Prikkels voor de grijze massa

Afgelopen week had ik, eigenlijk bij toeval, een hernieuwde kennismaking met een oude bekende, Ook hij blijkt na te denken over “hoe verder”. En heeft de daad bij het woord gevoegd. Mooi. Hij deed me voor wat betreft verwondering het volgende aan de hand:

“Wie zich niet ergert doch slechts verwondert, wordt geen 80 maar misschien 100”

Ik vond hem mooi (afgezien van het feit dat ik niet de ambitie heb om 100 te worden). En toch had ook ik de laatste week met regelmaat moeite om me niet te ergeren. Het blijft gewoon moeilijk om je niet van tijd tot tijd te ergeren. Maar goed; ik blijf het proberen.

Inmiddels is m’n plekkie achter in de tuin af. Hoera! Ik spreek dagelijks de nieuwe planten toe om vooral heel hard te groeien. Ik zit er inmiddels met regelmaat en de merels raken er zo aan gewend, dat ze vlak bij me een bad nemen in de straal van de borrelsteen. Over aanpassingsvermogen gesproken. Nog maar enkele decennia geleden was de merel een schuwe bosvogel………

Maar eens kijken of mijn kinderen en hun leeftijdsgenoten in staat zijn om zich net zo goed aan te passen als die merels. De eisen die de huidige, razendsnel veranderende wereld, stellt aan flexibiliteit is toch wel enorm. En ook daar geldt: je er aan ergeren heeft geen zin (maar het is soms wel moeilijk).

En als we het toch over aanpassingsvermogen hebben: Ik las dat er inmiddels overwogen wordt om fietspaden en rotondes veiliger te maken voor keihard voorbij scheurende ouderen. Op elektrische fietsen! Het moet toch niet gekker worden. Ik snap er helemaal niets van. Je bent 80; je reactievermogen is fors afgenomen; je vermogen om te vallen en zonder blessures op te staan is geminimaliseerd, maar je rijdt wel 30 op een elektrische fiets zonder helm! Is een snelheidsbegrenzer misschien iets? Of wordt er welbewust risico genomen omdat zorg voor ouderen gemarginaliseerd is? Hoe dan ook, voor deze groep geldt dat het aanpassingsvermogen niet al te succesvol is…… Dat geldt overigens weer wel voor amateurwielrenners. Laatst zag ik er 2 stayeren achter een rustig pedalerende heer op zo’n electrofiets. Gelukkig op een rustig dijkje. Dat dan weer wel.

 

Rob Franse, 3 mei 2015

 

De wereld, groot en klein, overlaadt me met chagrijn……….Toch geniet ik! Zowel van het nu, als over de verwachtingen die ik heb over de toekomst.

Ben ik dan ieder moment even gelukkig? Neen, natuurlijk niet. Afgelopen week bijvoorbeeld was er genoeg ellende te lezen. Ik heb boze en geïrriteerde mensen meegemaakt. Bij mij zelf ging ook niet alles altijd goed. In toenemende mate zie ik overheid, instellingen en bedrijfsleven idiote beslissingen nemen. De mate waarin we als individu, als onbetrouwbare kleuters behandeld worden, neemt buitensporige proporties aan.

En nee, ik wil dit niet verder uitleggen. Ik wil er niet eens over praten.

Wat ik wel wil vertellen is een aantal redenen waarom ik geniet en waarom ik hoop heb.

Afgelopen week begon met een prachtig gesprek tussen 4 mannen over Nietzsche. En dan met name over “Aldus sprak Zarathoestra”. Bijzonder dat ik me daar nooit eerder in verdiept heb. Nietzsche legt uit dat ieder mens zich, idealiter, ontwikkelt van kameel via leeuw naar het zich weer verwonderende kind. En dat er maar één echte tegenstander is: De draak (de draak symboliseert de verstikkende overheid, bureaucratie en andere beperkende zaken). Nu begrijp ik ook plotseling beter waarom veel mensen zich niet ontwikkelen tot leeuw en/of zich verwonderend kind. Middels hun opvoeding leren ze nauwelijks de lasten van de kameel te dragen; het blijven ezeltjes, soms zelfs met oogkleppen op. En dat soort ezeltjes zal altijd bang blijven voor de draak. Een beetje zeuren, een beetje door gaan, en mopperend doen wat de draak zegt. Zo kom je dus niet tot verwondering. Terwijl verwondering toch het absolute begin is tot verdieping, verandering en genieten.

Afgelopen donderdag was ik weer vol verwondering. We liepen gevieren, met hond, door het Vondelpark. Een volstrekt ongeregeld gebeuren in een prachtige lentezon. Zeer veel mensen en honden van volstrekt verschillende soort, ieder met hun eigen authenticiteit, in complete harmonie met elkaar en de omgeving. Het grote geheim naar mijn smaak: Niemand die een ander regels oplegde!

Ik denk te begrijpen hoe en waarom de wereld, onze wereld, is zoals die nu is. Daar wordt je niet altijd even vrolijk van, maar door me er in te verdiepen begrijp ik het wel. En middels dat begrip is er ook minder reden tot boosheid. Nog sterker: De boosheid neemt af.

En bovenop die afnemende boosheid begin ik ook steeds beter te begrijpen waarom een heel aantal zaken die nu niet lekker gaan, straks zullen verbeteren. Wij mensen, en zeker de groep onder de 30, leren stukje bij beetje de draak beter te begrijpen. We herkennen niet alleen haar grootte, maar ook haar zwakheden. Let op: Er staan straks nieuwe Sint Jorissen op om de draak te verslaan, of in ieder geval terug z’n hok in te krijgen. Sint Joris staat namelijk pas op, op het moment dat de draak echt vervelend wordt……..

Dus er is hoop? Ja, er is hoop. Kunnen we dan nu al genieten? Ja, wanneer we de hoop laten prevaleren boven de angst van “wat een ellende en alles wordt steeds slechter”. Na regen komt zonneschijn. En met de regen van gisteren en vandaag zie je Nederland met het uur groener worden. En dus hebben we straks wanneer de zon weer schijnt niet alleen zon, maar ook meer groen; en wellicht bloei.

Verwonderen-verdiepen-samen-bouwen-en genieten…………..

Dag chagrijn, dag draak. Kom maar op. We maken onze fantastische wereld zelf fantastisch.

 

Rob Franse, 26 april 2014