Prikkels voor de grijze massa

Ik heb er weer 5. Met dank aan de aanbrengers.

• Leer jongens uit bomen te vallen! En laat de overbezorgde overblijfmoeder dan niet onmiddellijk klaar staan met ontsmettingsmiddelen en het voorstel voor röntgenfoto’s. Zonder vallen leer je nooit klimmen. En schrammen horen er bij
• VOED ZE OP. Te veel jongetjes zijn tegenwoordig erg irritante prinsjes. Vaak met een moeder die vertelt hoe leuk ze wel zijn, hoe geweldig ze zijn en dat ze vooral “ruimte” moeten hebben. Eerst maar eens opvoeden; daarna pas de ruimte geven. Niets zo irritant als het niet opgevoede kind van een ander…….
• Leer ze fietsen. Fiets met ze mee. Loop met ze mee. Leer ze in de regen fietsen. Boem is ho en je staat weer op. Misschien vooral een taak voor vaders? En absoluut verboden: Ze naar school brengen met de auto. Ook het excuus dat het regent en dat jij haast hebt slaat helemaal nergens op. Je fietst of je bent een droeftoeter (en dat geldt zeker voor de ouders)
• Ga niet in de USA wonen met kinderen. In veel staten is er een wettelijk verbod om kinderen alleen op straat te laten spelen. De sheriff en de kinderbescherming staan onmiddellijk bij je op de stoep als je deze regels overtreedt. Heel benieuwd naar de volgende generatie Amerikanen
• Leer dat streven naar niveau mooi is. Maar dat streven naar een topniveau meer verliezers dan winnaars kent. Je kleine mannetje is niet altijd geweldig. En dat geldt des te meer voor grote mannetjes die van hun ouders het idee meegekregen hebben dat ze wél iets bijzonders zijn

Overigens geldt bovenstaande voor mannen, ook voor kleine mannen. En ja, het geldt vaak ook voor meisjes en vrouwen.

(De eerste 2 delen verschenen op 27/2 en op 21/3)

 

Rob Franse, 3 mei 2015

 

Afgelopen week had ik, eigenlijk bij toeval, een hernieuwde kennismaking met een oude bekende, Ook hij blijkt na te denken over “hoe verder”. En heeft de daad bij het woord gevoegd. Mooi. Hij deed me voor wat betreft verwondering het volgende aan de hand:

“Wie zich niet ergert doch slechts verwondert, wordt geen 80 maar misschien 100”

Ik vond hem mooi (afgezien van het feit dat ik niet de ambitie heb om 100 te worden). En toch had ook ik de laatste week met regelmaat moeite om me niet te ergeren. Het blijft gewoon moeilijk om je niet van tijd tot tijd te ergeren. Maar goed; ik blijf het proberen.

Inmiddels is m’n plekkie achter in de tuin af. Hoera! Ik spreek dagelijks de nieuwe planten toe om vooral heel hard te groeien. Ik zit er inmiddels met regelmaat en de merels raken er zo aan gewend, dat ze vlak bij me een bad nemen in de straal van de borrelsteen. Over aanpassingsvermogen gesproken. Nog maar enkele decennia geleden was de merel een schuwe bosvogel………

Maar eens kijken of mijn kinderen en hun leeftijdsgenoten in staat zijn om zich net zo goed aan te passen als die merels. De eisen die de huidige, razendsnel veranderende wereld, stellt aan flexibiliteit is toch wel enorm. En ook daar geldt: je er aan ergeren heeft geen zin (maar het is soms wel moeilijk).

En als we het toch over aanpassingsvermogen hebben: Ik las dat er inmiddels overwogen wordt om fietspaden en rotondes veiliger te maken voor keihard voorbij scheurende ouderen. Op elektrische fietsen! Het moet toch niet gekker worden. Ik snap er helemaal niets van. Je bent 80; je reactievermogen is fors afgenomen; je vermogen om te vallen en zonder blessures op te staan is geminimaliseerd, maar je rijdt wel 30 op een elektrische fiets zonder helm! Is een snelheidsbegrenzer misschien iets? Of wordt er welbewust risico genomen omdat zorg voor ouderen gemarginaliseerd is? Hoe dan ook, voor deze groep geldt dat het aanpassingsvermogen niet al te succesvol is…… Dat geldt overigens weer wel voor amateurwielrenners. Laatst zag ik er 2 stayeren achter een rustig pedalerende heer op zo’n electrofiets. Gelukkig op een rustig dijkje. Dat dan weer wel.

 

Rob Franse, 3 mei 2015