Geniet maar eventjes mee. En ervaar hoe deze simpele titel de oplossing voor het merendeel van onze problemen kan zijn. Want waarom waren deze ontmoetingen zo mooi? Waarom kan het leven inclusief je werk zo mooi zijn? Precies, vanwege de menselijke maat!
Laat ik onze ontmoeting van eerste paasdag nemen. We lunchten in ons favoriete restaurant (lopend 5 minuten heen en 12 minuten terug). Aan een tafel schuin voor ons zat een bekende van ons met haar ouders, broers en zusters. Richting het dessert werd voorzichtig onze kant op gezegd “dit is een mooi verhaal”. Je snapt het al, 10 seconden later waren we aangeschoven en begon vader een verhaal zoals alleen wat oudere mannen dat kunnen. De dochters reageerden wat zuchtend, zoals mijn dochter dat ook naar mij kan. Ik voelde wat er ging komen en permitteerde me de opmerking “oh, ik houd wel van deze toonkleur…..”. Vader, Bert, ging er eens voor zitten en paste zijn verhaal prachtig aan op het gezelschap van 7 man. De sfeer was gezet en wat volgde waren twee buitengewoon gezellige uren waarin oprechte interesses gedeeld werden. Toegegeven, de Armagnac -na een bescheiden wijntje bij de maaltijd- hielp onze welsprekendheid en gaf ons de rust om werkelijk naar elkaar te luisteren.
Het was één van de mooie ontmoetingen van de laatste weken. Iedere keer weer geniet ik, genieten wij, er met volle teugen van. En wat is het geheim? Waarom kun je dit zo maar vertalen naar werk? Of naar de maatschappij? Dat is de menselijke maat. Binnen die menselijke maat ben je in staat je aan te passen aan elkaar. Zonder door anderen opgelegde regels! En OK, die hebben we in deze situatie met goedvinden van de eigenaar wat opgerekt………
Nu is het natuurlijk niet zo dat iedere ontmoeting, iedere samenspraak, op ieder willekeurig moment tot een vergelijkbaar resultaat zal leiden. Maar het helpt wel dat 7 personen een ideaal aantal is om mee te praten. Zowel collectief als één op één. Men vindt elkaar. En dat is mooi.
Voordat ik begon te schrijven was ik enige tijd aan het puzzelen met de uitdagingen in deze wereld. Zo had ik een mail van een goede vriend ontvangen over de ellende bij de thuiszorg. Keek ik op advies van mijn broer naar tegenlicht waarin o.a. gesproken werd over de vakbonden en de noodzaak van nieuwe samenwerkingen. Las ik over jonge leraren waarvan 1/3 binnen 5 jaar gedesillusioneerd opzegt. En realiseerde ik me donders goed dat we als bijna complete wereld voor geweldige, nieuwe, uitdagingen staan.
Ik kwam er niet uit. Beperkte me tot het opkrabbelen van wat gedachten hier over. Waarna ik onbewust mijmerend terecht kwam bij de ontmoeting van 1e paasdag. “It takes a village to raise kids” wordt wel eens gezegd. En zo is dat ook. En misschien, met al die ontmoetingen nog vers in gedachte, is de ontmoeting, is de village, het dorp, de kleine gemeenschap wel dé metafoor voor wat er momenteel gemist wordt in deze wereld. Kleine gemeenschappen waar in je woont, waarin je werkt, waarin je groot groeit en ouder wordt…..En natuurlijk met bruggen. Bruggen om overheen te trekken naar de wijde wereld en bruggen om over terug te keren naar je vertrouwde gemeenschap.
Ik probeer de vertaling te maken: Een vluchtelingen gezin dat aankomt in onze wijk; dat is toch heel iets anders dan duizenden op de vlucht; of opvangcentra. Mensen, leraren genoemd, die hun uiterste best doen om “hun” leerlingen groot te brengen als humo universalis. Andere mensen, wijkverpleegkundigen genoemd, die samen met de hulpbehoevende, familie en vrienden een oudere hulpbehoevende het leven aangenaam maakt. Jonge mensen en mensen van middelbare leeftijd die graag hun bijdrage willen leveren aan de maatschappij en het werk onder elkaar verdelen. Ouderen, soms al vanaf 55 jaar oud, die er nog graag toe doen en ook hun rol kunnen en mogen invullen………
Mensen. En dat allemaal met de menselijke maat. Geen regels van buitenaf maar onderlinge afspraken. Geen controle maar hulp en advies. Coördinatie en leiding door mensen die daar het meest geschikt voor zijn; met voldoende kennis van zaken.
Ontwakend uit mijn dagdroom denk ik toch waarachtig een moment dat die menselijke maat het verschil kan maken. Wat groot moet dat moet dan maar groot. Maar de basis moet terug naar de menselijke maat. De kracht van de menselijke maat kweekt vriendschap en vertrouwen. Macht zal nooit, maar dan ook nooit, vertrouwen winnen.
Op naar de volgende ontmoetingen!
Rob Franse, 29 maart 2016