Maand: augustus 2024

Dat vroeg ik me af nadat we in vijf dagen 6 goede en soms zelfs heel bijzondere gesprekken hadden. Ik voelde me uiterst tevreden en bevoorrecht en vroeg me af of er een zekere overeenkomst was tussen die gesprekken.

Welnu, het eerste wat opviel was dat er in géén van die gesprekken ook maar een telefoon te zien of te horen was. Zelf had ik in meerdere situaties niet eens een telefoon bij me. Vooral daardoor was er geen sprake van stoorzenders op de meest ongelukkige momenten.

Misschien wel doordat de gesprekspartners hieraan kennelijk gewend waren was een ieder in staat volle aandacht te besteden aan het gesprek en aan de deelnemers. Zo was er geen moment dat iemand afgeleid werd door de omgeving of door eigen andere gedachtegangen. Mochten die er al geweest zijn dan werden ze in ieder geval niet geuit.

Soms nam er iemand aan een gedeelte van het gesprek geen deel anders dan geïnteresseerd te luisteren. Om naderhand te zeggen ‘dat vond ik interessant om te horen’. Zo knap.

Nog een opvallende: Er werd meer gevraagd dan verteld waarbij antwoorden op vragen vaak vergezeld gingen met reflectie, rekenschap en zelfspot. Opmerkingen als ‘of ik dat nou wel goed gedaan heb weet ik niet zo zeker’ en ‘wat vind jij daar eigenlijk van’.

Ook heel mooi: ‘Even geleden vertelde jij dat ……….; daar wou ik graag even op terugkomen’.

Sommige gesprekken duurden een kwartier en anderen wel 2 uur. Iedere keer was er een volstrekt logisch einde waarna het gesprek ook klaar was. Niets in de sfeer als ‘o, wat ik nog wilde zeggen ….’. Gewoon klaar en met die vanzelfsprekende en mooie afsluiting allen tevreden weer op weg. Namijmerend. Allen met het gevoel gehoord en geaccepteerd te zijn. Meestal wijzer geworden.

Er zouden nog een paar gesprekken volgen. Alle op dezelfde manier. Ook met tot dan toe onbekenden. Toch blijf ik met de vraag zitten waarom we bereid waren naar elkaar te luisteren. Elkaar te accepteren. Het gesprek überhaupt aan te gaan. Door te vragen. Dat heb ik lang niet altijd en zeker niet ten opzichte van iedereen…………

Rob Franse, 30 augustus 2024

Het was daadwerkelijk zorgeloos en ongedwongen. Precies zoals ik me 4 weken geleden voornam. Of in ieder geval hoopte.

Daar hoefde ik gelukkig weinig voor te doen. Doordat de tweede kamer met reces is kwam er uit die hoek nagenoeg geen nieuws. Wat een verschil met die laatste weken voor het reces. En wat een verschil met al die Olympiërs die elkaar WEL wat gunden.

Mede doordat de kranten flinterdun waren en vooral gevuld waren met aardige weetjes (zolang je bepaalde pagina’s oversloeg) kon ik dagelijks kiezen tussen tuinieren, buiten een boek lezen, een praatje maken of sport kijken. Best kneuterig.

Ik hoorde meerdere mensen enthousiast zijn over de kneuterigheid van de laatste weken. Kneuterigheid gekoppeld aan de keuze tussen simpele leuke dingen waarbij het er soms zelfs op leek dat we minder in onze eigen bubbels zaten.

Je gaat bijna denken dat sport daadwerkelijk verbroedert en politiek ons uit elkaar drijft………

Ik zeg al jaren dat opvoeden en samenleven gaat over ‘liefde en aandacht met kracht’. Ik zou daar aan willen toevoegen ‘met waardigheid, rust en wijsheid zonder al te veel afgunst en jaloezie’.

En speciaal voor mijn generatie: ‘Genietend en beschouwend luisteren en kijken naar de volgende generatie’. Een beetje alsof je een toeschouwer bent bij de Olympische marathon waar we allemaal door elkaar staand toch één zijn en ons samen laven aan steeds weer nieuwe topprestaties van die volgende generatie.

Rob Franse
13 augustus 2024