Rond het middaguur zat ik zomaar achter in de tuin in de zon. Ik realiseerde me dat dit een mooi voorrecht is van een werkloze en vroeg me af of ik niet wat al te enthousiast was. Het is per slot van rekening nog niet eens half februari!
Op dat moment huppelt 9,5 kilo je-weet-wel kater me tegemoet, zich voordoende als kalf op de eerste dag in de wei. Er werd gerold in de aarde, gesnuffeld aan sneeuwklokjes en uiteindelijk werd op een onbewaakt ogenblik mijn stoel in het zonnetje ingenomen. “Laat de zomer maar komen. Ik, kat en erkend vinder van de beste plekjes, ben er klaar voor”.
Aan de overkant had de buurvrouw de autoportieren en achterklep openstaan, waaruit de eerste violen in sneltreinvaart de kale potten vulden en opfleurden.
Inmiddels zit ik weer binnen. Zodra de zon verdwijnt daalt de temperatuur verdacht hard. M’n kat ligt weer op zolder, de buurvrouw heeft de auto afgesloten. Slechts de violen trotseren de nu hard dalende temperatuur.
Een fraaie parabel voor wat er deze week allemaal gebeurde. Hoop over het conflict in Oost-Oekraine, maar heeft iemand ook met de “rebellen” gesproken? Hoop bij Griekse burgers die de hoop al waren verloren, maar is deze hoop niet gevestigd op wanhoop? Hoop bij Groningers wier huizen blijven scheuren, maar helpt dat hele kleine beetje kraan dichtdraaien wel? Hoop dat de economie aantrekt en dat we weer wat meer te besteden krijgen, of doen we dat voorlopig niet en zorgen we voor wat meer vet op de botten?
Zonder hoop kan niemand leven. En ja, met een zonnetje er bij ziet alles er wat hoopvoller uit. Dus dank aan de zon, dank aan de stijgende temperatuur, dank voor het zetje in positief denken.
Rob Franse, 13 februari 2015