Auteur: rob

Plotseling realiseer ik me dat ik al weer een tijdje op reis ben. En dat voelt zo goed!

Heb ik dan een tijd lang niet gereisd? Nee, zo is het ook weer niet. Maar, om met Marcel Proust te spreken, reizen heeft niets te maken met het maken van veel kilometers maar met het aanschaffen van nieuwe ogen (tamelijk vrij vertaald trouwens). En nieuwe dingen, zoals nieuwe ogen, zijn er niet zo maar. Het broeit en groeit. Veel zaaisels ontkiemen niet eens, sommige zaaisels komen om tijdens hun ontkieming en tot je verbazing zie je plotseling dat sommige zaaisels met kracht groeien. Wellicht overlevingskansen hebben. Meer zijn dan zomaar iets.

Wanneer je dat ontdekt? Nou, wanneer je het ziet. Iedereen die met enthousiasme tuiniert kan beamen dat je al een paar keer langs een bepaalde plek bent gelopen zonder het te zien. En plotseling zie je het wel. Daar waar je het 5 minuten eerder nog niet zag. Terwijl het er toen echt ook al moest zijn.

Dat is nu precies het geheim van het leven. Het lag al die tijd voor je neus. Je was er al mee bezig. Je deed het al……Maar je realiseerde het je niet. Je zag het niet.

Zo goed als dat voor de huidige chaotische wereld geldt, geldt dat ook voor mijzelf. Ja, de wereld is in chaos. En inmiddels denk ik soms, heel irrationeel, dat de antwoorden er stomweg liggen. Zo is het in ieder geval voor mij persoonlijk. Op het moment dat ik ophield met zoeken en aan de slag ging bleek ik het al gevonden te hebben. Althans, dat neem ik aan.

Ik ben inmiddels pre-vutter en levensgenieter, lezer en denker, schrijver en verteller, gastheer en bestuurder. En gisteren? Een week geleden? Een maand geleden?  Zijn het feiten of is het een gevoel? Feit is dat ik ervaar weer op reis te zijn. Dat is waar het om gaat. Dat is ook wat ik uitstraal. Daardoor neem ik mensen mee. En nemen mensen mij mee.

Plotseling zie ik alleen maar kansen. Plotseling? Alleen al het feit dat ik pré-vutter ben en geen werkloze maakt veel verschil. Het niet nadenken over al of niet betaald werk maar maatschappelijk relevant aan de slag zijn. Er absoluut van overtuigd zijn dat je een weg ingeslagen bent die juist is. En daardoor wel iets móet opleveren.

Ik zie ook geen valkuilen. Ik zie een weg, een reis. Valkuilen zijn er slechts richting een doel. Op reis zijn er geen valkuilen maar slechts uitdagingen.

Het is de réis, niet het doel. En op die reis stel je zo af een toe een doel (bij). Vaag zit ergens tussen je onbewustzijn en je onderbewustzijn een doel dat net niet helemaal zichtbaar is. Alsof het versluierd is in een belofte. Dat is het doel wat je tijdens je reis zo af en toe voor ogen hebt. Echter, zodra en wanneer  je bewustzijn zich echt richt op dat doel dan, ja dan, moet je je afvragen of je nog wel reist.

 

Rob Franse, 5 juli 2016

 

De eerste die hard uitgelachen wordt is natuurlijk Boris Ik-ben-voor-brexit-en-heb-verdorie-gewonnen-en-nu-weet-ik-het-niet-meer. En met hem vele anderen. Lekker democratisch tegen stemmen. Dat noemen we democratie. Dan ben je uit gelachen en uitgelachen. Wat een schade!

Ik heb marketing “gedaan”. In praktijk. En weet dat mensen vooral heel veel niet kunnen. Dat ze kuddedieren zijn. Dat ze gaan voor de grootste schreeuwer (in ieder geval op korte termijn). En dat ze (of we) daarna geen spijt hebben maar anderen de schuld geven.

Wanneer je als marketeer slim en bot genoeg bent dan lach je je rot. Je lacht je klanten uit omdat ze er weer ingetrapt zijn. En wanneer je als mens humaan genoeg bent dan schaam je je tegelijkertijd ernstig. Voor wat je gedaan hebt en voor je soort.

Wie verzint het überhaupt dat democratie zou kunnen bestaan door het houden van een referendum. En dan ook nog over een referendum met slechts “ja” en “nee” als mogelijkheden. Daar waar democratie gaat over hoor en wederhoor. Over debat. Over een schaal van 1 tot 100. En dan geven we de mogelijkheden om te kiezen tussen 1 en 100. Met niets daar tussen in. Compleet gestoord (dankjewel David Cameron).

Wie weet komt er straks een referendum over het milieu en de opwarming. Dan kun je fijn kiezen tussen meer of minder dan 2 graden opwarming. Of tussen wel of geen steenkool. Of kernenergie. Of molens van 500 meter hoog. Of…….

Hou toch op. Het heeft helemaal niets met democratie te maken. Democratie gaat over debat tussen luisterende niet boze mensen die tot een vergelijk willen komen. Dat is heel iets anders dan een keuze tussen ja of nee, aangesticht door brullende politici (waarom zouden ze zo’n slechte reuk hebben?) en media die alleen maar aandacht besteden aan de idioten op de vleugels.

Hoeveel voorstemmende jongeren zouden de komende jaren hun tegenstemmende grootouders nog gaan bezoeken? Waarschijnlijk zaten ze helemaal niet zo ver van elkaar af. Maar nu wel! Hoe veel verder zitten we inmiddels van welke oplossing dan ook af? Is dit het effect van volksdemocratie? Van stemrecht? Van het elkaar “met recht op vrije meningsuiting” belagen op social media? Gesteund door “slimme” politici die boosheid weten te verzamelen?

Democratie begint te lijken op “we zijn tegen”. En dat mogen we uiten op welke manier dan ook.  Waarschijnlijk denk je niet eens na over het effect. Je maakt gebruik van je recht. “Dan hadden ze, de elite, maar eerder naar ons moeten luisteren……”.

Wie weet. Wie weet heb je daar wel gelijk. “Ze” hadden moeten luisteren….En jij? Had jij misschien ook moeten luisteren? Of mag jij je beperken tot boos zijn? En tegen stemmen?

Wanneer we niet heel goed oppassen dan zijn we straks echt uitgelachen. Helaas.

 

Rob Franse, 30 juni 2016