De geschiedenis herhaalt zich!. Ook nu blijkt, gedurende meerdere jaren, dat onze “elite” inclusief vele regeringsleiders, elk ontzag ontbeert. Iets vergelijkbaars gebeurde in de jaren 1979/1982. En dat bracht ons achtereenvolgens Thatcher en Khomeini in 1979, Reagan in 1981 en Lubbers en Kohl in 1982. In al deze situaties was het een reactie op zwak en geld verspillend beleid……..
Het leidde tot zowel neoliberalisme (idioot woord overigens) en fundamentalisme. En ik laat het aan de lezers over om daar iets van te vinden. De feiten liggen er.
Ook nu, in de periode 2016/2018 mag je je afvragen “hoe verder” met Groot-Brittannië, Iran, de US, Nederland en Duistland. Wat zeker is: De kiezer laat zich verrassend horen. Zowel richting ontspanning (Iran) als socialisme (de US en GB) als uit puur protest (de US, GB, Duitsland en Nederland).
Geeft dat hoop?
Zeker geeft dat hoop (naast onzekerheid). Het geeft in ieder geval aan dat wij, het volk, het anders willen. En ik denk zo maar dat we, naast al onze verschillen, het met elkaar eens zijn dat we een vorm van leiding willen waar we op z’n minst respect voor hebben. Respect voor hun eigen gedrag, voor hun daadkracht in combinatie met liefdevol “huisvaderschap”, voor hun eerlijkheid in combinatie met een nuchtere kijk op de wereld. Met oprechtheid de uitdagingen van vandaag en morgen te lijf gaand. Wars van politiek gebral. Een goed en redelijk economisch beleid voor iedereen. Met (sociale) zekerheid. En kansen!
Zijn dit soort mensen te vinden? Kunnen wij middels ons stemgedrag hier aan bijdragen? Staan de juiste mensen wellicht juist nu op?
Persoonlijk denk ik dat de politieke richting niet de essentie van het verhaal is. Fatsoen met kracht is dat wel. Eerlijkheid, veiligheid en een zekere voorspelbaarheid. En dat is verdraaid belangrijk, want pas vanuit die situatie durven we weer te hopen, te verwonderen en investeringen te doen in de toekomst.
Ik denk dat we dan al snel weer ontzag hebben (in de goede zin van het woord), meer bereid zijn om ons aan regels te houden en om onze medemens te helpen.
Ik wil het vergelijken met de slappe en onredelijke leraar die we in onze jeugd allemaal wel eens zijn tegengekomen (hoe aardig die soms ook kon zijn). De eerste reactie van een klas is dan meestal iets als “dan bekijk je het maar ook, mafkees”, gevolgd door spieken, keten, ruzie etc. Ook vaak onderling. Diep in ons hart waren we dan toch wel gelukkig met die leraar voor wie we ontzag hadden, waar lessen “normaal” verliepen. Zeker naderhand; jaren later.
Nieuw gezag dus. Iemand voor wie we een zeker ontzag hebben. Waardoor we ook weer respect krijgen. Ook wanneer zo iemand eens wat mindere populaire besluiten neemt.. Dus niet iemand die vanuit macht handelt maar wel vanuit kracht.
Blijf hopen, blijf kritisch denken, blijf vooral kritisch naar jezelf, lach (om jezelf) en laat dat de weg zijn naar nieuwe verwondering.
Rob Franse, 27 februari 2016