Maand: januari 2016

 

Banketbakkerij Brokking uit Dordrecht heeft een pamflet opgehangen: “I.v.m. U Privacy helpen wij U niet tijdens Uw Telefoon/whatsapp gesprek”.

En wat hebben ze gelijk! En wat goed dat ze er iets aan doen!

Weet je, het gaat helemaal niet om dat mobieltje. Mobieltjes zijn een fantastische uitvinding. Ze gaan ook steeds belangrijker worden. De vraag is alleen: Hoe ga je er mee om?

Het mag duidelijk zijn dat gewoon doorbellen, bij voorkeur lekker luid, wanneer je aan de beurt bent en ondertussen, half gebarend, duidelijk maakt wat je wilt echt niet kan. En wat mij betreft geldt dat ook voor whatsappen en “even checken”. Het is onbeschoft naar het personeel, maar ook naar alle wachtenden achter jou.

Het heeft ook iets droevigs. Een soort overdreven manier van lekker belangrijk druk zijn. Een vorm van exhibitionisme.

En het gebeurt niet alleen in winkels. Het gebeurt echt overal. Denk bijvoorbeeld aan “op de fiets”. In restaurants. In gezelschap. Het meest storende is natuurlijk wanneer je anderen er mee in gevaar brengt (dus bijvoorbeeld in het verkeer), gevolgd door anderen echt storen en/of laten wachten. Persoonlijk heb ik vooral erg veel moeite met het niet de juiste aandacht krijgen.

Over aandacht gesproken. Het is één van de belangrijkste zaken in gezelschap. De ander werkelijk aandacht geven. Het mag duidelijk zijn dat dit niet kan wanneer je belt of Whatsappt. Niemand (!) kan 2 dingen tegelijk (wat wetenschappelijk bewezen is). En even checken? Ik moet toegeven dat sommigen dit netjes en goed kunnen. Heel velen echter kunnen dit beslist niet. Ze checken, nu ze toch bezig zijn, ook nog even een aantal andere zaken. En, dat is het ergste, zijn daarna met hun aandacht niet meer bij het gezelschap.

Wat daar tegen te doen? Bij voorkeur zou ik een apparaatje hebben waarmee ik in een straal van ca. 10 meter ieder mobieltje geheel plat kan leggen. Zodra ik mijn platleg apparaatje weer uitschakel krijgt iedereen die geprobeerd heeft z’n mobieltje te gebruiken de volgende boodschap: “Hai, ik ben je aandacht hulpje en ik heb je het laatste uur 8 keer behoed voor uitzonderlijk onbeleefd gedrag. Graag gedaan!” Maar ja, dat apparaatje bestaat bij mijn weten (nog) niet.

Daarom in ieder geval een oproep: Wanneer je met mij in gesprek bent of bij mij eet dan blijf je van je mobieltje af! Het ding heeft een antwoordapparaat en als het echt belangrijk is dan bellen ze nog wel een keer. En wanneer je echt even iets moet checken, dan doe je dat niet stiekem maar dan zeg je dat even. Dan doe je dat even, kort, en vervolgens verontschuldig jij je even. Ongeveer net zo als in de tijd van voor de mobieltjes. Jij bent bij mij en wordt op mijn huistelefoon gebeld. Kennelijk nodig. Je voert je gesprek, ergens achteraf, en verontschuldigt je. Dat is jarenlang heel normaal geweest. Toch?

En bedenk je, dat wanneer je veel gestoord wordt of “moet” checken, dit betekent dat je je zaken niet (!) goed geregeld hebt. Of je kinderen niet goed opgevoed hebt. Of dat je afspraken niet kloppen. Of druk bent met verkeerde zaken op verkeerde momenten. Het betekent in ieder geval niet dat je belangrijk of onmisbaar bent.

Tot slot zou ik tegen iedereen willen zeggen: Ik bied jou mijn volle aandacht. Ik verwacht dat van jou omgekeerd ook. Net als voor de maaltijd die je voorgezet krijgt. En geef je mij die aandacht niet, dan vraag ik me af wat ik voor jou beteken…………

Ik wens jou veel aandacht!

 

Rob Franse, 15 januari 2015

O ja? Ja zeker! Het is nu eenmaal een feit, in alle landen en in iedere cultuur, in alle tijden en zelfs bij chimpansees en olifanten. Wat dat feit is? Een groep jonge mannen die niet opgenomen is in de maatschappij. Om heel precies te zijn: Jonge mannen tussen de 15 en 28 met de kenmerken: Geen toekomst, geen erkenning, geen begeleiding door volwassen mannen , geen initiatie tot volwassenheid, wel energie, wel testosteron, wel adrenaline, wel de behoefte om ergens bij te horen. Iets willen opbouwen. Een kans willen krijgen. Teleurgesteld en boos.

En waarom is “ons” gedrag dan het probleem? Omdat we al duizenden jaren weten dat jonge mannen met de kenmerken zoals boven omschreven gaan rellen. En als je dat weet, en dat dien je te weten, dan moet je zorgen dat jonge mannen de juiste opvoeding en begeleiding krijgen. Door wie? Door volwassen mannen. Met liefde kracht en aandacht. Mannen die het voorbeeld geven.

Hoe lang praten we nu al weer over probleemjongeren? Vroegtijdige schoolverlaters? Nozems? Voetbal hooligans? Hangjongeren? Ik denk al weer zo’n ruim 30 jaar. En kom me niet aan met het verhaal dat het met meisjes wel goed gaat. Of met het merendeel van de jongens. Laten we daar blij om zijn, maar onszelf niet op de borst kloppen of hen als voorbeeld stellen. Daar hebben de jongens die “het niet redden”  helemaal niets aan. En met die jongens, of jonge mannen, hebben “we” het nog lang niet voor elkaar.

Sommige van die groepen hebben een extra probleem. Het gecombineerde probleem van discriminatie enerzijds en opgevoed zijn vanuit een andere cultuur anderzijds. En dat is vaak een kip en het ei verhaal. Iets wat je niet zo maar oplost.

Daar weer bovenop hebben we een crisis, ongeveer vanaf 2008. Een crisis die zeker qua toekomstverwachtingen voor jongeren bij benadering nog niet opgelost is. Iets met banen, werkeloosheid en woonruimte.

En naast die groeiende hoeveelheid problemen roept er iemand, zonder overleg met anderen “kom allemaal maar”. Zonder werkelijk na te denken, maar vol van het idee het goede te doen en het wel even te schaffen.

En dan verbaast zijn dat het vooral jonge mannen zijn, waaronder naast alle oprechte vluchtelingen ook oplichters, gelukzoekers en wellicht zelfs terroristen. Misschien zelfs verbaast zijn dat het mensen zijn die zich anders gedragen. Doordat ze uit oorlogsgebied komen. En uit een andere cultuur. En die zet je dan gewoon “in de wacht”…………

Bij een deel van deze groepen jonge mannen gaat het dan natuurlijk fout. Dat wisten we van te voren. En wat doen we dan? We laten de politie niet optreden, we laten onze meisjes en vrouwen aan hun lot over en (!) stoppen dat in de doofpot uit angst om rechts radicalen en nationalisten in de kaart te spelen.  O ja, we weten ook niet goed wie de schuldigen waren.

Dit gaat ten koste van echt iedereen. Allereerst de vrouwen die deze ellende overkomen is. Vervolgens alle andere vrouwen die ’s avonds wel eens uit willen. Alle zich netjes gedragende vluchtelingen. Alle moslims. Alle jonge mannen met een Noord Afrikaans of Arabisch uiterlijk. Iedereen die werkt in een uitgaansgebied. De politie. Hulpverleners……………

We krijgen steeds meer angst. En angstige mensen stemmen al snel rechts radicaal nationalistisch. Niet uit overtuiging, maar uit angst en boosheid.

 

Wat doen we er aan? We kunnen de tijd niet terugdraaien en het allemaal overnieuw doen. Maar het moge duidelijk zijn dat we (deze) jonge mannen moeten begeleiden en ze daar waar nodig in toom moeten houden. Wij moeten dus óns gedrag jegens hen aanpassen; zelf zullen ze het niet doen! Moeten de goeden onder de slechten lijden? Ja, helaas. Moeten diegenen teruggestuurd worden die zich niet aanpassen en voor problemen zorgen? Ja, en snel. Pas de wet maar aan.  Moeten we alleenreizende jonge vluchtelingen überhaupt nog toelaten? Ja, maar beperkt, na zeer strenge controle, en eerst in een bewaakte omgeving waar ze direct begeleiding en instructie krijgen. Moeten we jonge mannen die Nederlander zijn, van welke afkomst dan ook, en problemen veroorzaken, vooral in groepen, aanpakken? Jazeker. En gelukkig gebeurt er ook al het een en ander. Soms met succes!

De essentie echter is dat we jonge mannen niet meer opvoeden en begeleiden op zo’n manier dat ze op een normale manier volwassen mannen worden. En daarmee een vanzelfsprekend en goed voorbeeld zijn voor alle anderen. Weer interessant worden als partner. Kracht uitstralen. En daar zijn wij als totale maatschappij voor verantwoordelijk.

Dus klaar met al het gepamper, achterbanken van auto’s en ander getrut. Ga fietsen of lopen. Klaar met altijd maar op schermpjes turen; jongens moeten in groepsverband onder leiding van een volwassen man vele uren per week fysiek bezig zijn. Klaar met al die samenwerkingsopdrachten en uitpraterij; leer ook weer fysiek te zijn, boos te worden en (!) leer de grenzen daar in. Daag jongens weer uit. Geef ze verantwoordelijkheid. Geef ze een volwassen mannen schouder of arm. Zorg voor een soort initiatie waardoor ze de overgang van jongen naar man ervaren en zich opgenomen voelen. Leer ze wat respect is. En dat het begint bij hun eigen innerlijke kracht. Kracht in plaats van macht. Waarden en normen.

 

Maar ja, ik ben zo bang dat ik tegen dovemans oren praat. Ik zie steeds meer mensen kiezen voor de ene of de andere kant. Voor gutmensch of voor nationalist. Met een steeds kleinere groep er tussenin. En dat terwijl de oplossing zit in géén van de 3 keuzes.  De oplossing zit in een combinatie van heel veel vertrouwen en de bereidheid om heel harde grenzen te stellen en die te handhaven. Een gutmensch heeft “het goede” niet in pacht en naïviteit ligt op de loer. Nationalisme is een vorm van begrijpelijke angst, maar angst leidt tot verkramping. En daar tussen in zit het uitgeklede van beide en ook dat is precies niets.

Ik zie momenteel geen enkele politieke stroming, nationaal of internationaal, die nuchterheid en gepaste hardheid koppelt aan vertrouwen en andere “ontwikkelende” kwaliteiten. Maar dat is wél precies wat ik zoek. Daar zou de oplossing vandaan kunnen komen. Het soort mensen wat een vluchtelingenkamp binnenloopt en eerlijk zegt dat het allemaal niet zo makkelijk is, dat er veel eisen zijn, sommige keihard, dat dit geen garanties geeft en dat zelfs dan het antwoord soms nee is. Maar er tegelijkertijd alles aan doet, met begrip, liefde en aandacht, om iedereen verder te helpen. En dat ook zo uitstraalt dat het vertrouwen wekt. Dat soort mensen zijn waarschijnlijk overal zeer gewild. Ze zijn gewild voor het opvoeden en begeleiden van alle jonge mannen. Ze zijn gewild voor jonge mannen in vluchtelingenkampen. Ze zijn waarschijnlijk ook gewild voor en door een groep jonge mannen die plotseling niets meer te doen heeft (massa ontslag, terugkerend leger, ……). En een deel is misschien zelfs geschikt voor de politiek.

Toch hoop ik daar op. Het zou wel eens een tijd kunnen zijn dat dit soort mensen opstaan. En dan ben ik de eerste om mee te doen (en ik denk een flink aantal volwassen mannen met mij). Mee te doen aan een echte gedragsverandering. Want daar begon ik mee. “Keulen, vluchtelingen en moslims zijn het probleem niet. Ons gedrag is dat wel”.

Jonge mannen hebben toekomst en werk nodig. Wat je afkomst, opvoeding of opleiding ook is. Ze moeten zich nuttig kunnen maken. En ze hebben de juiste voorbeelden in hun directe omgeving nodig. Wat dat betreft zou er bijna wat voor te zeggen zijn om de VUT weer in te voeren. Maar daarover een andere keer meer.

 

Rob Franse, 11 januari 2016