittannië, Iran, de US, Nederland en Duistland. Wat zeker is: De kiezer laat zich verrassend horen. Zowel richting ontspanning (Iran) als socialisme (de US en GB) als uit  puur protest (de US, GB, Duitsland en Nederland).

 

Geeft dat hoop?

Zeker geeft dat hoop (naast onzekerheid). Het geeft in ieder geval aan dat wij, het volk, het anders willen. En ik denk zo maar dat we, naast al onze verschillen, het met elkaar eens zijn dat we een vorm van leiding willen waar we op z’n minst respect voor hebben. Respect voor hun eigen gedrag, voor hun daadkracht in combinatie met liefdevol “huisvaderschap”, voor hun eerlijkheid in combinatie met een nuchtere kijk op de wereld. Met oprechtheid de uitdagingen van vandaag en morgen te lijf gaand. Wars van politiek gebral. Een goed en redelijk economisch beleid voor iedereen. Met (sociale) zekerheid. En kansen!

Zijn dit soort mensen te vinden? Kunnen wij middels ons stemgedrag hier aan bijdragen? Staan de juiste mensen wellicht juist nu op?

 

Persoonlijk denk ik dat de politieke richting niet de essentie van het verhaal is. Fatsoen met kracht is dat wel. Eerlijkheid, veiligheid en een zekere voorspelbaarheid. En dat is verdraaid belangrijk, want pas vanuit die situatie durven we weer te hopen, te verwonderen en investeringen te doen in de toekomst.

Ik denk dat we dan al snel weer ontzag hebben (in de goede zin van het woord), meer bereid zijn om ons aan regels te houden en om onze medemens te helpen.

 

Ik wil het vergelijken met de slappe en onredelijke leraar die we in onze jeugd allemaal wel eens zijn tegengekomen (hoe aardig die soms ook kon zijn). De eerste reactie van een klas is dan meestal iets als “dan bekijk je het maar ook, mafkees”, gevolgd door spieken, keten, ruzie etc. Ook vaak onderling. Diep in ons hart waren we dan toch wel gelukkig met die leraar voor wie we ontzag hadden, waar lessen “normaal” verliepen. Zeker naderhand; jaren later.

 

Nieuw gezag dus. Iemand voor wie we een zeker ontzag hebben. Waardoor we ook weer respect krijgen. Ook wanneer zo iemand eens wat mindere populaire besluiten neemt.. Dus niet iemand die vanuit macht handelt maar wel vanuit kracht.

 

Blijf hopen, blijf kritisch denken, blijf vooral kritisch naar jezelf, lach (om jezelf) en laat dat de weg zijn naar nieuwe verwondering.

 

Rob Franse, 27 februari 2016

 

 

 

 

 

 

People Manager: 1.240.000.000 resultaten

Stel nu eens dat ik heel snel kan lezen en zodoende maar 10 seconde nodig heb per resultaat. Dan kan ik zonder te slapen, te bewegen, te eten of te plassen 8.640 resultaten in een etmaal bekijken. Om ze allemaal te bekijken heb ik 143.581 etmalen nodig. Dat is maar 393 jaar!

Waarom ik dat zou willen doen? Om nog meer buitengewoon grappige informatie over het “vak” people manager te lezen. Ik las namelijk afgelopen weekend in verschillende media bijzonder grappige informatie over managers en hun kwaliteiten (maar manager sec gaf 2.040.000.000 resultaten in Google, dus heb ik m’n zoekopdracht verfijnd).

Ben Tiggelaar schreef inde NRC: De Nederlandse manager is op basis van meerdere onderzoeken welke gedaan zijn door gerenommeerde bureaus afstandelijk, directief, weinig ruimte biedend voor eigen initiatief, onvoldoende in staat om het talent van zijn mensen te gebruiken en simpelweg niet inspirerend. Ander onderzoek wijst aan dat 90% van de managers zelf juist wel denkt dat hij inspirerend, mensgericht etc. is.  Een discrepantie die hij vergelijkt met Assurancetourix, de bard uit Asterix, die zichzelf geniaal vindt en door de dorpsgenoten steevast vastgebonden wordt met een prop in de mond. Zelfs bij een feest.

In het FD vraagt Mirjam van Immerzeel zich af “of er een psychopaat in de bestuurskamer zit”. “Bestuurders hebben vaak narcistische trekjes-soms zelfs psychopathisch”. Elkaar aanspreken op persoonlijk gedrag schijnt in de bestuurskamers niet te gebeuren (wel in de regionen daar onder).

Robbert Dijkgraaf schrijft in de NRC het volgende: In de psychologie is het Dunning-Kruger effect een veelgebruikte verklaring. “Iedereen schat zijn kennisniveau veel hoger in dan het daadwerkelijk is. Daardoor heeft niemand de behoefte om meer te weten, want men is zich onbewust van zijn onwetendheid”. Wat cijfers uit onderzoeken ter ondersteuning:

  • 93% van de Amerikanen plaatst zichzelf qua rijvaardigheid bij de bovenste 50%
  • 97% van alle hoogleraren schat zichzelf hoger in dan zijn collega
  • 70% van de studenten stelt zijn leiderschapskwaliteiten boven de mediaan
  • 85% van de studenten denkt dit over zijn sociale vaardigheden

Weten wat je niet weet is de moeilijkste stap. Bertrand Russel zei zelfs “het probleem van de wereld is dat de dommen zo zelfverzekerd zijn en de intelligenten zo vol twijfel zitten”

 

Na 3 mensen ge-quote te hebben vind ik het leuk om iets te vertellen over mijn eigen ervaringen. Komt ie: In de afgelopen 40 jaar heb ik veel leidinggevenden mee mogen maken (niet alleen direct maar ook van afstand). En ja, ze zijn veranderd. De eerste managers die ik meemaakte hadden vakkennis en een zekere bescheidenheid maar waren vaak als manager een drama. De laatste managers konden wat beter met mensen overweg, maar misten vakkennis en waren daar vaak nog trots op ook. De betere manager kwam ik tot zo’n 10 jaar geleden tegen. En dat is nog te verklaren ook. Het kwam simpelweg doordat er zowel managers met leidinggevende kwaliteiten rondliepen als managers met vakkennis. Die hielden elkaar fris. En kwamen samen tot heel redelijke besluiten.

Eigenlijk zie je bij managers hetzelfde “probleem” als bij bankiers. En bij politici. En bij…..

En dat probleem is dat wij allemaal een schrikbarend gebrek aan zelfkennis hebben. En onszelf vreselijk overschatten. Dat zo zijnde mag je je afvragen of we in dat geval niet beter kunnen kiezen voor de vakman als manager, maar of die vakman dat wil? Zelf heb ik namelijk, als vakman, ooit m’n managementfunctie ingeleverd…………

Zelfspot met humor, lieve lezers. Laten we daar eens mee beginnen. De kans dat jij jezelf overschat is gezien de cijfers meer dan waarschijnlijk.

En wil je mij echt een glimlach op het gezicht toveren dan moet je vooral vertellen dat je eigenlijk geen  peoplemanager bent maar een dienend leider. Volgens mij ben je leidinggevende met een kans van 90% dat je niet echt gewaardeerd wordt door je mensen. Jij bent dan  leidinggevende, directeur, voorman, chef of wat dan ook. Of je daadwerkelijk een peoplemanager of een dienend leider bent wordt namelijk bepaald door jouw mensen en niet (!) door jou.

 

Rob Franse, 23 februari 2016