Prikkels voor de grijze massa

In een week die zich kenmerkte door beroerde berichten in de media en slecht weer, gloort er ,zo vlak voor Pasen, toch hoop. Hoop op beter gedrag bij de overheid, bij de politiek, bij werkgevers, bij banken, bij……..bij misschien wel onszelf.

Want we kunnen het wel, samen tevreden zijn. Althans, volgens onderzoek van Motivaction in opdracht van het AD. Volgens dat onderzoek geven we ons eigen gezinsleven een 8,2 (op een schaal van 1 tot 10). En wat zijn de voornaamste redenen om op een 8,2 uit te komen?

1.       Er is een prettige sfeer

2.     . We begrijpen elkaar goed

3.     . We hebben ieder genoeg eigen ruimte

4.       We hebben weinig ruzie of conflicten

5.       We nemen genoeg tijd voor elkaar

Stel je nu eens voor dat we ons op ons werk, wat voor werk dat ook is, en of we nu bovenbaas, onderbaas of ondergeschikte zijn, ons net zo gedragen als in ons gezin. En we dat gedrag ook toepassen in het verkeer, in winkels en waar al niet meer. Dat zou toch geweldig zijn ?! Dan zouden we toch daadwerkelijk een fantastische wereld van onze fantastische wereld kunnen maken?

Ja maar, ik hoor het al zeggen, zo mag je dat niet vertalen….

Maar heb je dat ooit wel eens geprobeerd? Probeer eens met je directe collega’s om te gaan als met je partner (maar dan zonder seks natuurlijk). Of met je ondergeschikten als met  je kinderen? Of met je baas als met je ouders? Of met je collega’s als met je broers en zussen?

Moeten we misschien eisen stellen aan de mensen die bepalend zijn in politiek, overheid en bedrijfsleven in de zin van: Bewijs jij eerst maar eens dat al jouw gezinsleden tenminste een 8 geven voor het gezinsleven. Zo niet, dan geen bepalende functie?! Ik vraag me trouwens af of je dan ook niet veel interessantere CV’s krijgt dan de huidige vaak ronkende en brallende schriftelijke performances.

In hetzelfde AD las ik van de econoom en bonus-expert Esther-Miriam Sent: “Er is genoeg wetenschappelijk bewijs dat inkomsten boven de 60.000 Euro geen geluk meer toevoegen”.

Toch is er een beperkt aantal Nederlanders dat veel meer dan die 60.000 krijgt (ik zeg niet verdient; dat is niet aan mij). En dat schijnen ze vooral te willen verdienen als “blijk van erkenning voor hun kwaliteiten en hun plek op de apenrots”.

Wanneer dat echt zo is, dan hebben we ook hier een oplossing: Alles wat je verdient of krijgt boven de 60.000, of wat mij betreft boven de 100.000, deel je voor 95% met alle mensen onder jou. Dat mes snijdt aan vele kanten (een bijzonder mes dus): Je krijgt de eer, je krijgt de erkenning, je maakt anderen gelukkig, de “andere gelukkigen” gaan zich beter voelen en “dus” beter presteren……..

Stel nu eens dat je met je gezin aan het paasontbijt zit. En je leest dit artikel. Misschien lees je het wel voor……….En dinsdag ga je weer aan het werk met slechts 2 voornemens:

1.      Ik gedraag me op m’n werk net zo als in m’n gezin

2.      Ik wil wel heel veel extra inkomsten, maar ik deel die extra’s  voor 95%

Wat zullen die paaseieren dan lekker smaken!

.

Rob Franse, 4 april 2015, de dag voor Pasen

.

***Reageren?Klik op het cirkeltje onder het artikel

Beste Raden van Bestuur, beste Raden van Commissarissen, beste regering, beste bestuurders, hier spreekt de Aarde. Contact graag!!!

En wij, Aarde, hebben geen behoefte aan uitleg waarom zaken volgens jullie kloppen of deugen. Wij hebben wat simpele vragen. En ook een paar problemen trouwens. Misschien hebben we wel een boodschap, te weten: Klaar met vliegen in hogere sferen en je meten met andere vliegers in hoge(re) sferen. We willen graag dat jullie je (weer) met ons verstaan. Een beetje zoals vroeger op het schoolplein…………….

Je hoeft me niet uit te leggen waarom het systeem van PGB’s zo ingewikkeld moet zijn. We wilden destijds een misschien wel te mooi systeem opzetten. En ja, er werd teveel gefraudeerd. En ja, het kostte te veel. Maar onze arme ouders en mantelzorgers zijn nu per uur hulp, 2 uur kwijt aan administratie. En dan nog krijgen ze hun geld niet. En dat is erg want ze hebben al niets.

Je hoeft me niet uit te leggen dat jullie salarissen omhoog moeten om de variabele beloning slechts gedeeltelijk op te vangen. Ik weet ook wel dat jullie er de facto op achteruitgaan (t.o.v. wat er ooit voorgespiegeld was). En dat er in de wereld anderen zijn die nog veel meer verdienen. Maar om me heen zie ik mensen, jullie personeel, die op de 0-lijn staan. Met toenemende eisen van bovenaf en zeer forse werkdruk. En spanning vanwege de volgende reorganisatie. En of ik m’n baan wel houd. M’n partner is al werkloos……

Ik weet ook wel dat het rekenkundig niet uitmaakt dat die paar topmensen een tonnetje er bij krijgen. Op de totale uitgaven stelt het niets voor als je het vergelijkt met bijvoorbeeld 1% salarisstijging voor al het personeel. Maar:……het voelt gewoon zo rot.

Wanneer we nu aan het avondmaal zitten met vrienden en kennissen, dan zien we dat een aantal nauwelijks meer in staat is om de eindjes aan elkaar te knopen. Beide partners werkloos. Nog 10 jaar te gaan naar het pensioen (met de vraag hoe hoog het pensioen dan wordt). Druk met 4 hulpbehoevende oude ouders. En met de administratie om die paar tientjes PGB………

Ik zou ze kunnen uitleggen waarom……..Maar ik weet dat het geen zin heeft . Ze zijn boos. En teleurgesteld. Het is net zo moeilijk uit te leggen als aan een 7-jarig arm kind, waarom Sinterklaas bij die rijke kinderen zoveel mooie cadeaus achterliet en hem uitsluitend een paar wanten gaf en een chocoladeletter……….

Ik probeerde haar te begrijpen . Ik kon geen uitleg geven. Zij mij trouwens ook niet. Geen woorden. Slechts een hand op zoek naar contact. Een contact in een niet duidelijk te maken vorm. Soms een lachje. Dat hielden we een half uur vol.

Haar hoef ik het niet meer uit te leggen. In haar geval maken die paar tientjes trouwens ook niets uit. Slechts de paar vierkante meters om haar heen en de bekende gezichten van verzorgenden doen er toe. Het grote huis met grote tuin, de mooie vakanties, de weelde…..van geen enkel belang. Nu in ieder geval niet meer.

Maar ja, mijn moeder is ook al vele, vele jaren dement. En gelukkig (!?) inmiddels zo ver heen dat veel haar ontgaat. Slechts die steeds zoekende hand en het lachje.     Ik ben inmiddels al weer thuis. De verzorgenden blijven. Dag in dag uit. Tegen een zeer bescheiden salaris.

Voor wie ik zoveel respect heb? Wie ik bijna bewonder?

Ik ben op Aarde. Ik heb zelfs Aards contact. En voor iedereen die ergens boven de Aarde vliegt: Ik gun jullie alles. Maar asjeblieft: Realiseer je waar je vandaan komt en waar je ooit weer heen gaat. Probeer je te verplaatsen in bijvoorbeeld al die toegewijde mensen die mijn moeder verzorgen. En als dat niet lukt, wat ik me kan voorstellen, zorg dan in ieder geval dat je het hen niet moeilijker maakt dan nodig is. Dus geen ingewikkelde regels voor hen en geen salarisverhogingen bij anderen die 5 maal hun complete jaarinkomen zijn.

Hallo, Hier Aarde…………………………………………………

Ik wens een ieder het vermogen om te leven met zijn of haar eigen wijsheid.

Groet!

Rob Franse, 27 maart 2015