Rechts achterin de auto

Uiterst comfortabel word ik gereden in m’n eigen auto. Ik zit rechts achterin. Net zoals ik daar zat in m’n kindertijd. Lekker een beetje kijken en een beetje dommelen.

Toen zat m’n vader achter het stuur. Nu zitten daar, om de beurt, onze kinderen. Toen op een plastic bank, nu op een leren stoel. Een perfect werkende airco in plaats van gestuntel met arko (alle ramen kunnen open). We zoeven rustig over de A1 naar Duitsland. Tot 1979 was er geen A1 en moest je van Deventer tot aan de grens dwars door plaatsjes en dorpjes.

Toen had ik nog geen idee of ik m’n eindexamen ooit zou halen, zou gaan studeren, werken, trouwen, kinderen krijgen en -laat staan- met pensioen gaan.

Inmiddels ben ik met pensioen. Ik weet nu veel van wat ik toen niet wist. Of m’n verwachtingen zijn uitgekomen? Of het nu beter voelt dan toen in m’n kindertijd? Was de tijd tussen kind zijn en met pensioen gaan misschien nog leuker?

Alles had zo z’n voordelen en nadelen. Een reis die eerst voor mij bepaald werd, daarna -al zoekend- door mij gevonden werd en inmiddels voor een groot deel vooral door mij ‘beleefd’ wordt. Ik hoef niet meer te sturen. Ik mag me meer dan ooit verwonderen. En ik mag twijfelen en filosoferen. Luisteren naar nieuwe ontwikkelingen. Tevreden terugkijken en nieuwsgierig vooruit kijken.

Ik heb besloten het leven meer op me af te laten komen. Waarbij ik natuurlijk wel een beetje blijf sturen. Vooral middels het organiseren van beleverijen in niet al te grote groepen. Oprechte interesse in elkaar. De tijd nemend. Stoorzenders ontwijkend. Lezend, luisterend en vragend.

Ik weet nu veel van wat ik toen niet wist. Daar wordt je niet persé altijd gelukkiger van. Maar je kunt die kennis wel prima toepassen waardoor je wel degelijk een bijzonder gelukkig en tevreden leven kunt leiden.

Inmiddels weet ik sinds kort dat je op deze manier wel degelijk van toegevoegde waarde kan zijn. Dat is iets wat ik graag wil. Ik wil een waardevol deel zijn van ‘de groep’. Eigenlijk op de manier waarop we dat al deden toen we nog leefden in kleine groepjes jagers/verzamelaars. Iets wat we sinds de jaren ’70 langzaamaan steeds meer hebben ingeleverd ten faveure van het leven als geglobaliseerde individualisten. De groepen, stammen, wijken en dorpjes steeds meer inleverend. ‘Kiezend’ voor onze eigen bubbels. ‘Genoodzaakt’ om ons te laten zien. En nu weer terug.

Terug naar rechts achterin de auto. Terug naar niet hoeven. Terug naar een kleinere, bekende, veilige en fatsoenlijke omgeving. Vertrouwd. Om van daaruit alle (wereld)ontwikkelingen met grote interesse te volgen.

Rechts achterin kan en mag je zo af en toe wegdommelen.

De kunst -lijkt mij- is om dat daadwerkelijk en met tevredenheid te doen ook!

Zo blijf ik, als altijd, lekker onderweg.

Rob Franse, 22 juni 2023