Ik kan niet wachten totdat ik mensen weer mag aanraken, vasthouden en knuffelen. Totdat ik mensen weer in levende lijve kan zien en hun signalen kan oppakken. Totdat ik weer in een goed gevulde kroeg kan staan of in een gevulde zaal kan zitten. Totdat ik weer onbezorgd kan winkelen, de stad in kan of spontaan mensen kan ontmoeten. Totdat ik onbezorgd een weekend er op uit kan of op vakantie kan gaan. Totdat ik stomweg even niet meer hoef na te denken of op te letten.
Sommigen van ons kunnen niet wachten op het moment dat de kroegtijden in Knokke weer verlaat worden. De hele familie met vrienden aan de BBQ zit. Er weer binnen gefeest kan worden.
Weer anderen kunnen niet wachten tot hun investeringen renderen, de tuin volgroeid is, de wijn gerijpt is, het pakje is aangekomen, de bestemming van de reis bereikt is of de antwoorden na lang zoeken gevonden zijn.
Ooit moesten we wachten tot het wild verscheen, de bessen rijp en de knollen volgroeid waren. Wachten op het oogstseizoen. Wachten tot de beesten voldoende vetgemest waren. De boot na maanden was aangekomen.
We vonden oplossingen: We zorgden dat het wild in een afgerasterd gebied zat, we voegden kunstmest toe en we haalden oogsten op uit gebieden waar eerder geoogst kon worden. We bedachten intensieve veeteelt en gingen vliegen in plaats van varen.
In plaats van investeren gingen we speculeren of kopen op afbetaling, planten we de tuin vol met volgroeide planten en bomen en betegelden de rest. We gingen jonge wijn drinken in plaats van mooi gerijpte wijn en bedachten ‘binnen 24-uur bezorgservice’. Vliegen en autorijden ging steeds sneller en de stoomtrein werd vervangen door een TGV. De bibliotheek en het boek werden vervangen door Google en YouTube.
In Knokke gingen we stomweg door na sluitingstijd, de BBQ is gelukkig buiten en ach, oma vind zo’n kleinkind op schoot zo gezellig…. Wanneer we straks binnen goed ventileren dan kan het kerstdiner ook wel weer thuis met z’n allen.
Dan moeten we elkaar zo langzamerhand toch ook weer in levende lijve kunnen zien? En wel nu! Elkaar weer kunnen knuffelen… Nu direct!
Het is ons de laatste 50 jaar toch steeds beter gelukt om onze behoeften direct te bevredigen? Wie spaart er nog wanneer het ook op afbetaling kan? Wie leest er nog als het ook met een filmpje kan? Wie wacht er nog op de zomer om op vakantie te gaan terwijl je ook al in de winter het mooie weer kunt vinden?
Wie heeft nog het geduld om te wachten tot de wijn gerijpt is? Je jarenlang verheugend om uiteindelijk echt te genieten?
Wie heeft nog het geduld om te wachten op een teken van leven middels een brief die maanden onderweg is?
Wie heeft het geduld om op de juiste manier en lang genoeg met de Covid-19 beperkingen om te gaan? Om zodoende elkaar straks weer in goede gezondheid te kunnen vasthouden?
Zo bezien hebben we eigenlijk maar één echt probleem: We hebben geen geduld meer. We willen liever nu direct bevredigd worden met alle risico’s van dien dan ons te verheugen op mooie en goede ontmoetingen later.
Als we iets voor elkaar hebben gekregen in de laatste 50 jaar dan is dat het inruilen van ‘investeren en met geduld wachten op rijping waarbij je je in de complete tussentijd steeds meer verheugde’ in ‘als het niet direct kan dan hoeft het voor mij niet meer, word ik boos en krijg ik een burn-out’.
Of ik door deze redenatie meer begrip heb voor iedereen die het moeilijk heeft met alle beperkingen en veranderingen? Ja! De afgelopen 50 jaar hebben ons nu eenmaal omgevormd.
Of ik dan ook begrip heb voor die mensen die zich niet aan de regels houden? Nja….. een beetje….. Omvorming doe je nu eenmaal niet in je eentje. De hele maatschappij is mede verantwoordelijk voor deze omvorming.
Misschien dat we deze mensen moeten voorzien van een vooral kort en leuk filmpje met de uitgewerkte ideeën van Darwin. Een filmpje waaruit blijkt dat de eerste dieren die doodgaan die dieren zijn die zich niet voldoende kunnen aanpassen. Een filmpje wat we eerst maar eens moesten aanbieden aan Donald T, Boris J en nog wat van dat soort ‘sterke …..’
Rob Franse, 18 juli 2020