Zeven Beleverijen verder valt het echt op dat alle aanwezigen iedere keer echt genoten hebben. Dat is mooi, daar geniet ik zelf ook van en het roept om meer.
Het roept ook de vraag op waaróm het steeds weer lukt.
Eigenlijk is het antwoord best eenvoudig. Als je het eenmaal weet.
Wanneer ik een kop koffie drink dan ga ik daarvoor zitten. De koffie is warm, ruikt goed en zit in een prettig kopje. Ik zit goed op een goede stoel op een goede plek. Dat realiseer ik me voordat ik in alle rust m’n eerste slokje neem. En verdraaid, het smaakt inderdaad goed. Dus neem ik nog een slok.
Precies hetzelfde doe ik met iedere glas, iedere sigaar, iedere maaltijd (waarbij we tijdens het diner zelfs de deur op slot hebben en de telefoon niet opnemen), iedere keer dat ik ga zitten en alle keren dat ik m’n hoofd te rusten leg op m’n kussen. Ik slaap dan ook bijna altijd binnen een paar minuten. Lekker!
Mede vanuit die gedachte ben ik wijnproeverijen/drinkerijen gaan houden die al rap qua naam wijzigden in wijnbeleverijen. Alle aanwezigen komen keurig op tijd en zijn allen nieuwsgierig om te luisteren, te proeven en te drinken. Iedereen weet dat je een wijn die je niet lekker vindt mag weggooien. Toch is dat bij geen van de 30 geproefde wijnen gebeurd!! Ook heeft niemand iets gezegd als ‘te warm, te koud, te zoet, te duur, verkeerd glas, verkeerd hapje, verkeerde stoel, geen stoel, verkeerde tuin, verkeerd hapje, moet dat nou, verkeerd gezelschap of wat dan ook’. Niemand heeft een telefoon gebruikt, visitekaartjes uitgewisseld, meubilair verplaatst, voortijdig de beleverij verlaten, gevraagd om iets anders te eten of te drinken of gevraagd … om meer.
Reacties, vragen en opmerkingen alsmede scherts en andere humor waren steeds dusdanig dat dit door een ander werd opgepakt en doorgegeven. Alsof een ieder z’n best deed om samen een imaginaire bal hoog te houden en door te geven.
Laten we nou eens aannemen dat alles inderdaad perfect in orde was. Dat de vooraf duidelijk gecommuniceerde ‘regels’ logisch waren en daarom makkelijk nageleefd konden worden. Dat het moment ideaal was. Dat men gelukkig was met de vooraf vastgestelde eindtijd. Et cetera. Dan nog kun je je het volgende afvragen:
-Hebben we hier uitsluitend met mensen te maken die begrijpen wat beleven en genieten, zowel alleen als samen, vereist?
-Begrijpt hier iedereen goed dat één persoon die te laat komt of zich anderzijds afwijkend gedraagt alles verstoort? En dat jij die persoon niet wilt zijn?
-Is het een kwestie van opvoeding, sociale vaardigheden en misschien zelfs ‘niveau’?
-Gaat het hier om het gezamenlijke vermogen om afspraken/verzoeken perfect na te komen? Zich realiserend dat dit ook eigen belang is?
-Is het prettige om , juist in een beperkte tijd, een gezamenlijk onderwerp te hebben?
-Zijn duidelijke goed gecommuniceerde (strenge?) afspraken noodzakelijk? Altijd en overal? Net wat minder individuele vrijheid?
En dé hamvraag: Hebben we hier (een deel van) het antwoord op de vraag hoe je dagelijks kunt genieten door te beleven? Zowel samen als alleen? Leven en vooral láten (be)leven?
Een (be)lerende Rob Franse, 6 september 2022