Comfortzonebescherming en terecht!

Het kostte even tijd, ik heb het lange tijd niet begrepen, maar misschien is het wel zo dat al die mensen die door mij uitgemaakt zijn voor ‘wat minder sociaal ingestelden’ wel de minst onverstandige mensen van ons allemaal zijn.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen comfortzone. Een zone waar anderen niet zomaar op moeten inbreken. Iets waar lange tijd een redelijk respect voor was maar die sinds zo’n jaar of 25 met voeten wordt getreden. Ieder jaar weer wat erger.

Het begon met kantoortuinen die al te snel opgevolgd werden door flexplekken. Het ging pas echt los met onderwijzers, leraren en jeugdbegeleiders die op ieder willekeurig moment werden belaagd door ouders van miskende talenten. De overtreffende trap werd gevonden door de marketeers van Facebook en aanverwanten die gesteund werden door psychologen die hun vaardigheden hadden opgedaan in Las Vegas en wisten hoe je de goegemeente verslaafd moest maken aan niets. Overheden deden maar al te graag mee door mensen zelfredzaam te verklaren in een wereld die juist vroeg om bescherming om zich vervolgens te richten op dubieuze wet en regelgeving op bijna ieder gebied (belastingen, onderwijs, milieu, sociaal domein, etc.) en zich te vergalopperen op terreinen als de Fyra en stikstof.

Tot zo ver heb ik nog nergens wat dan ook overdreven en dat lijkt ook nergens voor nodig te zijn. De waarheid is al overdreven genoeg met de acties van ene Trump, vele Brexeteers, Super Mario Draghi, zijderoute exploitanten en zelfbenoemde Tsaren.

Wát doen ‘die minder sociaal ingestelden’ dan zo goed? Ze beschermen zich via hun schermpjes in de schijnwereld van games, Facebook, zelfbevestiging, complottheorieën, oncontroleerbare ‘waarheden’ en nep seks om zodoende afgesloten te zijn van de bittere waarheid die voor velen nauwelijks verteerbaar lijkt. Zij zitten lekker in hun comfortzone terwijl ik me zorgen maak om de werkelijke wereld. Het lijkt bijna op de keuze tussen rode en blauwe pillen uit de Matrix waarbij iedereen die tegen mij zegt dat het me zorgen maken toch niets oplevert uiteindelijk gelijk zou kúnnen hebben.

Ho, stop en wacht even. Naast al die zorgen leef ik wel degelijk in die échte wereld. Die wereld die me veel zorgen baart maar me ook ó zo veel oplevert. Een wereld waarin ik uit m’n comfortzone kom en onbekende mensen aanspreek: ‘Goeiemorgen, wat leukt dat u hier bent. Kent u het hier? Mag ik u er iets over vertellen? Waar komt u vandaan? Wilt u misschien koffie……………………………………? Mensen die daarop vaak reageren. Positief verrast zijn. De communicatie aangaan. Naast natuurlijk die mensen die zeggen ‘nee dank u wel’. Ook goed. Even goeie vrienden.

Máár lieve mensen, als we niet oppassen dan verleren we alle vaardigheden om andere en ons onbekende mensen te benaderen. Velen van ons weten niet meer hoe dat moet. Vinden het zelfs eng. Houden afstand. Zelfs tot bekende mensen. Bouwen een zekere bescherming op. Afstandelijkheid verstopt achter een scherm of een blik van ‘wat mot jij hier!’. Vreselijk jammer want op die manier mis je misschien wel het mooiste wat er bestaat: Het ontmoeten van nieuwe mensen en nieuwe ideeën en het aangaan van een wellicht interessant gesprek wat weer kan leiden tot wederzijdse voldoening en vreugde. Als ervaringsdeskundige kan ik je vertellen dat dit niet zomaar lukt. Het vergt oefening en het gaat gepaard met op je platte bek vallen. Dát is niet erg. Het hoort erbij. Je staat weer op en gaat verder, net iets wijzer geworden.

Edoch: Zonder oefening, vallen, opstaan en blijven proberen kom je ook nergens. Wanneer je je blijft verstoppen dan doe je nooit nieuwe ervaringen op, leer je niets en doe je vele anderen tekort. Zonder oefening wordt je bovendien een olifant die op de meest verkeerde momenten de comfortzone van de ander binnen dendert. Een olifant die het niet begrijpt wanneer die aangesproken wordt op ‘ho, niet zo dichtbij komen’. Een olifant die een olifant blijft en uiteindelijk geweerd zal worden. Een onaanspreekbare olifant.

Kortom lieverds, jullie hebben gelijk in het beschermen van jullie comfortzone. Het geeft lange tijd veel relatieve veiligheid. Maar wat doe je jezelf en je omgeving vreselijk veel te kort wanneer je daar altijd in blijft.

Misschien moet je de komende kerstdagen (het is al bijna zo ver) maar eens aan de gang met het zoeken naar evenwicht tussen jouw comfortzone, de comfortzone van anderen en het werkelijk contact leggen. Het zou zomaar een geweldige openbaring kunnen zijn die vraagt om meer! Spreek aan, wees aanspreekbaar, stel je open, trek je zo af en toe terug in jouw comfortzone en uit de comfortzone van die ander en leef. Leef!

Rob Franse, 29 oktober 2019

De énige oplossing voor álle zorgen

Wanneer je een flinke stapel krantenartikelen van de laatste weken achter elkaar doorneemt dan valt je bij de derde keer iets op. Zo is het mij althans gisteren vergaan.

Wanneer ik het laatste jaar beschouw en terugdenk aan wat het grootste probleem was en is, dan merk ik bij mezelf een verandering op. Eerst dacht ik dat het milieu het grootste probleem was. Daarna dacht ik dat de tweedeling het was en het gedrag wat daaruit voortvloeit (wanneer jij je benadeeld voelt dan vind je al snel dat het milieuprobleem niet direct jouw pakkie-an is). Enzovoort.

Ook las ik dat fascisme zo’n beetje onze meest natuurlijk conditie zou zijn. Dat we bij gebrek aan goede vooruitzichten onrealistische nostalgische gevoelens krijgen. Dat ideeën steeds meer plaats maken voor gevoelens. Dat de groeiende eenzaamheid voor een deel bestaat uit het ons (willen) afsluiten.

Nogmaals de krantenkoppen: Radicale onzekerheid treft economie, klimaatplan risico voor gezondheid, boeren woedend over stikstofplannen, stress zal in 10 jaar tijd ziekteverzuim fors doen stijgen, dementie wordt de nieuwe volksziekte, woonruimte onbetaalbaar, ……

Wederom terug naar gevoelens en vervolgens handelen en stemmen op basis van die gevoelens. Gevoelens van ongemak en onzekerheid. Gevoelens waarvoor je herkenning en erkenning zoekt. Althans, zolang er niemand met een echt goed idee of plan komt!

En wat ís een goed plan? Dat is een plan wat ál je zorgen wegneemt. Of op z’n minst rekening houdt met alle zorgen. Wat heb je aan nieuwe woningen wanneer je het niet kan betalen? Wat heb je aan een klimaatplan wat geen rekening houdt met overlast van windmolens en warmtepompen? Wat heb je aan beleidsmakers die slechts één oplossing bieden voor één probleem en naderhand gecorrigeerd moeten worden door een ander soort deskundige dan die deskundigen die door hen geraadpleegd zijn? Iemand die uitsluitend oplossingen heeft voor het klimaatprobleem maar geen idee heeft hoe dat betaald moet worden roept uitsluitend irritatie op en is geen haar beter dan iemand die uitsluitend veel winst maakt (maar er wel netjes belasting over betaalt) zonder zich om de maatschappij te bekommeren.

We hebben dus een goed plan nodig. Een plan wat met (bijna) alles en iedereen rekening houdt. Een plan wat ook rekening houdt met vele verschillende gevoelens.

Voor een goed plan heb je goede ideeën nodig. Ideeën in meervoud. Ideeën van alle verschillende belanghebbenden. Ideeën van bèta’s én alfa’s, van theoretische deskundigen én van praktijkmensen, van voorstanders én van tegenstanders, van jong én oud, van boeren én bouwers én natuurbeschermers, van korte termijn denkers én van lange termijn denkers, van financieel belanghebbende én van sociaal impact denkers, van pragmatici én van filosofen, van juristen én van ethici.

Het doel van het plan moet meervoudig zijn, dus niet alleen een plan voor méér woningen, maar ook voor betaalbaarheid van die woningen waarbij rekening gehouden wordt met milieu en infrastructuur.

Ooit was ik als marketeer ‘in the lead’. Dat was een goede keuze omdat ik als marketeer uiteindelijk verantwoordelijk was voor het totaalplaatje van klanten die het product wilden hebben, verkopers die het wilden verkopen, accountmanagers die het lange termijn belang voor ogen hadden, product eigenaren die uitsluitend rendabele producten wilden hebben, legal, compliance, finance, de afdeling duurzaamheid en uiteindelijk m’n baas, de RvB, de RvC en de aandeelhouders.

Het was een tijd die relatief makkelijk was omdat er weinig hekken om afdelingen stonden en de impact van nieuwe media, automatisering en regelgeving nog gering was. Bovendien heb je binnen een bedrijf bijna geen last van media aandacht of van (politieke) partijen met hun eigen belangen.

Wég dus met de focus op klimaat. Wég met de focus op bezuinigen. Wég met welke focus dan ook. Ga voor het geheel! Stop met ‘afrekenen’ of ‘scoren’ op deelgebieden. Ga voor optimaal welbevinden voor alles en iedereen voor zowel de korte als voor de lange termijn.

Ga samenwerken met die mensen waarvan je misschien denkt ‘stomme milieugek, nare roker, lelijke veelverdiener, onverantwoorde raceliefhebber, …..’. Luister ook naar je tegenstanders. Geen enkele tegenstander is alleen maar slecht of dom.

Wanneer je via deze samenwerkingen tot goede plannen komt, zonder steeds maar het onderste uit de kan te willen halen voor jezelf of voor jouw achterban, dan zou het zomaar eens kunnen zijn dat kiezers minder met hun gevoel gaan stemmen maar meer op basis van deugdelijke plannen.

Dát is de oplossing voor álle zorgen.

Dat scheelt dan weer echt in de hoeveelheid zorgen die we hebben, vervelende protesten en heel verkeerd soort leiders die ons geen steek verder helpen.

Als klap op de vuurpijl zal ik met zo’n groep van heel verschillende mensen graag wat flessen nobele Bourgogne delen. Wat zullen die dan smaken!

Rob Franse, 23 oktober 2019