Dat is niet vanzelfsprekend. Wij horen er namelijk bij omdat wij bijdragen.
En vrij naar John Kennedy ‘Vraag niet wat wij voor jou kunnen doen maar wat jij voor ons kunt doen’.
Toch roepen zeer velen, steeds vaker en steeds luider ‘Ik vind en ik wil’.
Soms gevolgd door ‘dat maak ik zelf wel uit’.
Ik sprak de laatste weken een aantal oud collega’s. Ze keken met veel plezier terug op de laatste 40 jaar werken. Daarbij vielen vaak de woorden ‘dat was een mooie tijd’, ‘dat hebben we toen goed gedaan’ en ‘weet je nog, met Ruud en Joost en Rob……’.
Het ging dus altijd om een groep mensen die samen een mooi resultaat boekten…………
We zaten samen op een kantoor, meestal zo’n 40 uur per week. Vaak vrij dicht op elkaar. Van elkaar afhankelijk………..
Nu terugkijkend bedenk ik dat we ook echt niet zonder elkaar konden.
Hoe is dat nu? Kun je nu makkelijker zonder elkaar? Is het werk solistischer en individualistischer geworden?
Zijn eigen resultaten, op welk vlak dan ook, belangrijker geworden dan teamresultaten?
Is het makkelijker en/of prettiger geworden om alleen te leven dan in gezinsverband? Of is de eigen vrijheid belangrijker geworden? De eigen mening?
Zoeken we in dat individualistischere leven meer naar mensen die perfect bij ons passen in plaats van het ons ‘gedwongen’ aanpassen aan de mensen op de werkplek, onderweg in de trein of tram, in huis en met de buren?
Raken we daarmee vaardigheden kwijt?
Leren we daardoor steeds minder goed om te gaan met mensen die net een beetje anders zijn?
Raken we ons begrip voor anderen en ons aanpassingsvermogen kwijt?
En als we in een relatief onbekende groep samenkomen, kunnen we elkaar dan nog verstaan en begrijpen? Moeten ‘we’ ons daarom weer meer aanpassen? Ook qua kleding, tafelmanieren etc.?
Nee, ik heb het niet over anderen. Ik heb het over onszelf
Zelf bezig blijven om er bij te (blijven) horen!
Rob Franse, 10 november 2023