Zij hebben het nodig! Het zijn de eerste generaties sinds 1932 die echt kracht nodig hebben. Voor zichzelf en voor ‘ons’, de leeftijdsgroepen tussen de 35 en 95 jaar oud!
Waarom?
Omdat er voor het eerst sinds de jaren ’30 weer echte en enorme uitdagingen liggen. De generatie van mijn grootouders moest het hoofd bieden aan een crisis en de daaropvolgende oorlog. Hun kinderen (nu tussen de 95 en 75 jaar oud) moesten zij er doorheen slepen. Daarna was het alleen maar vooruitgang. Vanaf 1945 de wederopbouw met dank aan het Marshallplan, vanaf 1968 ‘Flower Power’ en onbeperkte vrijheid, vanaf de jaren ’80 ongekende materiele welvaart, vanaf 1989 geen Koude Oorlog meer. Iedereen een eigen dak boven het hoofd, veruit de meesten een auto(otje), ieder jaar vakantie en de verwachting van een onbezorgde oude dag.
Vanaf 2012 begon het moeilijker te worden. De crisis van 2008 is niet goed aangepakt. Pappen en nat houden. Ondertussen onze kinderen verwennend tot op het bot. Maar ho! Dat gold voor steeds minder kinderen; steeds meer kinderen misten die boot. Toch wilden ‘we’ ook hen verwennen.
Díe kinderen, nu 35 jaar en jonger, zijn grotendeels niet voorbereid op de wereld waarin ze nu terecht zijn gekomen. Toch is het een fascinerende groep. Het is de eerste groep die niet meer blind gaat voor materieel welzijn. Het is de eerste groep voor wie een eigen dak boven het hoofd niet meer vanzelfsprekend is. Net als een autootje. Of een vaste baan. Het is ook de eerste groep sinds vele decennia die daadwerkelijk nadenkt en na moet denken over ‘hoe nu verder?’. Het komt namelijk niet meer vanzelf. Voor het eerst sinds 75 jaar.
We leven al weer ruim 2 jaar in een tijd waarvan we al jaren wisten dat die zou komen. Epidemie, oorlog, inflatie, milieu, ongelijkheid, vergrijzing en wat al niet meer. De 35-plusser wil (en kan misschien) hier niet voldoende aan doen. Men wil het verworvene vooral behouden! Dat is meer dan begrijpelijk. Het is echter ook redelijk desastreus voor de toekomst. De toekomst van vooral de 35-minner.
‘Straks’ hebben wij, 35-plussers, ‘hen’ nodig. Maar hebben wij hen daar op voorbereid? Hebben wij hen, naast liefde en aandacht, ook met kracht opgevoed? Hebben wij hen een reden gegeven om straks goed voor ons te zorgen?
‘Wij’ hebben het eigenlijk erg makkelijk gehad. Ik heb daarom ook zeer veel moeite met de ‘boomers’ die alleen maar klagen. Ofschoon ik best begrijp dat het pensioen en de zorg flink tegenvallen ten opzichte van de verwachtingen. Maar vergelijk het eens met de dertiger die noodgedwongen weer bij zijn of haar ouders moet gaan wonen. Geen vaste baan heeft. Geen auto. Zorgelijke vooruitzichten. Vergelijk het met jezelf toen jij dertig was………
Voordat je wie dan ook de schuld geeft (Regering? Grootkapitaal? ……?) het volgende: ‘We’ hebben jarenlang ver boven onze stand geleefd. Niet alleen qua geld maar ook qua uitputting en vervuiling van de Aarde. ‘We’ laten het aan onze kinderen -die we al te vaak niet de kracht hebben meegegeven – om dit alles recht te trekken. ‘We’ hebben ons gewenteld in een ongekende welvaart. Ik ook!
Ik mis de kracht en het voorbeeld van opa en oma. Van hun leeftijdsgenoten. Ik ben het voorbeeld niet. Dat spijt me……..
Wat ik wel kan doen? Ik heb m’n 4e vaccinatie gehaald. Wanneer ik stem dan denk ik in het belang van mijn kinderen en hun leeftijdsgenoten. Ik probeer een niet al te grote mond te hebben naar de 35-minner (maar wel naar mede boomers). Ik probeer een luisterend oor te zijn. M’n fouten toe te geven. Fatsoenlijk en wellevend te zijn. Onder woorden te brengen wat anderen niet onder woorden willen of kunnen brengen.
Aan jullie, Millennials en Gen Z, is het om jullie weg te vinden. Niet die van jou alleen maar die van jullie samen. Met de ballast van een al te vaak verwende opvoeding of de ellende van het juist compleet ontbreken daarvan.
35-Minners, jullie hebben heel veel in handen om er iets fantastisch van te maken. Van Social Media tot Algoritmes en van goede opleidingen tot een wereld die op jullie wacht. Maar het is buitengewoon moeilijk om met al die nieuwe mogelijkheden -en onze erfenissen- goed om te gaan. Ik wens jullie dan ook toe dat jullie de kracht vinden en daarnaast de ruimte om voldoende echte ontspanning en harmonie te vinden.
Om het iets luchtiger te eindigen:
De waarheid en de daarmee samenhangende antwoorden heeft niemand in pacht. Het is fluïde en onder invloed van de omstandigheden. Iets als een eigen gelijk bestaat (gelukkig) niet. Het ‘dat maak ik zelf wel uit’ heeft zichzelf bewezen als groteske nonsens. Wat er wel is? De mogelijkheid om iets fantastisch te maken van het leven. Iets wat je alleen maar samen met anderen kunt doen in een krachtige dans!
Rob Franse, 15 juni 2022
Beste Rob, wat een mooi en tegelijkertijd ook wel pijnlijk verhaal – ik ben een van die bevoorrechte inmiddels 68 jarige mensen. Heb het geluk dat ik nog steeds met jonge mensen (studenten) mag werken en kijken hoe ik kan bijdragen aan de taken die hen te wachten staan. Zoals je dat zo mooi schrijft ‘Iets dat je alleen maar samen met anderen kunt doen in een krachtige dans’ , als enthousiast tangodanser spreekt me dat zeer aan! Met een hartelijke groet, Joep
Pijnlijk ook, ja. Mijn verwachting is dat het een aantal jonge mensen ook zonder voorbeeld zal lukken om de kracht te hebben om ‘het juiste te doen’. Resteert de vraag: zijn het er genoeg en nemen ze hun leeftijdsgenoten mee?