Het was daadwerkelijk zorgeloos en ongedwongen. Precies zoals ik me 4 weken geleden voornam. Of in ieder geval hoopte.
Daar hoefde ik gelukkig weinig voor te doen. Doordat de tweede kamer met reces is kwam er uit die hoek nagenoeg geen nieuws. Wat een verschil met die laatste weken voor het reces. En wat een verschil met al die Olympiërs die elkaar WEL wat gunden.
Mede doordat de kranten flinterdun waren en vooral gevuld waren met aardige weetjes (zolang je bepaalde pagina’s oversloeg) kon ik dagelijks kiezen tussen tuinieren, buiten een boek lezen, een praatje maken of sport kijken. Best kneuterig.
Ik hoorde meerdere mensen enthousiast zijn over de kneuterigheid van de laatste weken. Kneuterigheid gekoppeld aan de keuze tussen simpele leuke dingen waarbij het er soms zelfs op leek dat we minder in onze eigen bubbels zaten.
Je gaat bijna denken dat sport daadwerkelijk verbroedert en politiek ons uit elkaar drijft………
Ik zeg al jaren dat opvoeden en samenleven gaat over ‘liefde en aandacht met kracht’. Ik zou daar aan willen toevoegen ‘met waardigheid, rust en wijsheid zonder al te veel afgunst en jaloezie’.
En speciaal voor mijn generatie: ‘Genietend en beschouwend luisteren en kijken naar de volgende generatie’. Een beetje alsof je een toeschouwer bent bij de Olympische marathon waar we allemaal door elkaar staand toch één zijn en ons samen laven aan steeds weer nieuwe topprestaties van die volgende generatie.
Rob Franse
13 augustus 2024
Je gaat bijna denken dat sport daadwerkelijk verbroedert en politiek ons uit elkaar drijft………
Ik weet het zeker! (Denk ik, en zolang het geen rivaliserende voetbalclubs zijn.)