Afgelopen zondag stond ik rond negen uur ’s ochtends achter in m’n tuin. Een geweldig Zen gevoel kwam over me heen. De combinatie van een windstille lenteochtend, stilte slechts onderbroken door rustgevend kabbelend water uit de borrelsteen, vogels die inmiddels na hun ochtendserenade met waarschijnlijk vergelijkbare tevredenheid de rest van de dag tegemoet gingen. Moooooi.
En dan, zo tegen tienen, beginnen de kerkklokken. De indringendheid neemt toe. Het lijkt niet meer op te houden. Alsof de zwaarste inwoners van ons dorp een wedstrijd houden. Hopelijk met dichtgestopte oren. Bim Bam!!
Want als het geen wedstrijd is, wat is het dan wel? Is er brand? Breken de dijken door? Neen, niets van dat alles. Er schijnt zo dadelijk een kerkdienst te beginnen. Prima natuurlijk. Maar denk ik dan, deze kerkbezoekers willen toch rust? Ze willen toch niet dolgebeierd zijn alvorens naar een spiritueel verhaal van een voorganger te luisteren? Bim Bam!!
Iemand heeft me verteld dat in vroeger tijden het luiden van de klokken voor de kerkdienst van nut was omdat toen nog niet iedereen een eigen klok had. Laat staan een wekker of zo iets. Maar nu hebben we echt alles om ons tijdig te waarschuwen om op tijd in de kerk te zijn. Desnoods middels een speciale bim-bam ringtone. Toch?
Dus ík vind dat gebeier niet prettig, de naar spiritualiteit zoekende kerkganger kan deze herrie met geen mogelijkheid rijmen met de gewenste zondagsrust, de directe omwonenden zijn in het beste geval sufgebeierd………Dan resteren nog de deelnemers aan de wedstrijd herrie maken op zondagochtend; middels kerkklokken. En wellicht de opdrachtgever die graag heeft dat zijn klokken luider bengelen dan die van de andere kerken.
Al schrijvend kan ik niet anders dan concluderen dat we slechts te maken hebben met een niet uit te roeien relikwie van weleer. Maar dan wel een relikwie waar we met velen aan mee mogen doen middels dat ene moment dat de zondagsrust echt verstoord wordt. Zen verdwijnt met het gebeier. Bim Bam. De eerste geluiden van grasmachines zetten nu in.
Ach ja, echt erg is het natuurlijk niet. Maar wel vreemd. Heel vreemd. Plotseling zie ik in m’n verbeelding de klokkenluiders. Uiterst fanatieke zwaargewichten die bij voorkeur met touw en al achter de klokken aan omhoog gaan. Rode hoofden die meetrillen met de klokken. Ik zal dit beeld niet verder omschrijven……..
Bim Bam……..
Rob Franse, 16 mei 2015