Waarachtig en geloofwaardig?

Ik geef het je te doen.

Het is de droom van menig mens, maar probeer het maar eens. Of je nou politicus, manager, vader/moeder of basketballer bent. Slechts schrijvers en filosofen slagen er soms in maar met al te vaak depressies als gevolg.

Ben je er nog?

Lees verder. Het gaat over Femke Halsema, The Last Dance en een artikel van Alicja Gescinska. Achtereenvolgens een verantwoordelijke met een persoonlijke mening, zeer gedreven mannen en een filosoof/schrijver.

Femke was in haar eerste uiting op 2e pinksterdag, vooral middels haar houding en haar ogen, compleet dedicated to de demonstratie tegen racisme en discriminatie maar faalde als burgemeester.

Mannen als Michael Jordan, Scottie Pipppin en Magic Johnson waren meer dan super basketballers. Ze waren rolmodellen voor menigeen maar hoefden ook niet meer te doen dan hun talent te combineren aan the dediaction for the game.

Alicja, de schrijver/filosoof heeft het natuurlijk het makkelijkste van iedereen. Ze is slechts verantwoordelijk voor datgene wat ze schrijft.

Terug naar ons dagelijkse leven. Een leven waarin we ons graag spiegelen aan onze voorbeelden en aan datgene wat we willen horen. Een leven in een bubbel. Een manier van leven waarin we tamelijk vaak bevestiging zoeken. Stomweg omdat we zowel onzeker zijn als dat we op zoek zijn naar bevestiging.

En daar gaat het al te vaak fout!

Je bent pas geloofwaardig wanneer je niet alleen waarheid spreekt maar ook waarachtig bent. Wanneer je middels datgeen wat je doet en je gedrag inclusief je uitstraling een geheel vormt met datgene wat je zegt en wat je schrijft.

Iedereen kent wel de uitdrukking ‘links lullen en rechts vullen’. Rechts populistische politici maken daar gretig gebruik van. Ze zijn ook moeilijk aan te pakken. Ze zijn zelf geloofwaardig doordat ze doen en leven volgens datgene wat ze zeggen. Ze zijn in zekere zin waarachtig en geloofwaardig………………….

Precies daar schuurt het!

In onze drang naar vooruitgang, persoonlijk welbevinden, erkenning en waardering, drukte en gemak zijn we al te gemakkelijk te verleiden door diegene die waarachtig en geloofwaardig overkomt. Door diegene die zelf succes heeft. Diegene met de grote mond en de mooie woorden.

Maar ergens, we drukken het meestal weg, is er dat stemmetje. Dat stemmetje dat zegt ‘het is niet juist!’ Dat stemmetje wat antwoorden kan vinden in de Bildung van Von Humboldt, in de grote filosofen van Oost tot West, In de grote boeken van verschillende geloven die in essentie meer op elkaar lijken dan dat ze van elkaar verschillen.

We drukken het weg. Jammer. We missen de tijd of vergeten de tijd te nemen voor contemplatie.

Het was aflevering 3 t/m 5 van The Last Dance die dit alles bij me terug bracht. Mijn verloren tienerdroom toen ik het gevoel had deel uit te maken van het ultieme basketbal gebeuren wat veel meer was dan basketbal. Het was een van de weinige perioden in mijn leven waar, in de hitte van de strijd tussen individuen en tussen teams, het elkaar corrigeren om zowel een betere speler als een beter mens te worden daadwerkelijk lukte.

Of ik nu vind dat alle politici, managers en wie al niet meer moeten gaan basketballen? Bewaar me. Wat ik wel hoop is dat je bij het kijken naar The Last Dance hetzelfde ervaart als wat ik heb ervaren. Mijn grote learnings en herinneringen liggen daar. Daar werd ik gecorrigeerd en daar corrigeerde ik. Daar leerde ik mijn tegenstanders waarderen en respecteren. Net als mijn teamgenoten die me op m’n lazer gaven.

….. Nog één keer terug naar waarachtigheid en geloofwaardigheid. Sommige vormen werken voor een tijdje. Andere vormen werken voor altijd, hoe moeilijk het begin soms ook is. Hoe waarachtig en geloofwaardig iemand ook mag zijn, de vraag die er echt toe doet ligt daar onder. Dat is de vraag die jij jezelf stelt bij het laatste oordeel!

Rob Franse, 10 juni 2020

Dan liever helemáál niet ……

Wat maakt het leven de moeite waard?

Voor iedereen zal dat verschillend zijn. Laten we het voorbeeld horeca nemen. Velen van ons vinden dat belangrijk, maar voor de ene persoon gaat het dan om een intiem tafeltje in een hoekje achteraf en voor de andere persoon gaat het dan om een groot terras met veel bekenden en onbekenden. Alles wat daar tussenin zit is natuurlijk ook mogelijk.

Hoe dan ook, wanneer je naar de horeca gaat dan hoop je op een avond die het leven de moeite waard maakt. Met die verwachting, met dat perspectief, ga je op stap.

We kennen allemaal dat gevoel bij thuiskomst en praten er soms nog dagen over: ‘Wat was dat een geweldige avond’. En: ‘Dat moeten we snel nog eens doen’.

Helaas, ook dat kennen we allemaal, komen we ook wel eens compleet teleurgesteld thuis. Vlotte kans dat je nooit meer terugkomt bij betreffende zaak.

Maar wat nu wanneer je vooraf al denkt, zelfs kunt weten, dat precies datgene wat jij belangrijk vindt momenteel onmogelijk is. Wellicht voorlopig onmogelijk is.

Gá je dan überhaupt of denk je ‘Dan liever helemaal niet’. Dit gaat te teleurstellend worden. Precies datgene wat voor mij belangrijk is kan niet. Ik neem nu de horeca als voorbeeld, maar het geldt natuurlijk voor veel meer gelegenheden en bijeenkomsten.

Het goede van deze laatste gedachtegang is dat je een teleurstelling voorkomt. Vervolgens rijst de vraag ‘wat maakt het leven nog meer de moeite waard?’

Je snapt het al. Ondanks het feit dat er veel dingen zijn die voor mij het leven de moeite waard maken mis ik inmiddels ook een aantal zaken en mensen zeer. Anderzijds ben ik nog niet zo wanhopig dat ik voor ‘surrogaat’ ga.

Hoe dit verder gaat? Ik heb er even geen idee meer van. Ik probeer er niet te veel bij stil te staan en vertel mezelf dat er morgen weer een nieuwe dag is met nieuwe kansen.

Nieuwe kansen. Morgen weer een dag. Leven is dansen met omstandigheden. Ik heb het, zeker relatief gezien, ontzettend goed……… Maar wat mis ik het ongedwongen samenzijn met een hand op de schouder enorm. Het komt vast terug, maar wanneer?

Hoe zou dat zijn voor mensen die geen of weinig perspectief hebben? Zouden die zich altijd zo voelen als ik nu? Zouden die misschien wat vaker roepen ‘dan maar helemaal niet’? Of roepen die juist ‘dan maar wat minder’?

Misschien dringt het nu pas tot me door hoe door en door goed ik het al jaren heb………… Wie weet waar dat me toe brengt.

Rob Franse, 5 juni 2020