Sinds vandaag met pensioen!

Dat is een heel vreemd gevoel. Ik hoef dus in principe nooit meer geld te verdienen. Er is een pot, pensioenfonds genaamd, waaruit de rest van m’n leven maandelijks een geïndexeerd bedrag binnenkomt. En binnenkort ook nog m’n AOW. Daar hoef ik he-le-maal niets meer voor te doen. Dat heb ik namelijk al jarenlang gedaan.

Ik hoef ook niets aan m’n levenswijze te veranderen maar ik mag dat wel. Dat gevoel van vrijheid overvalt me toch enigszins ondanks het feit dat ik al jaren wist dat dit moment ergens zou gaan komen. Ik moet ook een beetje grinniken. Misschien wel omdat ik het gehaald heb……

Ik denk terug aan de tijd dat ik als jonge twintiger vestigingsmanager was van een bankkantoortje. Eens in de week bezocht ik van daaruit een aantal cliënten die in een bejaardenhuis woonden. Sommigen waren zelfs iets jonger dan ik nu. Lopend door die gangen werd je door velen -gezeten in de koffiehoek of biljart spelend- nagekeken en soms gegroet. Wanneer ik als eerste groette dan steeg er een compleet gemompel op. Een enkeling kwam dan op me af met de woorden: ‘Dokter, ik heb zo’n last van ……’. Erg komisch.

Best merkwaardig dat bejaardenhuizen niet meer bestaan. Ik herinner me deze huizen of tehuizen als bijzonder vredige en rustige plekken met tevreden ‘ouderen’. De bejaardentehuizen voorzagen duidelijk in een behoefte. Ik vraag me af hoe en waar al die mensen hadden moeten wonen wanneer die tehuizen er niet waren geweest. Zoals nu.

Zijn ‘we’ zo veranderd? Of hebben we ons dat zelf wijsgemaakt? Ben ik nu en/of straks gelukkiger dan de bejaarden van destijds? Een destijds waarin ik dus ‘een bejaarde’ zou zijn?

Een nieuwe ontdekkingsreis dient zich aan. Daar ga ik natuurlijk anders mee om dan de meesten. Zoals ik altijd anders geleefd heb dan de meesten. We zijn namelijk veel individualistischer geworden. Ofschoon we als groep senioren wel van mening zijn dat we het heel anders gaan doen dan onze ouders en grootouders destijds. Zelfs zo anders dat het bijna een verplichting is; jeugdig en actief! Schiet toch op. Ouder worden is tegenwoordig nauwelijks een kunst. Léuk ouder worden, voor jezelf en voor anderen, is dat wel. Een ware levenskunst. Dat is het begin van de ontdekkingsreis. Me verwonderen. Samen. En van daaruit verder.

Ik heb er zin in. Voor het eerst een ‘avontuur in’ zonder doelstellingen. Zonder adrenaline maar met een wijze lach. Of me dat lukt? Of het gaat bevallen? Ik denk zomaar van wel. Bovendien denk ik dat het allemaal wel eens heel anders kan gaan lopen dan we nu denken. Dat beangstigt me niet. Nog sterker, het maakt me nieuwsgierig!

Rob Franse, 1 juni 2023