Zoeken of doorhollen?

Uiteindelijk willen we allemaal iets vinden. De ene doet dat hollend en komt niet aan zoeken toe, de ander zoekt en raakt bijna verlamd in of van dat zoeken. Natuurlijk is er ook een groep die het een met het ander weet te combineren.

Nog niet zo gek lang geleden wist bijna iedereen het zoeken en het hollen vrij aardig te combineren. Vaak goed aangepast aan leeftijd en fysieke mogelijkheden. Of ik pleit voor een zondag als echte rustdag? Voor het avondmaal om zes uur en daarna klaar met hollen? Voor een fluit op het werkterrein die het einde van de werkdag afkondigt? Je brengt me op een idee…

Wat willen we vinden? Een prettig leven dat voldoening geeft.

Hoe doen we dat? Als het goed is door te zoeken, keuzes te maken, aan de slag te gaan en met regelmaat in rust te reflecteren.

Tsja, als het goed is……. Maar het gaat momenteel wat al te vaak niet goed. Ik kom daar op door het (organiseren van) vrijwilligerswerk. ‘Niet verplicht’ vrijwilligerswerk beter gezegd. Ik ontmoet vele 55-plussers die inmiddels geen werk meer hebben door ontslag, arbeidsongeschiktheid of pensioen. Veruit de meesten komen uit een tijd van ‘hollen’ en vragen zich af hoe ze verder zullen gaan. Of ze vrijwilligerswerk gaan doen en zo ja wat. Slechts een klein deel weet het echt en gaat wat doen. Ik kom er maar niet goed achter wat de twijfel precies veroorzaakt en waarom die twijfel vaak zo lang blijft hangen. Doorvragend bij vele tientallen latente vrijwilligers hoor ik echt iedere keer een ander verhaal. Verhalen die allemaal eindigen met een ‘tsja, ik weet het gewoon niet’.

Zet dat eens af tegen al die 55 plussers die wel werken en dat hollend moeten doen. Die zich afvragen hoe ze het moeten volhouden. Vaak aan niet meer toekomen dan ‘bijkomen’ van het werk.

Zet dat af tegen al die mensen die werk en gezin proberen te combineren. Veelal mensen die niet verder komen dan uitsluitend hard hollen om alle verplichtingen in hun dag te passen of te persen.

Zet dat af tegen jongeren die naast en in hun studie zo druk zijn dat een deel tegen een burn-out aanloopt. Jongeren die in hun eerste of tweede baan een burn-out krijgen. Jongeren die zoeken en hollen te intensief combineren wat weer leidt tot piekeren.

Zet dat af tegen alle zoekers die wel willen hollen maar het om vele verschillende redenen niet lukt om aan het werk te komen. Zoekers die al te vaak tobbers worden.

Zoeken is leuk, mits je ook iets vindt. Hollen is ook leuk, mits je het goed vol kunt houden. De combinatie van zoeken en hollen kan zelfs geweldig zijn, mits je de balans weet te behouden.

Het is net alsof het er bij velen aan ontbreekt om keuzes te kunnen maken en grenzen te stellen. Is dat onze eigen schuld of is het iets in de maatschappij? Is het iets wat we verleerd zijn? Is het iets wat we nog niet geleerd hebben in relatie tot alle veranderingen bij ons zelf en onze omgeving in de laatste 10 jaar? Zoeken we misschien naar iets wat we niet weten te omschrijven maar wat we ook nergens tegenkomen? Is het een vorm van onbehagen? Zoeken we soms in de hoop dat we het onwaarschijnlijke en het ultieme tegenkomen wanneer we maar lang genoeg zoeken? Zijn er te veel keuzes? Verlamt het zoeken wellicht? Put anderzijds het hollen je te veel uit om er nog iets naast te doen zoals vrijwilligerswerk?

Vragen al om. En waarachtig, ik wou dat ik wat meer antwoorden had.

Misschien ligt een deel van het antwoord wel bij het meer met elkaar in contact brengen van 30-minners met 55-plussers. Wie weet wat die elkaar kunnen leren. En voor de leeftijd daar tussenin zou ik zeggen: Neem zo af en toe even rust en reflecteer voordat je verder holt.

Rob Franse, 27 april 2018

Eén gedachte over “Zoeken of doorhollen?”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *