Op dit soort nagenoeg windstille dagen onder een azuren hemelgewelf en met temperaturen van boven de 30 graden Celsius kan ik alras het zeurderige en weinig flinke gedrag vertonen wat velen van ons dagelijks vertonen bij wat dan ook en waar ik vaak met verve en enig cynisme op reageer.
Doordat ik het 15 jaar geleden nodig vond om een prachtige grote serre aan ons huis te bouwen, waar we zeker bij somber weer enorm van genieten, hebben we juist op dit soort tropische dagen ook de meer dan duidelijke nadelen van dit glazen bouwwerk wat niet alleen de zonnewarmte in deze serre versterkt maar Em passant de gehele benedenverdieping extra verwarmt. Eigen schuld dikke bult.
Meestal vluchten wij op dit soort dagen wat dieper de tuin in alwaar wat hoger opgeschoten struweel juist genoeg wind doorlaat om wat verkoeling te vinden. Helaas is het vandaag zo’n dag dat de lucht waar dan ook, dus ook in de schaduw van eerder genoemd struweel, stilstaat. Zelfs de eerder beproefde methode om een stoeltje in de schaduw precies op de normaal gesproken winderige hoek van de achterom te plaatsen biedt geen soelaas.
Zo tegen half twee ’s middags merk ik dat het me lukt om niet te zeuren maar het bedachte alternatief, namelijk zowel m’n verstand als mijn fysiek terugbrengen naar een nagenoeg nulpunt, brengt me niet datgene waarnaar ik op zoek ben.
Het is zover. Voor het eerst dit jaar. De ultieme oplossing. Gisterenochtend had ik al de voorbereidende acties ondernomen. Boven op de overloop zie ik dat alles keurig dicht zit. Ik glip de slaapkamer binnen zodat de mij tegemoetkomende 7 graden koelere lucht niet kan ontsnappen en laat het licht uit. Ik laat dit enige momenten op me inwerking om vervolgens m’n hand uit te steken naar die o zo belangrijke knop. Zal ik naar links of naar rechts draaien? Hoe ver zal ik draaien? Aangezien het pas de eerste echt tropische dag is besluit ik dat kunstmatig gekoelde lucht misschien wat veel van het goede is en dat ik voor de komende dagen extra mogelijkheden wil hebben om me mee te verblijden. De knop gaat naar rechts…. en weldra wordt de slaapkamer gevuld met een naar schatting windkrachtje 3. Ik geniet daar een paar minuten ten volle van, schakel uit en vlij me op het, mede door windkrachtje 3, koele laken. Nu vooral niet direct in slaap vallen; eerst genieten van deze koelte en me een voorstelling maken van een omgeving welke nog idealer is dan deze slaapkamer…..
Ruim een uur later ben ik weer beneden. Verbeeld ik het me nou of voelt die 32 graden Celsius plotseling minder warm dan een uur geleden? Is die serre plotseling minder warm? Al lopend denk ik zelfs een licht briesje te voelen…. waarschijnlijk veroorzaakt door mijzelf…. zogenaamde loopwind.
Even moet ik terugdenken aan de tovenaar Catweazle, de magiër die per ongeluk in onze tijd terechtkwam. Hij voelde zich een groot tovenaar door een knopje om te draaien en daarmee licht te krijgen. Zo voel ik me dus ook een beetje. En dat voelt best lekker.
En o wonder. Terwijl ik dit verhaaltje aan mij echtgenote voordraag begint het daadwerkelijk een beetje te waaien…………..
Rob Franse, 7 augustus 2020