Sámen eten geeft voldoening !

Omdat ik naarstig op zoek was naar wat positiviteit en die niet onmiddellijk bij mezelf kon vinden bladerde ik door een aantal artikelen van in mijn ogen wijze mensen. Dat hielp niet onmiddellijk maar het zette me wel aan het denken. Of het nou over millenials gaat of over ouderen, of het nou over democratie gaat of over het milieu, er blijken tenminste 2 zaken te zijn die enorm helpen om alles met een meer positieve blik te benaderen. Dat zijn het continu vergroten van je wijsheid (ieder op zijn of haar eigen niveau en manier) en het samen dóen (veel meer dan samen zijn).

Terugdenkend aan één van mijn eigen credo’s, van Verwonderen naar Verdiepen om vervolgens Samen te Bouwen en daarvan te Genieten, vroeg ik me af hoe en waar die positiviteit dan in te vinden is. Het antwoord is heel simpel: Bij het avondmaal.

Door de dag heen ben je middels verwondering en verdieping bezig om wat je ook doet zo goed mogelijk voor elkaar te krijgen. En nee, dat gaat -of je het nou alleen doet of samen- niet altijd vanzelf. Kort voor het avondmaal rond je een aantal zaken af om tijd te maken en aandacht te schenken aan wijn, spijs, een mooi gedekte tafel, een goed ruikende maaltijd én het gezelschap. Een uur lang gebeurt alles met aandacht en ontspanning waarbij je je door niets en niemand anders laat storen dan door het tafelgezelschap. Natafelen is daarvan een essentieel onderdeel.

Het begint met praten, misschien wel met stoom afblazen, over de voorbije dag en de zaken die jou bezighouden. Het eindigt via relativering, somberheid, pret, discussie en samenspraak bij voldoening over de zojuist gevoerde gesprekken en de genoten maaltijd. Het wordt gevolgd door nieuwe energie, na een klein after dinner dipje, welke je bij elkaar hebt opgedaan. Zo heb je ‘ongemerkt’ het samenzijn gehad, ben je al weer aan het bouwen en als het goed is geniet je na. Soms betekent dat zelfs geluk!

Stel nou dat ik alleen gegeten had. M’n verwondering en verdieping had ik dan aan niemand kwijt gekund. Niemand had me kunnen corrigeren of juist enthousiasmeren om verder te gaan. Ik had alleen moeten verder bouwen zonder te weten of ik de goeie kant op ging. Zou ik daarvan genoten hebben? Misschien…….. Misschien los ik het op door ’s avonds mensen tegen te komen. Ben ik wijzer geworden? Een stap verder gekomen? Begrijp ik beter hoe ik met sommige zaken om moet gaan? Ik twijfel………

Wanneer ik alle ‘problemen’ van mijzelf en de wereld op een hoop gooi en daar alleen mee aan de gang ga dan wordt het niks. Nog sterker, ik ga waarschijnlijk ronddraaien in m’n eigen problemen. M’n eigen problemen en uitdagingen los ik niet op en die van de wereld al helemaal niet. Ik word waarschijnlijk een beter wetende betweter die met een zekere somberheid steeds overtuigder word van z’n eigen gelijk.

Wat bén ik gelukkig met het gezamenlijk genoten avondmaal. Wel beschouwd is het in het klein dé perfecte vorm van democratie met inachtneming van alle (fatsoen)regels, dé vorm van het ontwikkelen van echte wijsheid, dé ideale vorm van samen doen en samen leven en het geeft grote voldoening. Laat voldoening nou het enige zijn wat uiteindelijk kan leiden tot geluk………. Geluk voor jezelf en geluk voor de wereld…….

Samen wijzer worden en meer voldoening hebben kan natuurlijk ook op andere manieren. Maar of je deze voor de hand liggende mogelijkheid moet laten liggen…. Je weet dan maar nooit wanneer de volgende mogelijkheid zich voordoet.

Rob Franse, 25 september 2019

Gluren en vergelijken maakt doodongelukkig.

Het voedt de jaloezie, het zet aan tot hebberigheid en je wilt ‘ook’. Wat dat ‘ook’ dan ook is.

Nog erger dan gluren is sámen gluren om vervolgens te gaan ginnegappen. Je hebt samen iets gezien wat anderen lekker niet gezien hebben. Enne …… je hebt er samen zoveel plezier in dat je het toch graag met enkelingen wilt delen en wel op zo’n manier dat het die anderen jaloers maakt.

Of ik dat bij mezelf herken? Natuurlijk! Vooral de eerste keer is dat ontzettend leuk en spannend. Anderzijds geeft het een zekere schaamte en dat is maar goed ook. Vroeg of laat geneer je jezelf voor dergelijk gedrag. Tot zo’n 20 jaar geleden. Twintig jaar geleden begon het reality-tv TV programma Big Brother wat gevolgd zou worden door een lawine aan andere reality-tv. Je zou kunnen zeggen dat het er niets toe doet omdat je de TV toch uit kunt zetten, maar zo werkt dat bij velen niet. Velen willen het óók gezien hebben en men wil er over mee kunnen praten. Bovendien , wanneer iets gemeengoed is geworden (salon fähig) dan drukt dat de natuurlijk schaamte wat verder weg.

Dat gluren en vergelijken nam pas echt vorm aan met de komst van de smartphone, pas 10 jaar geleden! Je kon nu echt altijd en overal meekijken en vergelijken. Niet alleen maar naar gênante situaties, maar naar het complete ‘normale’ leven van bijna alles en iedereen. Sommigen noemen dat transparantie …….

Uiteindelijk neemt daarmee de interesse in gluren wellicht af, maar wordt het vervangen door iets wat veel sluipender, enger en onbewust zeer beïnvloedend is: de al dan niet opgepompte prestaties en leuke ervaringen van heel gewone mensen in jouw omgeving. Dáár ben jij, net als veruit de meesten van ons, niet tegen bestand. Je gaat vergelijken! Dat doe je niet bewust maar onbewust. Dat onbewustzijn van jou filtert bovendien op zo’n gekleurde manier dat jijzelf wilt voldoen aan het ideaal wat jij gedestilleerd hebt uit al die indrukken en vergelijkingen.

Het enge is dat jij je nu een ideaalbeeld hebt gevormd van wie jij moet zijn. Een aantal eisen waar jij aan moet voldoen. Het hoeft van niemand om je heen, maar jij ben ongemerkt gehersenspoeld. Je gaat er voor, zonder acht te slaan op de haalbaarheid van dit nieuwe doel.

Zou dit, zeker bij jongeren waarvan de hersens nog niet uitontwikkeld zijn en nog vol onzekerheden en verwachtingen zitten, kunnen leiden tot een te hoog verwachtingspatroon? En wellicht tot burn-outs? Zou dit kunnen leiden tot schaamte over jouw lijf waardoor je er zo veel mogelijk van wilt bedekken (topless zonnen is nagenoeg geheel verdwenen). Zou dit kunnen leiden tot echtscheidingen? Of tot het helemaal niet aangaan van relaties?

Een ‘normaal’ mensen leert, onder andere door tegenslagen, realistisch denkgedrag. Je bouwt weerstand op. Je ontwikkelt noodzakelijke waarden. Je wordt, godzijdank, een niet perfect mens. Maar wanneer je alleen maar voorbeelden ziet zonder tegenslagen? Wanneer je alleen maar mensen ziet met kennelijk goede posities en dito salaris? Ontwikkel je je dan niet tot een materialistisch, hedonistisch, narcistisch wezen met fomo wat het best te vergelijken is met rupsje nooit genoeg? Tot iemand die sombert over het eigen uiterlijk en het gemiste feestje?

Wist je dat je van de ‘verplichting’ om altijd blij te zijn zeer somber en ongelukkig wordt? Maar dat we elkaar bij het minste of geringste zeggen ‘doe eens blij!’ wat eigenlijk te dom is voor woorden. Blij zijn is prachtig, maar altijd blij zijn is op z’n minst verdacht, zo niet extreem oppervlakkig. Bijna net zo oppervlakkig als gluren om te delen en te ginnegappen.

Te hoog gestelde verwachtingen leveren al te gemakkelijk teleurstellingen op. Wanneer dat ook nog gekoppeld is aan een gebrek aan ontwikkelde waarden dan is een eeuwige vlucht naar voren het eerste gevolg en totale ontreddering het volgende gevolg wanneer blijkt dat posities, geld en hedonisme nog vluchtiger zijn dan ooit gedacht. Probeer dan nog maar eens terug te vallen op niet ontwikkelde waarden…… En dat begint allemaal met gluren en vergelijken.

Rob Franse, 17 september 2019