Zonder Euro tevredener, gelukkiger, waardiger en trotser

Ik schreef vorige week dat grip op je leven tot 7 maal belangrijker is dan de hoogte van het inkomen. Zou dat misschien niet alleen gelden voor individuen maar ook voor groepen van mensen? Bijvoorbeeld voor complete landen?

Wij hier in Nederland krijgen bijvoorbeeld Frankrijk en Italië maar niet zo ver dat ze hervormen. Italië en Spanje krijgen ons maar niet zo ver om solidair te zijn. Wat de oplossing ook zal zijn, niemand zal er gelukkig van worden. We kunnen er hooguit voor zorgen dat niemand ernstig gezichtsverlies leidt. Dat een ieder enigszins zijn of haar waardigheid kan behouden.

Hoe waardig voelt een Italiaan zich die steun krijgt uit Europa maar zich beseft dat hij zelf geen knoppen heeft om aan te draaien? Dat hij slechts hulp, solidariteit genaamd, kan krijgen door zich te verenigen met andere landen die ook hulp nodig hebben?

Hoe trots is een mens met zijn of haar zelf verdiende geld? Hoe trots is de mens die een uitkering krijgt? En dat gaat nog verder: In de tijd dat ik adviseur was viel het me met regelmaat op dat beleggende klanten gelukkiger waren met de 5% rendement op aandelen die ze zelf hadden gekozen dan met de 9% rendement op het fonds wat ik ze geadviseerd had …..

Nog een stap verder: De Euro is ooit bedacht om een verenigd Duitsland niet te machtig te laten worden. In de 30 jaar die sindsdien verstreken zijn is de mens echter compleet veranderd. We zijn heel veel individualistischer geworden. Zaken als saamhorigheid, solidariteit, trots en waardigheid zijn ingeruild voor het streven naar individueel maatschappelijk succes en geluk (waarbij ik even in het midden laat of dat de gemiddelde mens gelukt is). Lees wat dat betreft wat Marian Donner schrijft over de bokser Rocky in haar ‘Zelverwoestingboek’. Gelijktijdig is het BBP van Nederland en Duitsland enorm gestegen t.o.v. dat van Frankrijk en Italië. Je kan dus zeggen dat het niet gelukt is om Duitsland in economische zin niet te machtig te laten worden. Nog sterker: De zuidelijke Euro landen zijn er in ieder geval relatief gezien economisch niet beter op geworden. Maar ze hebben er wel iets voor ingeleverd: Zelfbeschikking en trots.

Stel nou eens dat je de Italianen voorziet van een Zeuro. Met de mogelijkheid om deze te kunnen devalueren. Stel nou eens dat je ons een Neuro geeft. Met de mogelijkheid te zeuren over onze te dure munt. Zou het dan zo kunnen zijn dat wij allen tevredener, gelukkiger, waardiger en trotser kunnen zijn?

Zou het dan ook zo kunnen zijn dat tevreden, trotse en waardige mensen veel meer bereid zijn tot (Europese) samenwerking? Vanuit het idee zélf weer grip te hebben? Zaken op eigen manier kunnen regelen? Is het in het algemeen niet zo dat samenwerken vaak veel beter gaat zonder fusie dan met een fusie?

Voor wie ik respect heb? En met wie ik dus wil samenwerken? Ik heb respect voor mensen ‘die er staan en desnoods de degens willen kruisen’. Daarmee is samenwerking mogelijk. Lukt het om met mensen samen te werken door ze mijn normen en waarden op te leggen? Mijn manier van denken? Hebben we dan nog respect voor elkaar? Hebben we toekomst samen?

Nou dan.

Rob Franse, 19 mei 2020

2 gedachten over “Zonder Euro tevredener, gelukkiger, waardiger en trotser”

  1. Beste Rob

    Lees altijd graag je stukjes. Food for Thought. Maar nu ga je wel te ver Rob. Je weet dat ik mede aan de wieg heb gestaan van de euro. Was zelfs mister euro in Nederland. De euro is nog altijd een belangrijk samenbindend element en smeermiddel binnen Europa. Wil je terug naar al die nationaal Staten? Ieder voor zich en God voor ons allen. Wist je trouwens dat Nederland het meeste heeft geprofiteerd van Europese samenwerking en de euro? Dit vanwege onze open economie. Nederland moet ook in crisistijden zijn verantwoordelijkheid nemen. Wie krijgt kan ook geven.

  2. Dag Carlo,
    Ik bestrijd de invoering van de Euro niet. Ook zeg ik niet dat het financieel gezien verstandig is om de Euro te splitsen. Waar ik, stevig prikkelend, aandacht voor vraag is de trots van mensen en staten. De manier waarop we nu, als Nederland, met de Euro en met de Zuidelijke landen omgaan krenkt die trots zo ernstig dat de gevolgen tamelijk heftig kunnen zijn. Dat willen we niet. En echte hervormingen zoals wij dat willen zal niet lukken. Die vraag lijkt me ook nauwelijks redelijk. Wat blijft er dan over aan mogelijkheden?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *