Omdat ik naarstig op zoek was naar wat positiviteit en die niet onmiddellijk bij mezelf kon vinden bladerde ik door een aantal artikelen van in mijn ogen wijze mensen. Dat hielp niet onmiddellijk maar het zette me wel aan het denken. Of het nou over millenials gaat of over ouderen, of het nou over democratie gaat of over het milieu, er blijken tenminste 2 zaken te zijn die enorm helpen om alles met een meer positieve blik te benaderen. Dat zijn het continu vergroten van je wijsheid (ieder op zijn of haar eigen niveau en manier) en het samen dóen (veel meer dan samen zijn).
Terugdenkend aan één van mijn eigen credo’s, van Verwonderen naar Verdiepen om vervolgens Samen te Bouwen en daarvan te Genieten, vroeg ik me af hoe en waar die positiviteit dan in te vinden is. Het antwoord is heel simpel: Bij het avondmaal.
Door de dag heen ben je middels verwondering en verdieping bezig om wat je ook doet zo goed mogelijk voor elkaar te krijgen. En nee, dat gaat -of je het nou alleen doet of samen- niet altijd vanzelf. Kort voor het avondmaal rond je een aantal zaken af om tijd te maken en aandacht te schenken aan wijn, spijs, een mooi gedekte tafel, een goed ruikende maaltijd én het gezelschap. Een uur lang gebeurt alles met aandacht en ontspanning waarbij je je door niets en niemand anders laat storen dan door het tafelgezelschap. Natafelen is daarvan een essentieel onderdeel.
Het begint met praten, misschien wel met stoom afblazen, over de voorbije dag en de zaken die jou bezighouden. Het eindigt via relativering, somberheid, pret, discussie en samenspraak bij voldoening over de zojuist gevoerde gesprekken en de genoten maaltijd. Het wordt gevolgd door nieuwe energie, na een klein after dinner dipje, welke je bij elkaar hebt opgedaan. Zo heb je ‘ongemerkt’ het samenzijn gehad, ben je al weer aan het bouwen en als het goed is geniet je na. Soms betekent dat zelfs geluk!
Stel nou dat ik alleen gegeten had. M’n verwondering en verdieping had ik dan aan niemand kwijt gekund. Niemand had me kunnen corrigeren of juist enthousiasmeren om verder te gaan. Ik had alleen moeten verder bouwen zonder te weten of ik de goeie kant op ging. Zou ik daarvan genoten hebben? Misschien…….. Misschien los ik het op door ’s avonds mensen tegen te komen. Ben ik wijzer geworden? Een stap verder gekomen? Begrijp ik beter hoe ik met sommige zaken om moet gaan? Ik twijfel………
Wanneer ik alle ‘problemen’ van mijzelf en de wereld op een hoop gooi en daar alleen mee aan de gang ga dan wordt het niks. Nog sterker, ik ga waarschijnlijk ronddraaien in m’n eigen problemen. M’n eigen problemen en uitdagingen los ik niet op en die van de wereld al helemaal niet. Ik word waarschijnlijk een beter wetende betweter die met een zekere somberheid steeds overtuigder word van z’n eigen gelijk.
Wat bén ik gelukkig met het gezamenlijk genoten avondmaal. Wel beschouwd is het in het klein dé perfecte vorm van democratie met inachtneming van alle (fatsoen)regels, dé vorm van het ontwikkelen van echte wijsheid, dé ideale vorm van samen doen en samen leven en het geeft grote voldoening. Laat voldoening nou het enige zijn wat uiteindelijk kan leiden tot geluk………. Geluk voor jezelf en geluk voor de wereld…….
Samen wijzer worden en meer voldoening hebben kan natuurlijk ook op andere manieren. Maar of je deze voor de hand liggende mogelijkheid moet laten liggen…. Je weet dan maar nooit wanneer de volgende mogelijkheid zich voordoet.
Rob Franse, 25 september 2019