Maand: juli 2018

Al jarenlang is ons avondmaal, diner zo je wilt, zo’n beetje het hoogtepunt van de dag. Het is een rustpunt en het geeft energie, letterlijk en figuurlijk. Altijd (!) stemt het tot tevredenheid. Dat geldt zowel voor de maaltijden die wij met z’n tweeën gebruiken, als voor de maaltijden die we met meerdere gasten delen. Niet voor niets houden we al weer 10 jaar lang wekelijks bij ons thuis een zogenaamd ‘empty nesters’ diner.

Je kunt nu denken dat de redenen hiervoor gelegen zijn in de geweldige kookkunst van mijn Caroline, in de fantastische wijnen die ik er bij schenk, in de locatie en in de aankleding. Misschien zelfs in de personen die aan tafel zitten en aan de sfeer die ze meenemen.

Het speelt vast allemaal een rol. Graag blijf ik dat ook zo denken. Toch is er iets wat nog veel belangrijker is. Althans, volgens een wetenschappelijk onderzoek dat onlangs gepubliceerd werd in ‘The Optimist’. Het échte verschil schijnt er vooral in te zitten dat je niet alléén eet.

Lees zelf maar en doe er je voordeel mee. Wil je eerst ‘oefenen’ of meemaken hoe het werkt, dan eet je maar eens met ons mee :-).

‘Een Brits onderzoek heeft aangetoond dat regelmatig alleen eten, naast een psychologische aandoening, de grootste veroorzaker van een ongelukkig gevoel is. Waarom is het voor mensen eigenlijk zo belangrijk om onder vrienden en familie te zijn?
Voor sommigen is het geweldig: vorken vol verrukkelijke pasta recht uit de pan eten, het mes van de chocopasta aflikken en met een patatje-met onder de arm naar huis wandelen. Maar regelmatig alleen, eenzaam eten is iets anders. Deze ene activiteit wordt sterker geassocieerd met een ongelukkig gevoel dan wat dan ook. Met één uitzondering: het hebben van een geestesziekte. Een Brits onderzoek onder meer dan achtduizend volwassenen toonde aan dat mensen die regelmatig alleen eten bijna 8 ‘gelukspunten’ lager scoorden dan het nationaal gemiddelde. Dit resultaat bevestigt de bevindingen uit een eerder onderzoek, waar werd geconcludeerd dat mensen die ‘sociaal eten’ zich beter over zichzelf voelen en een groter sociaal netwerk hebben.
Robin Dunbar, een van de betrokken wetenschappers ligt de resultaten toe: ‘We weten simpelweg niet waarom mensen die samen eten gelukkiger zijn’. Wel is het overduidelijk dat het een belangrijk sociaal ritueel is, een moment van vereniging en omgeven met een gevoel van gezamenlijkheid. In ons chaotische leven is het een plek voor gesprek, het uitwisselen van verhalen en het geeft ons het gevoel van emotionele nabijheid. ‘Op psychologisch niveau maakt het hebben van vrienden mensen gelukkiger’, zegt Dunbar. ‘De dingen die mensen aan tafel doen maken heel goed endorfines los. Endorfines lijken in chemie erg op morfine, ze geven de hersenen een soort “high”. Dat is dus wat er gebeurt als je al die sociale dingen doet. Het is dé manier waarop primaten hun sociale banden en relaties versterken.’
Hoe dan ook blijft het belangrijk alle mensen te blijven uitnodigen elkaar in het echt te ontmoeten. Want als ons eten ons lichaam voedt, is het de nabijheid van anderen die onze ziel voedt’.

Smakelijk!
Rob Franse, 11 juli 2018

‘Kennelijk voldoe ik niet’. Wie van ons heeft dat als puber nooit gezegd? Of gedacht? Je wilde niet of je kon het niet. Bekijk het dan allemaal maar. Ik ga het op m’n eigen manier doen. Prima. Dat horen pubers ook met enige regelmaat te doen.

Helaas blijken zeer veel volwassenen het stadium van de puberteit nooit achter zich te hebben gelaten. Velen hoor ik met regelmaat zeggen ‘Ik ga het op mijn eigen manier doen’. Of erger en dan zeggen ze eigenlijk ‘ik doe het niet op jóuw manier’. Of nog erger: ‘Waarom zou ik me überhaupt aan regels houden of me aanpassen?’.

Dat pubergedrag voelt voor veel mensen waarschijnlijk heel lekker. Lekker jezelf niet ontwikkelen of je aanpassen. Samen met anderen niet aangepast zijn en lekker doen zoals jij het wilt. Of doen hoe het jou uitkomt. Doordat het er genoeg zijn en omdat een flink deel daarvan nog altijd een grote puberbek heeft gelooft die complete groep ook nog eens dat ze stoer zijn en dat ze het gelijk aan hun kant hebben. Ze voelen zichzelf zelfs ‘handig’.

Laat me je uit de droom helpen: Hulpverleners lastig vallen, instructies van verkeersregelaars niet opvolgen, voordringen, (veel) te laat komen, afspraken niet nakomen etc. zijn voor pubers misschien een enkele keer stoer (maar meestal is het een kwestie van nog moeten leren) maar zijn voor volwassenen (….) stomweg een kwestie van ‘niet kunnen of niet willen voldoen’.

En dan komt het: Wanneer je daar wat van zegt dan ben je een suffe moraalridder. Je bekijkt het maar. De omgekeerde wereld dus. Lompheid? Niet kunnen? Niet willen? Egoïsme? Waarschijnlijk een beetje van het een en een beetje van het ander. Maar je ‘voldoet’ inderdaad niet. Of je dat zelf niet weet? Misschien in je onbewustzijn wel, maar je bewustzijn in de huidige ‘het-gaat-om-mij-en-mijn-geluk-wereld’ zegt dat jij jouw gelijk moet halen. Hoe dan ook.

Voordat je mij voor moraalridder en betweter wilt uitmaken: Dat hoeft niet. Je hebt namelijk gelijk. Dat ben ik ook. Maar wel met een moraalridder met een grote nieuwsgierigheid: Kun je het echt niet? Waarom kun je het niet? Word je teveel aangesproken op je zelfredzaamheid en zelfregulering? Heb je hulp nodig? Denk je dat jouw eigen (gefundeerde?) mening zaligmakend is?

Ik heb ook wel eens momenten dat ik denk ‘je bekijkt het maar’. Meestal ben ik dan te moe of te chagrijnig. En een enkele keer omdat ik het echt niet snap.Wat ik wel snap is dat ik niet altijd en overal aan ‘kan voldoen’. Daar doe ik niet stoer over maar daar verontschuldig ik me voor.

Ieder z’n eigen stijl.

Rob Franse, 3 juli 2018