Prikkels voor de grijze massa

Zelden heb ik zo lang op het puntje van m’n stoel gezeten als bij de WK rugby wedstrijd tussen Zuid-Afrika en Japan. Met een sensationele winst voor Japan. Oprechte emoties. Ware heldenmoed. Fantastisch sportmanschap waar niet alleen sporters maar echt iedereen een voorbeeld aan kan nemen.

Ik weet het. Ik klink nu als Koot en Bie met hun tegenpartij en hun motto “Geen gezeik, iedereen rijk”. Maar lieve allemaal, echt iedereen ging trots en tevreden het veld af. Niet alleen de beide teams maar ook de briljante scheidsrechter waar menig manager en opvoeder een voorbeeld aan kan nemen. Wat een rust en wat een autoriteit.  Hij overlegt met de spelers en niemand wordt boos…..Oh ja,  ook al het publiek keerde tevreden en gelaafd huiswaarts. Iedereen (dus) rijk.

Kijk de komende weken maar eens een wedstrijd van het WK rugby. Vergelijk het met jouw sport, jouw werk, jouw opvoeding, jouw regering. Oprechte emotie en beleving met respect voor autoriteit.

Misschien moeten we iedereen verplichten om eerst maar eens 7 jaar rugby te spelen, 3 jaar rugby coach en 3 jaar rugby scheidsrechter te zijn. Daarna mag je pappa of mamma worden, manager of politicus.

O ja, kijk gewoon en beleef het. Geniet er van. Meer niet.

En vooral veel plezier met de haka!

 

Rob Franse, 19 september 2015.

“De gastgezinnen is daarom geadviseerd een gerecht met kip en rijst te maken. Omdat veel asielzoekers moslim zijn, is de gezinnen ook aangeraden geen alcohol te schenken of te drinken en gepaste kleding te dragen”.

Lees ik dat nu goed? Ik heb het nog eens nagezocht, maar het staat toch echt in meerdere media geschreven. Dit is wat een Apeldoornse organisatie adviseerde.

Ik probeer me voor te stellen dat ik maanden lang op de vlucht ben geweest omdat huis en haard verwoest zijn door de steeds maar durende strijd tussen Hollanders, Brabanders en Friezen. Op onze omzwervingen komen we overal en nergens en zijn iedere keer weer blij eten, drinken en onderdak te vinden. Uiteindelijk worden we ergens tussen Turkije en India in een opvangkamp gestald. Wellicht een plek om te blijven. We worden uitgenodigd door de plaatselijke bevolking om mee te eten. Zou ik dan verwachten dat deze gastheren en gastvrouwen de instructie krijgen om, indien mogelijk, te zorgen voor aardappelen, groente en vlees? Met als het even kan een biertje er bij? En of men dan zo goed wil zijn om een vlot T-shirt te dragen in plaats van lichaamsbedekkende kleding?

De vraag laat me niet los.

Wanneer ik aldaar aan tafel zou schuiven met m’n gezin dan ben ik er van overtuigd dat wij allen zouden verwachten mee te gaan doen met hun soort eten en hun soort gedrag, voor zo ver dat mogelijk is. We zouden er eer in scheppen om ons aan te passen. En dankbaarheid en respect te tonen. Het is direct een mooi moment om iets te leren over de zeden van een mij onbekend land.

Stel nu eens dat wij een aantal asielzoekers te eten krijgen die overwegen om hier te komen wonen en werken……….Tsja, stel nu eens…….. Ik geloof dat ik ze met respect zou ontvangen en dat wij allen ons best zouden doen om het hen naar de zin te maken en vooral te laten zien hoe wij hier leven….Maar dat zij natuurlijk de vrijheid hebben om…….

Leven en laten leven. Van elkaar leren. Elkaar respecteren.

Of ik bang ben dat er ongemakkelijke momenten aan tafel zullen komen? Nee, helemaal niet. Ik ben er zeker van. En dat is een mooi moment om met elkaar in gesprek te gaan. Te leren van elkaar en met elkaar.

Aanpassen is een mooi ding. Maar…..

Hoe dan ook: Het leven is een uitdaging! En dat maakt het mooi. En het past prachtig bij mijn credo dat “Leven dansen met omstandigheden is”.

Proost!

Rob Franse, 18 september 2015