Inmiddels hebben we allemáál, op vele verschillende gebieden, grote zorgen over de toekomst.
Kun je je eigenlijk wel zorgen maken over de verdere toekomst wanneer je kop vol zit met de zorgen van morgen? Of die van vandaag? Of die van gisteren die maar niet opgelost worden? Zeker wanneer je merkt dat niemand jouw problemen helpt op te lossen? Er niemand naar jou omkijkt?
Geloof me, zolang je zorgen voor morgen hebt (of zelfs vandaag) dan blokkeren je vermogens om zorgen te hebben over een periode die verder weg ligt. Dan heb je geen ongelijk. Dan ben je niet onverantwoord. Je kunt simpelweg niet anders.
Zie Jean Valjean uit les Miserables. Er moest een brood gestolen worden omdat een kind anders zou sterven van de honger. Nee, dan denk je niet na over de gevolgen van die daad. Laat staan dat je nadenkt over de verdere toekomst van dit kind want zonder dat brood is er verder helemaal geen toekomst. Wat nou redelijkheid.
Zo probeer ik ook een verklaring te vinden voor het enorme succes van BBB. En eerder van Brexiteers en Trump.
Wederom terug naar les Miserables. Of beter nog naar Victor Hugo. Victor Hugo laat zien dat hij -in de persoon van Jean- helemaal geen wrok heeft tegen de uitvoerders van de wet. Wel tegen hun manier van doen en tegen de maatschappij. Waarna uiteindelijk Javert als vertegenwoordiger van het gezag zelfmoord pleegt……….. dat terwijl hij niets anders deed dan zijn werk ?!
Het gaat me te ver om bijvoorbeeld Hillary Clinton te vergelijken met Javert. Ofschoon ook zij wel degelijk een zelfde soort onbegrip en intrinsieke veroordeling heeft als Javert aangaande ‘Deplorables’. Iets wat we niet alleen bij Hillary zagen maar inmiddels ook bij sommige Nederlandse politici en (hoge) ambtenaren.
‘Spreadsheets’ laten overduidelijk zien dat de problemen van overmorgen nu direct aangepakt moeten worden. Dat zien alle anderen -álle inwoners van Nederland- toch ook, zo zullen deze politici en ambtenaren denken? Nee dus.
Het doet mij denken aan een situatie op m’n werk. Zo’n 10 jaar geleden. Het was vanaf het hoofdkantoor duidelijk wat er op de kantoren moest gebeuren. Ten behoeve van de langere termijn. Het lukte echter niet. Uiteindelijk werd ik er samen met een collega die ook 20 jaar met z’n poten in de klei had gestaan op uitgestuurd. Wij bezochten de kantoren. In gesprekken van anderhalf uur met de poten op tafel deden we eigenlijk niet meer dan de vraag stellen ‘wat hebben jullie van ons nodig’.
En verdraaid, ze maakten de draai. Dat was niet vanwege onze ideeën, antwoorden of beloftes.
Mijn baas vroeg uiteindelijk -met enige irritatie- hoe het toch kon dat een mail van hem naar de kantoren niet werkte en dat hij daarom wel genoodzaakt was om zulke dure krachten als ik er op uit te sturen……………..
Tsja, ik had niet gestudeerd zoals bijna iedereen op de afdeling wel had gedaan. Ik had wel met m’n poten in de klei gestaan zoals bijna geen van m’n collega’s. Ik bezocht de uitvoerders (niet hun bazen) op hun eigen werkplek. En vroeg ‘wat ze nodig hadden’.
Weet je wat ze echt nodig hadden? Persoonlijke aandacht. Niet eens zo zeer een oplossingen maar veeleer een luisterend oor. Ze wilden gehoord worden. Tenminste het idee hebben serieus genomen te worden. Begrip voor hun eigen directe problemen die wij vanaf een hoofdkantoor onvoldoende zagen.
Plotseling stonden ze niet meer met hun rug tegen de muur.
Even plotseling stonden ze ook niet meer met hun rug naar de toekomst.
We deelden onze zorgen over de toekomst. En het nu.
En we gingen aan de slag!
Met wederzijds begrip en respect……
Rob Franse 21 maart 2023
Rob mooi verwoord