Het kostte even tijd, ik heb het lange tijd niet begrepen, maar misschien is het wel zo dat al die mensen die door mij uitgemaakt zijn voor ‘wat minder sociaal ingestelden’ wel de minst onverstandige mensen van ons allemaal zijn.
Ieder mens heeft zijn of haar eigen comfortzone. Een zone waar anderen niet zomaar op moeten inbreken. Iets waar lange tijd een redelijk respect voor was maar die sinds zo’n jaar of 25 met voeten wordt getreden. Ieder jaar weer wat erger.
Het begon met kantoortuinen die al te snel opgevolgd werden door flexplekken. Het ging pas echt los met onderwijzers, leraren en jeugdbegeleiders die op ieder willekeurig moment werden belaagd door ouders van miskende talenten. De overtreffende trap werd gevonden door de marketeers van Facebook en aanverwanten die gesteund werden door psychologen die hun vaardigheden hadden opgedaan in Las Vegas en wisten hoe je de goegemeente verslaafd moest maken aan niets. Overheden deden maar al te graag mee door mensen zelfredzaam te verklaren in een wereld die juist vroeg om bescherming om zich vervolgens te richten op dubieuze wet en regelgeving op bijna ieder gebied (belastingen, onderwijs, milieu, sociaal domein, etc.) en zich te vergalopperen op terreinen als de Fyra en stikstof.
Tot zo ver heb ik nog nergens wat dan ook overdreven en dat lijkt ook nergens voor nodig te zijn. De waarheid is al overdreven genoeg met de acties van ene Trump, vele Brexeteers, Super Mario Draghi, zijderoute exploitanten en zelfbenoemde Tsaren.
Wát doen ‘die minder sociaal ingestelden’ dan zo goed? Ze beschermen zich via hun schermpjes in de schijnwereld van games, Facebook, zelfbevestiging, complottheorieën, oncontroleerbare ‘waarheden’ en nep seks om zodoende afgesloten te zijn van de bittere waarheid die voor velen nauwelijks verteerbaar lijkt. Zij zitten lekker in hun comfortzone terwijl ik me zorgen maak om de werkelijke wereld. Het lijkt bijna op de keuze tussen rode en blauwe pillen uit de Matrix waarbij iedereen die tegen mij zegt dat het me zorgen maken toch niets oplevert uiteindelijk gelijk zou kúnnen hebben.
Ho, stop en wacht even. Naast al die zorgen leef ik wel degelijk in die échte wereld. Die wereld die me veel zorgen baart maar me ook ó zo veel oplevert. Een wereld waarin ik uit m’n comfortzone kom en onbekende mensen aanspreek: ‘Goeiemorgen, wat leukt dat u hier bent. Kent u het hier? Mag ik u er iets over vertellen? Waar komt u vandaan? Wilt u misschien koffie……………………………………? Mensen die daarop vaak reageren. Positief verrast zijn. De communicatie aangaan. Naast natuurlijk die mensen die zeggen ‘nee dank u wel’. Ook goed. Even goeie vrienden.
Máár lieve mensen, als we niet oppassen dan verleren we alle vaardigheden om andere en ons onbekende mensen te benaderen. Velen van ons weten niet meer hoe dat moet. Vinden het zelfs eng. Houden afstand. Zelfs tot bekende mensen. Bouwen een zekere bescherming op. Afstandelijkheid verstopt achter een scherm of een blik van ‘wat mot jij hier!’. Vreselijk jammer want op die manier mis je misschien wel het mooiste wat er bestaat: Het ontmoeten van nieuwe mensen en nieuwe ideeën en het aangaan van een wellicht interessant gesprek wat weer kan leiden tot wederzijdse voldoening en vreugde. Als ervaringsdeskundige kan ik je vertellen dat dit niet zomaar lukt. Het vergt oefening en het gaat gepaard met op je platte bek vallen. Dát is niet erg. Het hoort erbij. Je staat weer op en gaat verder, net iets wijzer geworden.
Edoch: Zonder oefening, vallen, opstaan en blijven proberen kom je ook nergens. Wanneer je je blijft verstoppen dan doe je nooit nieuwe ervaringen op, leer je niets en doe je vele anderen tekort. Zonder oefening wordt je bovendien een olifant die op de meest verkeerde momenten de comfortzone van de ander binnen dendert. Een olifant die het niet begrijpt wanneer die aangesproken wordt op ‘ho, niet zo dichtbij komen’. Een olifant die een olifant blijft en uiteindelijk geweerd zal worden. Een onaanspreekbare olifant.
Kortom lieverds, jullie hebben gelijk in het beschermen van jullie comfortzone. Het geeft lange tijd veel relatieve veiligheid. Maar wat doe je jezelf en je omgeving vreselijk veel te kort wanneer je daar altijd in blijft.
Misschien moet je de komende kerstdagen (het is al bijna zo ver) maar eens aan de gang met het zoeken naar evenwicht tussen jouw comfortzone, de comfortzone van anderen en het werkelijk contact leggen. Het zou zomaar een geweldige openbaring kunnen zijn die vraagt om meer! Spreek aan, wees aanspreekbaar, stel je open, trek je zo af en toe terug in jouw comfortzone en uit de comfortzone van die ander en leef. Leef!
Rob Franse, 29 oktober 2019