Prikkels voor de grijze massa

Hebben wij minder behoefte aan empathie? Ik betwijfel het. Ik lees er niets over. Wat ik wel heb gelezen: Het empathisch vermogen van studenten is in de laatste 30 jaar met 40% afgenomen en wel het sterkste vanaf het jaar 2000. Dat vertelt ons de University of Michigan na het samenvoegen van 72 onderzoeken. En dat vertelden ze al 5 jaar geleden. Hoe het nu is? Ik weet het niet. Ik verwacht niet dat het er beter op geworden is. De oorzaak: Volgens onderzoekers, maar hier zijn ze minder beslist over: De (informatie)technologie en met name social media. “De omstandigheden sinds vooral het jaar 2000 zijn zo veranderd, dat ons brein zich wellicht aan het aanpassen is”, aldus één van de onderzoeken.

Grappig dat ik dit juist nu lees. Onlangs scheef ik namelijk een artikel over het gebruik van de linker en rechterhersenhelft: https://prikkelsvoordegrijzemassa.wordpress.com/2015/10/13/welkom-in-de-nieuwe-wereld/  En een voorzichtig pleidooi om de rechterhersenhelft wat meer te gebruiken J.

Laten we eens aannemen dat de onderzoekers gelijk hebben. Dan gaan we nu even doorrekenen wat dit voor welke leeftijdsgroep betekent:

• Het 1^e onderzoek is van 30 jaar vóór 2010 onder studenten, waarvan ik de gemiddelde leeftijd maar even stel op 20 jaar oud
• Dus de eerste onderzochte studenten zijn nu 55 jaar oud
• En de laatste onderzochte studenten zijn nu 25 jaar oud. En die zouden dus, gemiddeld, 40% minder empathische vermogens hebben dan de groep die nu 55 jaar oud is
• O ja, een vele politici en leidinggevenden zijn zo rond de 45 jaar oud? Ja, ik geloof het wel. En die hebben (dus) aanmerkelijk meer empathische vermogens dan de groep die nu 25 jaar oud is? Dat belooft dan nog wat.
• Maar ja, politici en leidinggevenden zijn misschien wel A-typisch……. (Rutte ?)

Laten we eens aannemen dat de groep die 55 jaar of ouder is meer empathische vermogens heeft dan de leeftijdsgroepen die hier na komen (Trouwens: Deels hun eigen kinderen…..).

En stel nu eens dat je een 55-plusser bent die op zoek is naar werk, of advies wenst, of hulp nodig heeft, of bij de dokter komt, of………

Stel nu ook eens dat bijvoorbeeld iemand van 60 jaar oud graag een persoonlijk gesprek heeft met een empathisch mens en iemand van 35 graag geïnformeerd wordt, of een ander informeert, via sociale media…….

Tsja, dan zie ik toch plotseling allerlei mogelijkheden. En wanneer je die mogelijkheden niet gebruikt dan zie ik wel wat “onbegrip” ontstaan.

Elk nadeel heb z’n voordeel? En dus nieuwe uitdagingen?

 

Rob Franse, 25 oktober 2015

Vandaag is zo’n druilerige dag die al bij aanvang schreeuwt om de juiste muziek. Iets wat een beetje vrolijkheid brengt! Mooie muziek genoeg. Ook voldoende verantwoorde muziek. Maar op zo’n dag als vandaag gaat het om vrolijkheid. Ella Fitzgerald dus toch maar ingeruild voor Joe Cocker. En ja hoor, dat helpt.

Zoals zo vaak stort ik me op een hele stapel zaken die ik wil doen en wil lezen. Vooral verstandige dingen. En interessante dingen. Maar vrolijkheid? Na 2,5 katern NRC gelezen te hebben, waarbij ik meerdere artikelen oversloeg omdat het meer van dezelfde ellende was, had ik al bijna de moed opgegeven. Maar ziet! Op pagina 11 van het 3^e katern lachen mij Asterix en Obelix toe. De kop boven de recensie zegt: “Op elke pagina valt weer iets te grinniken”. (Ik wou dat de voorpagina van de krant dat verkondigde).

Ik heb de recensie van A tot Z gelezen. Het voorspelt eindelijk weer een fantastische Asterix te worden, getiteld “De Papyrus van Caesar”. Blij scheur ik de pagina uit. Een glimlach verschijnt op m’n gezicht. Of ik nu direct naar de winkel race om dit album te kopen? Neen! Natuurlijk niet! Dan is straks de lol er veel te snel af. De lol zit ‘m nu net in de belofte, het verlangen, het uitstel. Zo iets als de ontvangst van de reclamefolder van de speelgoedwinkels voor december. Aankruisen wat je wilt hebben. En wel 10 keer verlekkerd controleren of je alles wel hebt aangekruist. En voor de zekerheid een top-3 maken.

Misschien is wel één van de leukste dingen aan zo’n nieuw album dat het “hard copy” is. Je kunt het vasthouden, er aan ruiken, er een goeie stoel mee opzoeken. Maar misschien wel het allerbelangrijkste: Ik kan het niet binnenhalen via TV, PC, laptop, tablet of Phone. Hoe mooi is dat! Iemand, misschien wel ik zelf, moet door de regen naar een winkel in de hoop dat ze ‘m hebben. Niks niet laten afleveren. “Onze” Ab is inmiddels zo gewend pakketjes af te leveren dat hij gewoon de achterdeur opentrekt, de boel op de bijkeukentafel zet en iets roept als “Doei”. Heel handig. Praktisch. Soms zelfs fijn (zeker als het zwaar is).

…..Wie kan zich niet herinneren voor het eerst met pappa een kerstboom gekocht te hebben? Meestal was het al donker, koud en nat. Maar wat een feest. Lopend met die boom naar huis. Vol trots! Je handen kapot, je neus druipend, maar trots. En blij! En later doe je hetzelfde met jouw kinderen (het was wederom koud, nat en guur). Alleen was die boom veel zwaarder dan vroeger (ja ja, de rol van pappa). Hoe zou het zijn als Ab de boom in de bijkeuken zet met de woorden “Doei……”. Nadat ik ‘m besteld had via internet natuurlijk?

Nee……..Nee! Er zijn van die dingen………. En daar hoort dus ook een nieuwe Asterix bij. Niet nu, maar straks. Leuk!!

 

Rob Franse, 22 oktober 2015