Prikkels voor de grijze massa

Jawel, ik ben één van die gekken waarbij het buitengewoon gaat kriebelen zodra het maart is en het eerste straaltje zon zich laat zien. Naar buiten, nu, en rap wat. Snoeien!

Mijn katten, nog half in winterslaap, vergezellen me in die zin, dat ze van tijd tot tijd wat rondsukkelen over terras en paden en de eerste warme plekjes uitproberen. Verschillende tafels en vensterbanken zijn favoriet. Alsof ze daar net wat dichter bij de zon zijn. Vanmiddag heb ik ze zelfs achter in de tuin, in de veranda, op de terrasstoelen zien liggen (ja, daar liggen al kussens op). Echte tevredenheid stralen ze nog niet uit. Ze zitten/liggen op een hoopje, zich toch nog beschermend voor iets wat zij herkennen als winterkou. Aanstellers.

Ik heb daar geen tijd voor. Ik moet snoeien! Om te beginnen de rozen. Alle elf. 10 Klimrozen en 1 stamroos. De grootste is 12 meter lang/hoog en overspant inmiddels de oprit en het hele balkon. En ja, daar ben ik trots op. In m’n verbeelding zie ik natuurlijk al die rozen al fantastisch bloeien en geuren. En dat geeft nog meer energie!

Ik heb dus plotseling ook een heel goede reden om verschillende geen-zin-in-klusjes uit te stellen. Eigenlijk begon het anders. Ik had me voorgenomen om de belastingaangifte te doen. Maar helaas: “probeert u het later nog eens”. Ongelooflijk eigenlijk. 40.000 man kan tegelijk terecht bij de belastingdienst. Dat is nog geen één procent van alle Nederlanders die aangifte moeten doen.

Tuinieren is voor mij de ultieme ontspanning. Om de één of andere reden is het klooien in je tuintje muizenissen verdrijvend. Weg zijn alle wereldproblemen. Nieuwe energie dient zich aan. Langslopende buurtbewoners zeggen direct iets met een glimlach. Een enkeling zie je denken: Tsja, werkeloos. Een ander vraagt zich af of mijn rug dat wel aankan. De meesten zijn dik ingepakt, sommigen inclusief muts. Net zulke aanstellers als mijn katten.

Eigenlijk lijk ik wel een beetje op een Hobbit. Je weet wel, van die wezens met grote voeten die vooral druk zijn, als ze al druk zijn, met hun tuin, hun huis/hol, eten, drinken en roken. En zo af en toe een feest. Nu ik er over nadenk: Hobbits lijken me zeer tevreden wezens. Hoe zou de wereld er uitzien wanneer we allemaal een beetje meer hobbit zouden zijn?

Vanavond ga ik me heerlijk aanstellen en m’n overbelaste rug wat ontspanning geven. Bij de open haard. Waarschijnlijk met een drankje en iets te roken. En ik ga me afvragen waarom we niet wat meer als Hobbits zouden kunnen leven. Zouden deze wezens hun tevredenheid misschien halen uit tuinieren? “Gewoon” meebewegend met de seizoenen? Genietend van alles wat groeit en bloeit?

Dan ga ik “Prikkels voor Hobbits schrijven”. Tamelijk aangename prikkels die door menigeen niet eens als een prikkel herkend zullen worden. Misschien zit daar wel onze grote uitdaging. Prikkels die niet meer zijn dan een prikkel…..

Tuinier ze!

 

Rob Franse, 3 maart 2016

De geschiedenis herhaalt zich!. Ook nu blijkt, gedurende meerdere jaren, dat onze “elite” inclusief vele regeringsleiders, elk ontzag ontbeert. Iets vergelijkbaars gebeurde in de jaren 1979/1982. En dat bracht ons achtereenvolgens Thatcher en Khomeini in 1979, Reagan in 1981 en Lubbers en Kohl in 1982. In al deze situaties was het een reactie op zwak en geld verspillend beleid……..

Het leidde tot zowel neoliberalisme (idioot woord overigens) en fundamentalisme. En ik laat het aan de lezers over om daar iets van te vinden. De feiten liggen er.

Ook nu, in de periode 2016/2018 mag je je afvragen “hoe verder” met Groot-Brittannië, Iran, de US, Nederland en Duistland. Wat zeker is: De kiezer laat zich verrassend horen. Zowel richting ontspanning (Iran) als socialisme (de US en GB) als uit  puur protest (de US, GB, Duitsland en Nederland).

 

Geeft dat hoop?

Zeker geeft dat hoop (naast onzekerheid). Het geeft in ieder geval aan dat wij, het volk, het anders willen. En ik denk zo maar dat we, naast al onze verschillen, het met elkaar eens zijn dat we een vorm van leiding willen waar we op z’n minst respect voor hebben. Respect voor hun eigen gedrag, voor hun daadkracht in combinatie met liefdevol “huisvaderschap”, voor hun eerlijkheid in combinatie met een nuchtere kijk op de wereld. Met oprechtheid de uitdagingen van vandaag en morgen te lijf gaand. Wars van politiek gebral. Een goed en redelijk economisch beleid voor iedereen. Met (sociale) zekerheid. En kansen!

Zijn dit soort mensen te vinden? Kunnen wij middels ons stemgedrag hier aan bijdragen? Staan de juiste mensen wellicht juist nu op?

 

Persoonlijk denk ik dat de politieke richting niet de essentie van het verhaal is. Fatsoen met kracht is dat wel. Eerlijkheid, veiligheid en een zekere voorspelbaarheid. En dat is verdraaid belangrijk, want pas vanuit die situatie durven we weer te hopen, te verwonderen en investeringen te doen in de toekomst.

Ik denk dat we dan al snel weer ontzag hebben (in de goede zin van het woord), meer bereid zijn om ons aan regels te houden en om onze medemens te helpen.

 

Ik wil het vergelijken met de slappe en onredelijke leraar die we in onze jeugd allemaal wel eens zijn tegengekomen (hoe aardig die soms ook kon zijn). De eerste reactie van een klas is dan meestal iets als “dan bekijk je het maar ook, mafkees”, gevolgd door spieken, keten, ruzie etc. Ook vaak onderling. Diep in ons hart waren we dan toch wel gelukkig met die leraar voor wie we ontzag hadden, waar lessen “normaal” verliepen. Zeker naderhand; jaren later.

 

Nieuw gezag dus. Iemand voor wie we een zeker ontzag hebben. Waardoor we ook weer respect krijgen. Ook wanneer zo iemand eens wat mindere populaire besluiten neemt.. Dus niet iemand die vanuit macht handelt maar wel vanuit kracht.

 

Blijf hopen, blijf kritisch denken, blijf vooral kritisch naar jezelf, lach (om jezelf) en laat dat de weg zijn naar nieuwe verwondering.

 

Rob Franse, 27 februari 2016