Het woord ‘leeftijdsdiscriminatie hoor ik momenteel veel te veel. Zoals ik het woord discriminatie überhaupt al jaren veel te veel hoor. Het wordt te pas en te onpas gebruikt door alles en iedereen die zich bedreigt voelt. Vaak in de vorm ‘janken voordat je geslagen wordt’.
Een woord wat ik daarentegen zelden hoor is levensritme. Dat terwijl het leven van iedereen een bepaald ritme heeft. Een ritme wat met de leeftijd meebeweegt. Natuurlijk bij iedereen net wat anders, maar toch.
Al te vaak lijkt het er op dat we zo’n beetje vanaf het moment dat we een paar woordjes kennen tot het moment dat we nog maar een paar woordjes spreken allemaal voor 100% aan alles mee moeten doen. Niet omdat we het willen maar omdat we er recht op hebben! Omdat we bang zijn ergens in dat leven tekort te komen. Niet ten opzichte van onze wensen maar ten opzichte van onze rechten én ten opzichte van anderen.
Dat ‘met alles mee moeten kunnen doen’ gaat zelfs zo ver dat we onze leeftijd wél misbruiken om een zekere voorrang te krijgen. Zo willen we op zekere leeftijd wel met pensioen, korting, zitplaatsen (die jongeren kunnen wel staan), elektrische fietsen die net zo hard kunnen als brommers, aangepaste medische zorg zoals bevolkingsonderzoeken en vaccinaties, regelmatig bezoek van anderen en wat al niet meer.
Nog een stap verder: Tot op (te) hoge leeftijd willen we ons nog steeds bewijzen. We willen verre avontuurlijke reizen, we willen een even zware stem cq net zo gehoord worden als iemand in de kracht van zijn of haar leven, we kleden ons alsof we nog 25 zijn (wat vaak echt sneu is) en we gooien er nog een schepje bovenop: We houden steeds minder rekening met anderen en dringen ongegeneerd voor.
Dát je dat allemaal doet is tot daar aan toe. Mijn vraag is: Waaróm doe je dat? Waarom wil je nog steeds blijven doen en meemaken wat je je hele leven al gedaan hebt? Waarom ontneem je jezelf de kans om die volgende stap te zetten?
Vergelijk het met de natuur. Of met je tuin. In de herfst geniet je niet van de zomer maar van de herfst. Mocht je in de herfst willen genieten van de zomer dan zal dat een teleurstelling zijn. Net zo’n teleurstelling als het proberen je voor eeuwig als 40 te gedragen. Nog sterker: Je ontneemt jezelf de kans om de herfst te leren kennen! En als je het niet kent dan kun je er ook niet van genieten. Je vergeet je aan te passen. In een zomerjurkje is de herfst niet leuk maar in een dikke trui wel. Helaas, velen zullen dat nooit ervaren.
Het is mijn ervaring dat het heerlijk was om me vol energie in het opvoeden van kinderen en het uitvoeren van m’n werk te storten. Ik heb me bewezen en dat hoeft niet nog een keer. Nog sterker: Een 2e keer is meestal een slap en teleurstellend aftreksel van de eerste keer. Ik doe daarom nieuwe dingen. Dingen die me in dit levensstadium veel beter passen. Hoe mooi kun je het krijgen: Nieuw, passend en verrassend in plaats van uitgelachen worden voor je treurige pogingen om nog altijd ……
Een ritme is een mooi ding. Dansen op het ritme is geweldig. Dansen in een ander ritme is treurig. Doe het niet. Al heb je er recht op, doe het niet. Wees waardig, gepast en gewaardeerd. Niet in de laatste plaats voor jezelf en jouw naasten.
In die waardigheid denk ik terug aan mijn eigen voorjaar en mijn eigen zomer. Iets waar ik met ontzettend veel genoegen op terugkijk en wat ik iedere jongere, dus niet alleen mijn eigen kinderen, gun. Mocht het zo zijn dat ik op mijn leeftijd kan helpen middels een stapje terug om deze jongeren dezelfde lente en zomer te geven als welke ik heb gehad dan zal ik dat, niet met plezier maar wel met overtuiging, doen. In de gedachte dat iedereen net zo’n toekomst verdient als ik destijds had.
En denk dan nog eens na over rechten en leeftijdsdiscriminatie. Doe dat in alle rust. Ik doe dat met een voortreffelijke en vooral gerijpte wijn. Wellicht met een glas te veel. Dát past inmiddels in mijn ritme.
Rob Franse, 8 mei 2020