Het mag weer maar je hoeft geen ja te zeggen! Toch?

Laat ik voorop stellen dat ik blij ben dat er straks weer van alles kan en mag. Vanwaar dan dat ongemakkelijke gevoel? Is er zoveel wat ik ontwend ben? Wat ik vroeger niet leuk of aangenaam vond? Ben ik in de laatste anderhalf jaar veranderd? Ben ik andere dingen gaan waarderen?

Gisteren bestelde ik een mooi diner voor 4 personen. Om zaterdag thuis te nuttigen. In m’n eigen omgeving. Met m’n eigen wijn. Daar hebben we zin in. Vlak voordat ik de telefoon neerlegde werd mij gezegd ‘U bent straks weer zeer van harte welkom om naar ons restaurant te komen!’. Het bleef een beetje knagen. Een diner thuis betekent o.a. dat je heerlijk in je eigen omgeving kunt blijven. Je hoeft je niet op te doffen. Je hoeft niet de deur uit. Je houdt erg veel geld in de zak doordat de rekening voor wijn, water en koffie thuis een fractie is van die in het restaurant.

Verschillende mensen roepen nu al ‘dat we samen’ gaan wandelen, fietsen, spelletjes spelen, verjaardagen vieren, feestjes houden, barbecueën, borrelen en ….. Ho stop! Niet zo snel! Mag ik even wennen alsjeblieft. De laatste anderhalf jaar heb ik me geen seconde verveeld. Er zitten nog steeds meer leuke en interessante dingen in een dag dan dat er tijd is. Ten koste van wat ga ik die tijd vrij maken? Wil ik de tijd vrijmaken? Wil ik die tijd ook vrijmaken voor 5 uitnodigingen in een weekend? Voor feestjes/verjaardagen met veel oppervlakkige gesprekken? Aanhorend wie je kent, wie je hebt gesproken en waar je op vakantie bent geweest?

Ik zie een beetje op tegen de vragen en opmerkingen als ‘je komt toch wel he’, ‘je doet toch wel gezellig mee!’, ‘ga je nu al naar huis?’. Ze klinken al te vaak als een verwijt. Ik zie nog net niet de verjaardag kring voor me, ongemakkelijk gezeten tussen mensen waar je niet zoveel mee hebt.

Ja, ik wil wel, maar niet altijd. En niet altijd even lang. Is het zo verkeerd als ik na een uur weer weg ben? Wanneer ik een simpel watertje prefereer boven thee met gebak? Is het zo verkeerd wanneer ik niet kom? Betrap ik mezelf nu? Ben ik bang om straks geen excuses meer te hebben? Vind ik het nodig om een ‘geldige’ reden te hebben?

Ben ik bang anderen voor het hoofd te stoten? De ene is nu eenmaal graag en lang onder de mensen. De ander prefereert een wat rustiger omgeving in klein gezelschap. De ene vertelt graag over zijn of haar belevenissen. De ander is meer nieuwsgierig naar drijfveren en gedachten van anderen. Bovendien is de ene keer de andere keer niet. Ik weet niet van te voren of ik zin heb in gekkigheid, lachen, ouwehoeren en wat meer.

Hoe vaak wil ik ja zeggen? Hoe vaak wil ik het van m’n stemming af laten hangen? Is dat misschien de reden dat een kroeg of een terras zo aangenaam is? Iets waar je alleen heengaat wanneer je er op dat moment zin in hebt?

Ben ik de enige? Nee zeggen mag toch? Net als ‘misschien’? Wie weet ben ik inderdaad veranderd. Misschien verander ik nog wel eens. Hoe dan ook, de laatste anderhalf jaar heeft wel iets met me gedaan.

Rob Franse, 27 mei 2021

Hoe mijn zoon een betere wereld helpt te creëren via een nieuwe stichting voor ethisch verantwoorde machine learning. Free en open-source.

Nee, dat is dus niet op de barricades staan. Het is ook niet lobbyen om eerlijker om te gaan met big data, algoritmes en dat soort zaken.

Het betreft een zojuist opgerichte stichting die ‘free en open source’ best practices levert op het gebied van machine learning. Een stichting die gevormd wordt door verschillende deskundigen met een flinke verscheidenheid aan wetenschappelijke achtergronden die nu werkzaam zijn op dit gebied.

Ze doen het er naast. Samen.

Zelf kunnen ze het veel beter vertellen. Zie https://www.fbpml.org/home . Zie ook Linkedin.

Of ik daar trots op ben? Zeker. Of ik het bijzonder vind? Ja. Ik vind het bijzonder dat jonge hoogopgeleide mensen dit gratis en voor niets doen naast hun dagelijkse werk. Ik vind het mooi dat verschillende disciplines elkaar weten te vinden en samenwerken.

Het is mooi om te zien dat deze generatie van veelal jonge dertigers zo totaal anders in de wereld staat dan hun ouders destijds. Ja, dan heb ik het over mijzelf. Waar wij veel meer gericht waren op een auto, een huis, gezinnetje en vast werk daar staat deze groep/generatie veel meer voor delen. Voor samen. Veel wereldwijzer. Veel internationaler. Althans, een deel van deze generatie.

Het fascineert me. Het verschil tussen mijn generatie en die van mijn ouders was fors. Maar het verschil tussen de huidige dertigers en de dertigers van dertig jaar geleden mag er ook zijn. Ik ervaar het als positief en ben zeer benieuwd hoe deze groep over pakweg 10 jaar in staat zal blijken te zijn om een nieuwe en passende vorm te vinden en te geven aan de enorme veranderingen die ons nog te wachten staan.

Tijd voor onze generatie om een stap terug te zetten? De jonge dertigers meer ruimte te geven? Ik denk het wel. Ik doe het ook. Het bevalt me.

Of ik het gevoel heb dat ik er zelf nog toe doe? Ja hoor. Maar wel heel anders dan 10 jaar geleden. Voor het eerst in mijn leven heb ik te maken met een generatie die echt andere vaardigheden heeft én daar naar handelt. Dat is 30 jaar lang niet zo sterk geweest. Dat vereist van mij dus een andere opstelling. Iets wat ik met liefde probeer te doen.

Een nieuwe tijd, een nieuw geluid. En níet alleen voor deze dertigers!

Mooi

Rob Franse, 21 mei 2021