We waren samen aan het snoeien op de oprit. Zowel de klimop als de daar doorheen groeiende klimrozen waren er hard aan toe. Niet alleen goed en nuttig maar ook oergezellig. De buurvrouw was de eerste die aan kwam lopen. Niet alleen om te helpen maar ook om even bij te praten. Daarna kwam de volgende buurvrouw langs, terug van een wandelingetje. Ze was zo goed mij de grote snoeischaar aan te geven (ik stond boven op de trap). Natuurlijk ook even bijpraten. Tevreden glimlachend kwam een echtpaar veertigers langs, arm in arm. Zij hadden de noodzakelijke beweging en buitenlucht nodig halverwege hun dag thuiswerken. Even een opmerking en een zwaai. De krantenman wilde wel een praatje houden. Normaal gesproken bezorgt hij in alle vroegte brood bij de horeca, maar ja, de restaurants zijn nu dicht. Gelukkig kan hij nog wel training geven aan een jong meisjes voetbalteam wat best hoog speelt. Dat trainen doen ze met mannen en vrouwen waaronder een moeder zodat er altijd controle is op juist gedrag. Ook daar moet je tegenwoordig gedegen rekening mee houden. O, en hij speelde vroeger in de jeugd van FC Utrecht. De vrouw met hond bleef even staan. Vrouw en hond waren niet alleen nieuwsgierig maar ook enthousiast. Na het helpen schudden van de witte zak met tuinafval om er meer in te krijgen besloot ze dat het nog beter zou helpen als ze er even bovenop zou springen. Dat deed ze eenmaal voorover en eenmaal achterover tot groot enthousiasme van eerder genoemde hond. En van mij trouwens. De wat oudere langslopende man knikte ons goedkeurend toe en zei dat we goed bezig waren. En o wonder, uiteindelijk waren zowel de klimop als de rozen naar behoren gesnoeid.
Vanmorgen kwam mijn echtgenote terug met twee mooie berkenstammetjes welke ze vond tussen het snoeiafval verderop. Niet alleen had ze aanspraak maar ze kreeg zelfs hulp. Een buurtbewoner begon verwoed te trekken aan een tak die volgens hem ook wel mooi was. Teruglopend met de takken werd haar al lachend door de volgende buurtbewoner gevraagd of dat de nieuwste nordic walking stokken waren. Tenslotte werd ze aangesproken door de complete groep boerderij dementen. Die hadden ook weer wat extra afleiding op deze frisse morgen. Voor de nieuwsgierigen: De takken worden gebruikt om de zelf gemaakte keramiekvogels op te plaatsen. Dat verkoopt nog leuk ook …..
Inmiddels heb ik al weer een paar keer teruggezwaaid naar langslopende buurtbewoners. Op de een of andere manier wordt er steeds vaker gegroet. Met een glimlach. We maken er wat van. Dat geldt trouwens ook voor de pakketbezorger. Hij reed de wijk in terwijl ik er met de auto uit wilde. Hij herkende me, draaide z’n raam open (en ik de mijne), pakte een pakketje van de stoel naast zich en stak deze door het raam. ‘Alstublieft’. ‘Dank u wel’. Volgens mij hebben we niet eens echt stil gestaan.
Begin dit jaar besloot ik dat ik meer ontmoetingen wilde en minder wilde gaan schrijven. Dat was nog voor corona. We hebben in de wijk bijvoorbeeld een fantastische wijnproeverij met maaltijd voor de bewoonster en haar vriendinnen georganiseerd. Daarna werd het stil…… Inmiddels merk ik dat velen van ons, bijna automatisch, nieuwe manieren vinden. Minder georganiseerd, meer spontaan, vaker bij toeval. We lijken er meer voor open te staan. Er meer oog voor te hebben.
Of het daarbij blijft? Bij die toevallige ontmoetingen? Welnee! Caroline heeft aanloop georganiseerd door zelfgemaakte keramiek (vooral vogels, katten en dergelijken) te verkopen. Eens per week kunnen er zelfgemaakte stoofpotten, curries etc. opgehaald worden door vrienden en kennissen. Tegen kostprijs. Corona proof. Niet meer dan één persoon tegelijk in de bijkeuken en op afspraak. Telkenmale natuurlijk met een praatje.
Ik heb m’n aanspraak door dagelijks tenminste één persoon te bellen met de vraag ‘hoe gaat ie nou?’ en de opmerking dat ik zelf ook behoefte heb aan een praatje. Daarnaast heb ik lekker veel contacten door m’n vrijwilligerswerk voor de Historische Kring. Hartstikke leuk met heel veel leuke mensen. Historie van onze omgeving onder de aandacht brengen. Met als klap op de vuurpijl het bedenken en organiseren van ons 50-jarig jubileum in 2022. Natuurlijk heel veel meer plannen dan handjes. Zo gaat dat met enthousiasme. Wie weet kan ik voor alle plannetjes wel wat dorpsgenoten strikken. Leuk een evenementje organiseren, een rondleiding geven, een verhaal vertellen of leuk beeldmateriaal delen op internet. Met name op dat laatste gebied is er nog zo veel leuks te doen!
Dit zo schrijvende ga je bijna denken dat we niet eens tijd hebben om met de complete familie kerst te vieren. Maar misschien geldt daar nog wel iets heel anders voor. Wanneer je steeds nieuwe dingen verzint en uitvoert, die wel mogen en kunnen, dan denk je wat minder aan al die zaken die je andere jaren altijd deed. Hoe was dat ook weer: It is no use crying over spilled milk? Maar ook: Rust leidt tot creatie en verveling tot ontmoetingen? Of deze: Een vogeltje wat altijd op z’n nest blijft zitten zal nooit met een wormpje of takje thuiskomen? Nog anders: Nieuwe werelden ontdek je niet door ver te reizen maar door nieuwe ogen aan te schaffen. Met als variant: Kerst wordt niet leuker door er met je oude bril naar te kijken.
Rob Franse, 20 november 2020