Nu pas, nu we geconfronteerd worden met de beperking van alleen nog maar buiten de deur kunnen lunchen en niet ook nog buiten de deur kunnen dineren.
Nu pas, nu we moeten kiezen wie we thuis uitnodigen in plaats van iedereen tegelijkertijd.
Nu pas, nu het merendeel van de Nederlandse bevolking vindt dat de pandemie niet erg genoeg is om vaccineren te verplichten.
Nu pas, nu blijkt dat wintersporten op sommige plekken alleen nog kan wanneer je een booster hebt gekregen.
Nu pas, nu blijkt dat we niet gewoon een Rembrandt van 150 miljoen kunnen kopen maar dit moeten afwegen tegen steun aan andere kunstenaars.
Nu pas, nu blijkt dat we her en der echte personeelstekorten hebben met gevolgen voor bijvoorbeeld leerlingen en zieken.
Zo onvoorstelbaar goed hadden we het dus voor elkaar.
Het was er allemaal. Heel gewoon en heel vanzelfsprekend.
En dat gekoppeld aan een vrijheid van ‘eigen handelen’ waar geen eis of verplichting tegenover stond.
Voor het eerst in lange tijd zal een regering echt moeten gaan regeren in plaats van mee te deinen op al datgene wat ‘als vanzelf’ gebeurde.
Voor het eerst moeten wij zelf keuzes maken.
Echte keuzes mét consequenties.
Betekent dit dat we nu niet meer verwend zijn? Als we onszelf vergelijken met vele generaties voor ons? Met vele mensen in andere landen?
Neen. We zijn nog steeds enorm verwend. Enorm.
Misschien moeten we stomweg weer leren om dit te zien. Te zien dat we nog steeds verwend zijn maar niet meer zo buitengewoon verwend als in een vrij kleine tijdsperiode nog niet zo lang geleden. Een periode die geen enkele andere generatie ooit meemaakte.
Tel je zegeningen.
Rob Franse, 11 december 2021