Is dat mooi? Nou en of!
Is dat moeilijk? Meestal wel.
Is het gewenst? Vaker dan je denkt……..
De lichtheid van het leven is vaak voorbehouden aan kinderen en ouderen. Best logisch. De periode daar tussenin moet of wil je presteren en meedoen. Dat is niet altijd even gemakkelijk.
Je zou dus kunnen zeggen dat we zo lang mogelijk kind moeten blijven en zo snel mogelijk ‘oud’ moeten worden. In de periode tussen kind zijn en oud zijn zou je vervolgens voldoende tijd moeten ‘nemen’ om licht te leven om ook in die periode optimaal tevreden te zijn. En tevens alle kinderen kind te laten zijn.
Het lukte afgelopen zondag bij de opening van onze ‘Boulevard des Boules’. Midden in onze wijk in de schaduw van 50 jaar oude bomen waren we met ca. 50 personen tussen 2 en 92 jaar oud. Praatje maken, glaasje drinken, balletje gooien en uiterst tevreden weer naar huis. Naar het veilige nest zo dicht bij de ook al zo veilige plek onder de bomen. ‘It takes a village’…. En niet alleen om kinderen op te laten groeien maar ook om zelf prettig te kunnen functioneren.
Het was bijna of de ‘boze buitenwereld’ gedurende een uur of 2 niet meer bestond. Geen mobiele telefoon gezien. Alleen delen met diegenen die fysiek aanwezig waren. Zachtjes Michel Fugain op de achtergrond. Niemand die zichzelf ‘aan het performen’ was. Elkaar toejuichend en tegelijkertijd uitlachend om een gegooide bal die perfect of juist dramatisch was. Samenzijn. Afwisseling van niets doen, luisteren, praten en bezig zijn met je handjes. Bijna therapeutisch 😊. Weg van ‘elkaar zeer snel opvolgende prikkels’ die schreeuwen om de volgende prikkels.
Naderhand zaten we een half uur in onze achtertuin voor ons uit te kijken. Diep tevreden. Niets nodig. Een omelet en een glas. Buiten. In ons eigen nest. Op dat moment kwam er het kleinste egeltje wat ik ooit gezien heb langs. Op het gemak.
Toeval? Of op de juiste manier geconditioneerd en gefaciliteerd?
Rob Franse, 13 september 2023