Wat een geweldig mooie herfstdag beleven we deze vrijdag in Nederland. Ik geniet van m’n pensioen in m’n uiterst aangename en door de zon beschenen tuin.
De kranten zijn uitgelezen en ze stellen me -voor de komende periode- gerust. Een tot premier bevorderd ambtenaar heeft samen met een vervangend fractievoorzitter en een eenmanspartij met de ruggengraat van een banaan besloten dat ons parlement geëerbiedigd dient te worden. Jammer van al die maanden verloren tijd maar beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.
Voorlopig hoeft ook de oppositie in dat parlement bijna niets te doen. Menig minister laat immers weten meer tijd nodig te hebben alvorens met concrete plannen te komen. En oppositie voeren jegens vage voornemens is nu eenmaal niet erg zinvol.
Of er dan toch op een zeker moment een storm opsteekt in Nederland? Ik denk het niet. Althans, voorlopig niet. Ik denk dat vele natte winden ons zullen leiden naar een kwakkelwinter.
Daadkracht, wat is dat ook al weer?
Het is in ieder geval iets anders dan wat het huidige kabinet doet. Of wat ik doe. Ook ik weet waarachtig niet waar ik nu op moet hopen. En -of en zo ja- welke actie ik zou moeten ondernemen.
Het is bijna tijd voor m’n biertje in de snel dalende zon. Lekker en lekker rustig in een rustig Nederland waar nu al tijden lang geen knoop wordt doorgehakt of actie wordt ondernomen. En ik, luie pensionado, vind dat momenteel niet eens erg. Misschien wel omdat ik niet zit te wachten op storm.
Samengevat: Positief, gelaten en ook een beetje mistroostig in een land dat steeds meer dreigt stil te vallen. Lekker rustig voor mij, maar dat lijkt me toch echt niet voor iedereen te gelden.
Rob Franse, 25 oktober 2024