Vier je het überhaupt? En zo ja, wát vier je dan? Het feit dat je al 21.915 dagen “leven” er op hebt zitten? 525.960 uur? Waarvan 165.000 uur geslapen? Het feit dat ik inmiddels familie oudste ben? De pater familias? Dat ik dus inmiddels een weeskind ben?
Nee, dat klinkt allemaal niet goed. Maar als ik er wat langer over nadenk dan is het vieren van een verjaardag überhaupt wat geks. Zeker op deze leeftijd. Kijk, je eerste verjaardag wordt natuurlijk gevierd door je ouders. Dat snap ik. En vervolgens vier je een heel aantal verjaardagen omdat je dan taart krijgt. En cadeautjes natuurlijk. Vanaf je tienertijd is het vooral een reden om een feestje te geven; met alcohol natuurlijk. Daarna kom je al snel op een leeftijd dat je minder aandacht aan verjaardagen gaat besteden; ze soms zelfs overslaat.
Eigenlijk is het niet vieren van verjaardagen zo gezien een luxe verschijnsel. Niet alleen heb je alles al (wat moet je in hemelsnaam vragen), maar er zijn best wel vaak aanleidingen om taart te eten. Of alcohol te nuttigen. Of gewoon feest te vieren. De mensen die ik graag wil zien zie ik sowieso wel. Sommigen daarvan hebben net als ik iets als “joh, samen een hapje eten is minstens zo leuk”. Of: We zagen elkaar net bij de zomerbarbecue en straks weer met kerst. En er zijn andere zaken die het vieren vaak meer waard zijn dan het feit dat je toevallig weer een jaar ouder bent. Een jaar ouder is vooral leuk wanneer je 18 wordt, maar 60?
Toch vind ik dat ik er iets mee moet. M’n verjaardag valt nog op een zaterdag ook. Maar wat? Gebruik ik het als een aanleiding om er een soort feestje van te maken? Of juist een ouderwetse verjaardag met koffie, taart, drankjes en hapjes? Zet ik het wat zwaarder aan en maak ik er een soort overdrachtsmoment van? Maar wat draag ik dan over? En waarom juist nu?
Waarom maak ik het mezelf eigenlijk zo moeilijk met dit soort vragen? Waarom vier ik niet gewoon m’n verjaardag als verjaardag? Gewoon op zaterdagavond? Vanaf 21.00 uur; voor die tijd beslist niet welkom. En niet zeuren om koffie of taart; dat doe je thuis maar. Om 01.30 ben ik wel klaar met je. Wegwezen dus. En in die tussentijd ben je uitsluitend welkom wanneer je er ook echt zin in hebt. Gezellig bent. Leuke praatjes hebt. Vrolijk bent. Geniet van het hapje en drankje wat ik jou aanbied zonder te zeuren over “heb je geen…….”.
Wat vreselijk. Nu klink ik als een zestiger. En niet van het leukste soort. Ik accepteer dat ik 60 word, maar met dit gedrag? Ik dacht het niet. Ik ben levensgenieter! Bourgondiër!
Dan denk je aan samen eten, drinken, praten en lachen. Met mensen die daar zin in hebben. Misschien een beetje meer basic. Een soort “alles mag als het maar gezellig is”. Nou, misschien met één absoluut verbod: Schermpjes in welke vorm dan ook en voor wie dan ook. Maak contact met andere aanwezigen. Verwonder je over andere mensen van vlees en bloed die vast wel wil horen hoe het met jou gaat. Willen weten wat jij doet. Wat voor mooie verhalen jij hebt. Misschien wil jij wel weten van anderen wie zij zijn en wat zij doen. Sta open voor verrassingen.
Ik denk zomaar dat het die kant op zal gaan. Ontmoetingen met een hapje en een drankje, Met aandacht voor elkaar en met een lach…..
Rob Franse, 13 augustus 2016