Blije Eikels

Hoeveel blije eikels kan een mens op één dag verdragen?

Natuurlijk is de ene blije eikel de andere niet. En soms verschillen ze verder flink van elkaar. Maar wat ze gemeen hebben is dat ze zaken met veel aplomb “overlachen”.

Zo was op één dag Sepp Blatter, Mark Rutte en de nieuwe CEO van het ziekenhuis van Bob de miljardair (stripverhaaltje uit het AD) wel erg veel van het goede. Blatter oreerde over de strijd voor respect en tegen racisme om op die manier niet te hoeven praten over machtsmisbruik en fraude. Rutte trekt “in dit fantastische land” ten strijde tegen “het-grote-dikke-ik-gedrag”; mooi natuurlijk, maar om daarnaast iedereen maar over één kam te scheren die niet keihard werkt is best cru tegenover al die mensen die mede door zijn beleid niet aan de slag komen, wat ze ook proberen. En de CEO van Bob de miljardair viert feest omdat de onderneming (!) het fantastisch doet (zou ze weten dat de onderneming een ziekenhuis met patiënten is?)

Heb ik dan liever dat ze somberen? Nou nee. En zelf kan ik me ook behoorlijk schuldig maken aan wat erg blij gedrag. Maar tamboereren wanneer er anderzijds zoveel ellende is (neen, dat is geen zwarte bril), ellende waar je zelf verantwoordelijkheid voor draagt, gaat wat erg ver. Het begint een zweem om zich heen te krijgen van iemand die denkt dat z’n publiek uit alleen maar domme somberaars bestaat. Somberaars die gelukkig dom genoeg zijn, in hun ogen, om verleidt te worden met spiegeltjes en kraaltjes. Toch een beetje beledigend, welbeschouwd.

Benieuwd hoe lang ze hiermee doorgaan. Ooit zag ik op TV een flits van 20 seconden van Dries Roelvink in een feesttent met 4 (vier!) toeschouwers. Hij brulde iets als “Gezellig, allemaal meezingen…..”. Maar misschien was hij wel verblind door z’n eigen kanariegele zwembroek. Het kan natuurlijk ook zijn dat hij een vergelijkbare vorm van gezichtsbedrog had als Tineke Netelenbos. Zij zag immers in smiley’s doodskoppen.

Waarschijnlijk lag het bij Tineke anders. Ze zag waarschijnlijk het imponerende hoofd van Timmer en nam in haar angst aan dat de kleurtjes op z’n bretellen dan wel doodskoppen zouden zijn. Over Timmer gesproken: Dat is natuurlijk geen blije eikel. Maar, iemand die zo’n idioot bod doet, is wel een …….

Ik wil maar zeggen: Timmer is ook niet het ideale alternatief voor blije eikels. Maar wie dan wel? En hoe? Van een Angela Merkel ben ik ook nog nooit vrolijk geworden. En van een stel Griekse politici al helemaal niet. Balkenende dan? Mwah. Wiegel terughalen? Jesse Klaver (nu al)? Misschien dan toch Maxima? Nu ik er over nadenk: Ze is wel één van de heel weinigen die op een beschaafde manier kan zeggen “Je bent een beetje dom geweest”

Rob Franse, 30 mei 2015

De smaak van la Bella Italia

Als er iets is wat ons, Caroline en mij, prikkelt, dan is het wel het complete smakenpallet uit Italië.  En eens in het jaar is er vlak bij ons in de buurt, rondom het oude jetset kasteel van de baron, een evenement waar vele Italianen komen met hun, vaak zeer lokale, specialiteiten.

Ik kan jullie vertellen dat we gedurende enige uren alle afspraken over zuinig aan doen zijn vergeten en ons hebben laten onderdompelen in de meest heerlijke smaken en geuren.  Een greep uit onze “buit”:

·         2 verse zwarte truffels (gekocht van 3 jonge Italianen uit Alba) en een potje truffelboter

·         2 fantastische olijfolies

·         12 flessen Chianti van een piepklein domein, waar aan de Sangiovese geen Merlot toegevoegd is, maar “iets lokaals” (als ik zijn Italiaans goed heb begrepen). Tegen een spotprijs

·         Limocello gemaakt van de citroenen uit de tuin van opa in Sicilië en in Nederland geschild (nog nooit zulke goede Limocello geproefd)

·         2 verse broodjes met venkelsalami, pesto, gedroogde tomaat en rucola

·         …………………………

Inmiddels klotst het water me al weer door de bek. Ga ik nu al één van de gekochte venkelsalami’s aansnijden? Of de mooie oude Peccorino?

Maar niet alleen de buit is fantastisch. Ook het daar rondlopen tussen klassieke Lancia’s en Lamborghini’s, Italiaanse koks (met dikke billen), Italiaanse muzikanten (ééntje sprak me aan met “hé kleintje”) en alle andere sfeerbepalers, van gondels tot schoenenverkopers, is een feest.

En wanneer je je best doet dan zie je zelfs in het publiek Italianen. Ofschoon dat bij sommigen, vaak typisch Hollands uitziende vijftigplussers, wel heel moeilijk is. Over vijftigplussers gesproken: De groepjes vijftig-plus-vrouwen-die-echt-de-allerleukste-clubjes-ooit-zijn, zijn alom en nadrukkelijk aanwezig. Ze hebben de uitstraling van “Eigenlijk is dit evenement er helemaal en alleen voor ons” en laten dat in volume (qua geluid en ingenomen ruimte) ook duidelijk blijken. Maar wat hebben ze het naar hun zin!

En zo hadden wij het ook geweldig naar ons zin. En gelukkig kan Caroline enorm goed sjouwen. En kent de auto heel veel bergruimte.

Ach, soms geef je echt te veel geld uit. Maar jongens, wat hadden we het naar ons zin. En dan te weten dat we nog vele malen zullen gaan genieten van alle mooie buit die we gekocht hebben.

Leven is dansen met omstandigheden. En soms kost dat echt geen enkele moeite.

 

Rob Franse, 29 mei 2015