En hou alsjeblieft op met dat soort opmerkingen. Het suggereert op z’n minst dat jij vindt dat een ander (!) schuldig is aan het feit dat jij iets niet meer kan of mag.
Wat een onzin. In de wereld gebeuren er van tijd tot tijd zaken die ons allemáál beperken. Van epidemieën tot droogte, overstromingen, oorlogen en wat al niet meer. Zwaar k…. natuurlijk. Zeker wanneer het jou op het verkeerde moment en op de verkeerde leeftijd overkomt.
Maar geef een ander daar niet de schuld van! Door dat te doen, wat je feitelijk zegt met ‘er wordt mij wat afgenomen’, zeg je eigenlijk dat jij de verantwoordelijkheid voor jouzelf en de maatschappij niet aan kan. De schuld buiten jezelf zoekt. Überhaupt een schuldige zoekt. Wees dan ook niet verbaasd wanneer mensen dit zien als verwend prinsjes en prinsesjes gedrag. Pruillip gebeuren.
Daarnaast toont het egocentrisme. Ga eens praten met mensen die een eigen zaak hebben die failliet dreigt te gaan. Met mensen die naasten hebben verloren aan covid. Aan mensen die nog steeds bijna niets kunnen, maanden nadat ze covid hebben gehad.
Stel nou dat het met jou zo ver komt dat je hulp nodig hebt. Niets om je voor te schamen. Maar wat denk jij dat die hulpverlener voor jou kan doen? Die kan in ieder geval de covid ellende niet oplossen. De beperkingen die hier het gevolg van zijn zullen we samen moeten oplossen en dat kost, met de nodige onzekerheid en tegenslagen, stomweg tijd. Het is niet anders. Leer er mee te leven! Het enige wat die hulpverlener kan is naar jou luisteren, wat een comfortabel gevoel geeft, en jou leren om anders tegen de door jou ervaren ellende aan te kijken. Er anders mee om te gaan.
Als volstrekt ongeschikte in de rol van hulpverlener zou ik zeggen ‘flinker worden!’. Maar ja, ik ben dan ook geschikter om mensen die een grote mond hebben een goed gerichte schop te geven. Mensen vooruit te helpen. Mensen eigen verantwoordelijkheid aan te leren.
Dat brengt me op hulpverlening in het algemeen. Ik geloof heel erg in het idee dat je hongerige mensen geen vis moet geven maar ze de mogelijkheid moet bieden om zelf die vis te vangen of te kopen. Omstandigheden te creëren waardoor iedereen zichzelf kan ‘helpen’. In feite meer een steuntje in de rug dan hulp dus. Om vervolgens de eis te stellen dat men zich, met flinkheid, moet richten op die mogelijkheden. Zonder al te veel babbels te hebben in de zin van ‘ja maar, ik wil het graag anders’. Soms is er gewoon geen ruimte voor anders. Zoals nu enigszins geldt voor de effecten van covid.
Gaat je bovenstaande je te ver?
Dat kan ik me goed voorstellen. Ik ben me zeer bewust dat ik ongeschikt ben als hulpverlener. Ik vind al vrij snel dat bepaalde vragen, wensen en behoeftes overdreven zijn. Dat als je dat soort zaken wilt je het zelf moet regelen. Of moet accepteren dat niet alles altijd maar kan. En ja, dat kost naast een juiste mindset en energie ook stomweg opoffering. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden en wie het materieel heel comfortabel wil hebben zal stomweg werkuren moeten maken. Veel.
Ik heb geleerd dat het leven niet zonder tegenslagen is. En dat je bij tegenslag precies 2 mogelijkheden hebt: In een hoekje gaan zitten huilen en anderen de schuld geven of flink doorpakken, de schouders er onder zetten en er wat van maken. Dat laatste doe je samen met anderen. Ook daarom bouw je een vriendengroep op. Voor dit soort momenten.
Maar het begint bij jezelf. Het is aan jou! Zonder ‘ja maar’.
Genoeg stevige taal. Wees blij dat er zeer begripvolle hulpverleners zijn. En maak er wat van verdorie. De zomer lonkt!
Rob Franse, 24 februari 2021