De dag begint met precies die frisheid welke je nodig hebt om je slaapwarmte kwijt te raken. Een azuurblauwe lucht boven een al lang ontwaakte tuin verwelkomt me wederom. Ondanks m’n stramheid of misschien wel juist daardoor zet ik m’n eerste voorzichtige stappen. Het geeft me de gelegenheid om alles als in een soort trance in me op te nemen. De ontdekking van al het nieuwe leven van vandaag moet nog even wachten totdat de eerste kop thee me net voldoende op weg kan helpen om me te verwonderen. Ik permitteer me dezelfde luxe als m’n waterlelies. Ik laat me pas volledig zien zodra de rest van de wereld al lang ontwaakt en onderweg is. Ik beschouw het als een voorrecht. De stilte van m’n vijver wedijvert met het zachte geklater van m’n borrelsteen. Zacht snorrende en bedrijvige hommels trekken zich niets aan van de vele vlinders welke hun verlangen naar nectar afwisselen met op het oog frivole dwarrelvluchten. Vele vogels vliegen al tsjirpend rond alsof ze willen zeggen ‘het gebeurt nu, kom mee, vlieg mee en geniet mee’.
Met een zucht ga ik na zo’n 1500 langzame tellen richting douche en scheergerei. Op de een of andere manier moet m’n ochtendritueel nu verder voordat ik me zoals m’n oude kat overgeef aan de zonnestralen om tot de avond vervolgens helemaal niets te doen. Het vooruitzicht op de eerste kop koffie in m’n tuin gekoppeld aan de eerste Tai Chi bewegingen houden me op de been. Dwingen me om gestaag voort te gaan. Het blijkt het waard te zijn. De tuin baadt in het licht van een half uur later en is vol in bedrijf. Dat wil zeggen de vlinders, bijen, hommels en libellen wel. De kat niet. En ik …..
Tegen het einde van de middag beweeg ik me naar m’n favoriete plek achter in de tuin. Door de dag heen heb ik gezorgd voor genoeg afwisseling tussen m’n bureau en m’n schermen enerzijds en de verschillende mooie plekjes in m’n tuin anderzijds. Koffie, sigaar en nobele gedachten vergezellen me in m’n noodzakelijke bewegingen. M’n favoriete plek verdient het om iedere dag weer secuur ingericht te worden. Zeker om deze tijd van de dag. Stoeltje precies op de juiste plek ten opzichte van de zon met de kussens juist geschikt, tafeltje en asbak exact juist naast de stoel om optimale rust zonder ergernissen te hebben bij het mezelf toedienen van de geschreven teksten van journalisten en denkers die hun woorden hebben laten afdrukken in mijn avondblad. Na dit lezen, deels met pen bij de hand, komt het moment waaróm het gaat bij het lezen van kranten, namelijk het overdenken van het gelezene. Wat daarbij helpt is het maken van een juiste keuze tussen verschillende witbieren, speciaal bieren en eenvoudige doch o zo gewaardeerde Brand pils. Gewapend met het flesje, het juiste glas en eventueel een verse sigaar begeef ik me wederom naar m’n favoriete plek alwaar ik door de frêle stelen en bloemen van astrantia, zwanenbloem, verbena, lavatera en agastache nog juist de vijver kan zien. Het inmiddels warmer wordende licht van een lager staande zon beschijnt de toppen van de bloemen op een ongekende manier en helpt me om de vaak harde werkelijkheid van de wereld in de juiste atmosfeer te beschouwen. Het savoureren van de sigaar en het oprecht genieten van het juiste biertje doen de rest.
Ik realiseer me dat het tijd is voor een van de belangrijkste taken van een echtgenoot op mijn leeftijd. Mijn liefhebbende wederhelft is inmiddels bezig met het bereiden van een voortreffelijk maal en het is aan mij om de juiste wijn bij haar creaties uit te zoeken én in te schenken. Dat inschenken gebeurt natuurlijk pas nadat ik de tafel, bij voorkeur buiten in het groen tussen de bloemen, sfeervol heb gedekt. De wijn dient geproefd te worden om zeker te weten dat deze het maal op de juiste manier zal omlijsten, geschonken te worden in het juiste glas en met een zwierige doch ingetogen beweging aangeboden te worden aan mijn echtgenote zo’n 10 minuten voordat de maaltijd geserveerd zal worden.
Ach, welk een moment. Het diner. Samen. Genietend. Prachtige smaken welke de tong strelen, de maag vullen en het hart verwarmen. Napratend. Nog een laatste glas voortreffelijke wijn. Hmmm.
Het laatste licht verglijdt. Een laatste blik. De serene rust wordt slechts onderbroken door zowel een lijster als een merel. Ze zingen het hoogste lied met zuiverheid en variatie vanaf de hoek van de schoorsteen en vanuit de top van een boom. Ik denk nog even terug aan de 3 enorme libellen die vandaag als nymf uit de vijver kropen om zich in de stengels van de zwanenbloem vast te zetten ten einde de metamorfose te ondergaan naar een prachtige en razendsnelle viervleugelige. De kamperfoelie en de vlinderstruik geuren fantastisch. De nacht begint langzaam te vallen.
Wat een mooie dag was het weer. Steeds vaker geef ik me over of kies ik er juist voor om me over te geven aan de weldadigheid en het kleine en intieme van mijn eigen oase. Het stelt me juist in deze tijd in staat om de buitenwereld ‘aan te kunnen’. Een buitenwereld die moeilijk is om vele redenen. Maar ook een wereld met kansen en beloften . Kansen en beloften welke ik beter zie en begrijp na een verblijf in mijn oase waar het evenwicht je als vanzelf dwingt tot wellevendheid.
Het is die wellevendheid waarmee ik de volgende dag tegemoet zal treden. Wellevendheid die wordt afgedwongen door de sfeer van en in het leven van mijn eigen oase.
Rob Franse, 22 juli 2020