Verpleegkundigen hebben echt iets speciaals

De aanleiding om daar achter te komen was overigens minder geslaagd. Vanwege een liesbreukoperatie ging ik om 12.15 de polikliniek binnen om daar, naar verwachting, tegen vieren weer te vertrekken. Maar helaas.

Rond vier uur bleek ik flink te bloeden uit een van de wondjes. M’n lichaamstemperatuur daalde naar 35 graden Celsius en de bloeddruk zakte snel. Dat voelde niet goed en dat bleek ook niet goed te zijn.

Toen gebeurde het!

De tot dat moment gewoon actieve verpleegkundigen veranderden in no-time van mensen die werk deden zoals vele anderen, in mensen met iets extra’s. In mensen met een enorme uitstraling. Misschien het beste vergelijkbaar met sommige artiesten die, wanneer ze het podium betreden, veranderen in supersterren die het publiek volledig in hun ban hebben. Het zou me de daarop komende 22 uur nog een aantal keren opvallen.

Het ging daarbij ook niet om één persoon. Het leek wel alsof het besmettelijk was. Het gold die avond voor meerdere verpleegkundigen, elkaar helpend bij verschillende ‘klussen’. Het gold voor de ambulancemensen die me tegen middernacht, verkeersdrempels zo zachtjes mogelijk nemend, naar een andere locatie moesten brengen. Voor diegenen die tegen 3 uur ’s nachts toch een plekje voor me vonden in een overvol ziekenhuis. Voor de ervaren verpleegkundige en haar jonge assistente die mij daar de volgende ochtend aantroffen. En tenslotte bij het afscheid waarbij zij minstens zo gelukkig leken als ik.


Maar wát zag en ervaarde ik dan als zo bijzonder? Ik vraag het me nu al een paar dagen af en wetend dat het me niet volledig gaat lukken ga ik het toch proberen te omschrijven: Ogen, gelaatsuitdrukking en lichaamshouding veranderen in een oogwenk van ‘attent alles in de gaten houdend’ naar een, overigens volstrekt kalme, actiestand. Handen, volgens mij drie stuks per persoon, zijn ondertussen al met precisie en doortastendheid bezig met meerdere handelingen tegelijk waarbij er nog een extra hand lijkt te zijn die mij geruststelt. De stemmen klinken duidelijk zonder luid te zijn en praten gelijktijdig tegen mij en tegen collega’s met heel precieze opdrachten. En passant wordt er zeer geïnteresseerd met mij gepraat over mijn werkzaamheden en over hetgeen mij bezig houdt waardoor ik precies zo afgeleid wordt van hun handelingen en mijn pijn als nodig is. Gelijktijdig -dat maakt het echt bijzonder -hangt er een uitstraling om hen heen die zowel zegt ‘ik kan dit, ik doe dit en ik doe dit goed’- als ‘het komt goed!’.

Natuurlijk zijn ze goed opgeleid en natuurlijk hebben ze fantastische technische hulpmiddelen maar ze wekken de indruk dit ook te kunnen in het midden van de nacht, zonder hulpmiddelen en in de buitenlucht. Met een uitstraling die ver boven ‘je werk goed doen’ uitstijgt.

Dank jullie wel Bianca, Laura, Maria en al die anderen wiens namen ik vergeten ben.

Er resten mij nog twee vragen: Hoe komt het dat jullie dit op deze manier kunnen en wat is er voor nodig om jullie dit te blijven laten doen?


Rob Franse, 4 dagen later, op 10 september 2021

3 gedachten over “Verpleegkundigen hebben echt iets speciaals”

  1. Hoi Rob,
    Wat schrikken zeg voor jou, maar gelukkig met een goede afloop en goede zorg van mij mede collega’s waar dan ook.
    Dat is dus het vak waar wij met volle overtuiging voor gekozen hebben.
    Meer salaris waardoor er meer mensen voor de zorg kiezen en de werktijden minder zwaar worden en er genoeg tijd is om mensen op te leiden.
    Beterschap voor jou en rustig aandoen.
    Warme groet,
    Els

Laat een antwoord achter aan rob Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *