Ik heb 17 dagen lang bijgetankt. Letterlijk en figuurlijk. Wanneer je een reisje maakt langs Tours, Sancerre, Beaune, de Bourgogne, de Vogezen, de Elzas en de Moezel dan gaat bijtanken als vanzelf. Dionysus keek toe en zag dat het goed ging. En met hem zag ook Marcel Proust dat het goed ging. Proust zal het met me eens zijn dat het aanschaffen van nieuwe ogen om nieuwe werelden te ontdekken makkelijker gaat wanneer je ook daadwerkelijk iets nieuws te zien krijgt. En met de opstelling en instelling van Dionysus zie je de zaken in ieder geval “ruimer”.
Maar dan komt het: Hoe houd je die nieuwe ogen en die inspiratie vast na thuiskomst? Al die tijd had ik geen kranten gelezen en me niet bezig gehouden met bijvoorbeeld bestuurlijke zaken. Halverwege de vakantie was ik dan ook echt vrij van alle dagelijkse beslommeringen. Prachtig toch?
De eerste dag na thuiskomst lees je de krant. En halverwege die krant realiseer je je wat een luxe vakantie eigenlijk is. Je onttrekt je heerlijk aan van alles waar je bewust of onbewust van vindt dat je het moet weten, over na moet denken en er wellicht iets mee moet doen…..
Met de heldere blik van vlak na de vakantie (ik weet het, dat duurt maar kort) besef ik me dat ik me slechts tijdelijk wil onttrekken. Ik wil op de hoogte zijn en ik wil begrijpen. En ik wil de combinatie van de vrije gedachte van de vakantie én het engagement van het meedoen in de echte wereld. Hoe die er dan ook bijstaat op dit moment.
Die echte wereld bestaat voor mij uit verwonderen -> verdiepen -> samen -> bouwen -> genieten. Het verwonderen en het genieten heb ik deze vakantie volop kunnen doen. De verdieping komt wel weer en is misschien al weer begonnen. Samen bouwen is, helaas, een ander verhaal. Niet alleen hoorde ik tijdens onze reis en vakantie vele zorgelijke ondernemers, personeelsleden en andere reizigers, maar ook de eerste kranten die ik las waren meer dan ooit zorgelijk van toon (of is dat mijn frisse blik die dat voor de vakantie niet zag?). De algemene teneur was, ook van jonge twintigers: Hoe houd ik al die razendsnelle veranderingen bij? Hoe kan ik (!) mee blijven doen? En dat zijn heel andere vragen dan “hoe kunnen we samen verder bouwen”.
Dé inspirerende vraag voor mij is nu: Hoe kunnen wij (dus allemaal!) “samen bouwen aan een betekenisvol bestaan”? En niet alleen de beperkte groep die het lot aan zijn of haar kant heeft of dat voor het moment lijkt te hebben?
Let op mijn woorden: Wanneer we niet leren van de afgelopen 8 jaar en niet willen zien wat er de komende 8 jaar staat te gebeuren dan spreek je in 2025 over nog maar een heel kleine groep mensen die een betekenisvol en gelukkig bestaan zal hebben. Gelukkig kunnen we dat nog keren. En dát geeft mij heel veel inspiratie.
Inspiratie met de vrije blik van de vakantie, genietend daar waar mogelijk en met erkenning van uiterst interessante uitdagingen. Voort gaat de reis!
Rob Franse, 29 juni 2017