Plotseling realiseer ik me dat ik al weer een tijdje op reis ben. En dat voelt zo goed!
Heb ik dan een tijd lang niet gereisd? Nee, zo is het ook weer niet. Maar, om met Marcel Proust te spreken, reizen heeft niets te maken met het maken van veel kilometers maar met het aanschaffen van nieuwe ogen (tamelijk vrij vertaald trouwens). En nieuwe dingen, zoals nieuwe ogen, zijn er niet zo maar. Het broeit en groeit. Veel zaaisels ontkiemen niet eens, sommige zaaisels komen om tijdens hun ontkieming en tot je verbazing zie je plotseling dat sommige zaaisels met kracht groeien. Wellicht overlevingskansen hebben. Meer zijn dan zomaar iets.
Wanneer je dat ontdekt? Nou, wanneer je het ziet. Iedereen die met enthousiasme tuiniert kan beamen dat je al een paar keer langs een bepaalde plek bent gelopen zonder het te zien. En plotseling zie je het wel. Daar waar je het 5 minuten eerder nog niet zag. Terwijl het er toen echt ook al moest zijn.
Dat is nu precies het geheim van het leven. Het lag al die tijd voor je neus. Je was er al mee bezig. Je deed het al……Maar je realiseerde het je niet. Je zag het niet.
Zo goed als dat voor de huidige chaotische wereld geldt, geldt dat ook voor mijzelf. Ja, de wereld is in chaos. En inmiddels denk ik soms, heel irrationeel, dat de antwoorden er stomweg liggen. Zo is het in ieder geval voor mij persoonlijk. Op het moment dat ik ophield met zoeken en aan de slag ging bleek ik het al gevonden te hebben. Althans, dat neem ik aan.
Ik ben inmiddels pre-vutter en levensgenieter, lezer en denker, schrijver en verteller, gastheer en bestuurder. En gisteren? Een week geleden? Een maand geleden? Zijn het feiten of is het een gevoel? Feit is dat ik ervaar weer op reis te zijn. Dat is waar het om gaat. Dat is ook wat ik uitstraal. Daardoor neem ik mensen mee. En nemen mensen mij mee.
Plotseling zie ik alleen maar kansen. Plotseling? Alleen al het feit dat ik pré-vutter ben en geen werkloze maakt veel verschil. Het niet nadenken over al of niet betaald werk maar maatschappelijk relevant aan de slag zijn. Er absoluut van overtuigd zijn dat je een weg ingeslagen bent die juist is. En daardoor wel iets móet opleveren.
Ik zie ook geen valkuilen. Ik zie een weg, een reis. Valkuilen zijn er slechts richting een doel. Op reis zijn er geen valkuilen maar slechts uitdagingen.
Het is de réis, niet het doel. En op die reis stel je zo af een toe een doel (bij). Vaag zit ergens tussen je onbewustzijn en je onderbewustzijn een doel dat net niet helemaal zichtbaar is. Alsof het versluierd is in een belofte. Dat is het doel wat je tijdens je reis zo af en toe voor ogen hebt. Echter, zodra en wanneer je bewustzijn zich echt richt op dat doel dan, ja dan, moet je je afvragen of je nog wel reist.
Rob Franse, 5 juli 2016
Goeie, Rob. Dat kan ik zeggen omdat ik nu al meer dan 5 jaar met compleet pensioen ben, me inmiddels suf heb gereisd en nog steeds zeer geregeld de dingen ervaar zoals je ze beschrijft. Zo zeer zelfs dat ik langzamerhand aan het besluiten ben om mijn fysiek reizen te beperken omdat er op die reismanier nog zo veel te ontdekken valt..
Ik kan het je van harte aanbevelen 🙂