Pot je geld op en ….!!

Dat ik dat ooit zou zeggen….. Toch doe ik het. Eigenlijk doe ik dat al een beetje sinds 2012/2014, maar nu word ik zowaar opgeroepen door het AD met de titel ‘Nu al sparen voor zorg op je ouwe dag’. En het AD heeft gelijk!!

We hadden tot 2014 een systeem waardoor er voor ons allen gezorgd kon worden. Iets met bejaardenhuizen en zo. Dat gaf een veilig gevoel voor wanneer je oud werd én hulpbehoevend op welke manier dan ook. Het gaf je bovendien de zekerheid dat er naar je omgekeken zou worden en dat je niet zou vereenzamen. Dat was ook prettig voor jouw kinderen die het toch al razend druk hebben en nauwelijks tijd zullen hebben om straks echt voor jou te zorgen. Je wilt het ze ook niet aandoen overigens.

Wanneer zo’n systeem wegvalt dan moet je dus (!!) nu al voor jezelf gaan zorgen ‘voor straks’ (of zeker weten dat je nooit hulpbehoevend wordt). Dat betekent sparen in plaats van consumeren of geld aan je kinderen schenken.

Wat ik grappig vind is dat Rutte ons opriep om ‘die nieuwe auto nu eens te kopen’ (zelf rijdt hij trouwens nog steeds in een ouwe Saab), maar dat velen van ons toen al slim genoeg waren om te denken ‘ik kijk wel linker uit’ want ik heb dat geld straks nodig! Waarschijnlijk heb ik best veel geld nodig ook want de zorg zal wel heel duur worden. Bovendien, hoe lager de rente, hoe minder pensioen en hoe minder rente inkomsten dus ik moet nóg meer sparen. Ook moet ik m’n huis (waar ik verplicht in moet blijven wonen) voorzien van dure warmtepompen en zo. En ik moet er rekening mee houden dat ik voor m’n pensioenleeftijd ontslagen word of het gewoon niet meer red om te werken. Verdorie, waarschijnlijk zijn er straks ook bijna geen vrijwilligers meer. Die werken zich het apezuur of zijn te moe en/of te oud. Ook daar moet ik rekening mee houden. Tsjonge, wat moet ik veel geld gaan oppotten.

Eens even nadenken. Het is dus de schuld van overdreven bezuiningsfanatisme. De regering vond en vindt het belangrijker om de begroting sluitend te hebben dan om de economie aan te zwengelen middels een vorm van verzekeringen voor de ouwe dag met zorg. Dat zullen ze wel niet terugdraaien dus moet ik inderdaad oppotten. En wel zo veel als mogelijk.

Heb ik alternatieven? Zeker: Ik kan er direct een eind aan maken zodra ik hulpbehoevend word. Dat scheelt zowel mij als de overheid flink veel geld. Misschien scheelt het ook wel veel narigheid voor mijzelf en mijn kinderen. Ik kan in dat geval het geld nu al gaan laten rollen (goed voor de economie, voor mijn kinderen en voor mijn eigen welbevinden). Dan heb ik het probleem van eenzaamheid tegen die tijd trouwens ook opgelost en zijn er veel minder mensen nodig in de zorg. Trouwens: M’n huis komt op de markt wat scheelt voor het woningtekort én het is ook nog eens goed voor het milieu want hoe minder mensen hoe minder milieuvervuiling.

Héél slecht denkend vraag je je af of de overheid ons op deze manier (heeft) beïnvloed. Een erg lepe vorm van nudging? Tenminste, wanneer meer mensen zo gaan denken als ik nu doe want anders schiet het niet op natuurlijk.

Misschien moet ik vanavond maar een extra glas wijn nemen. Daarna een flinke sigaar. Niet te veel bewegen, flink wat vet en suiker tot me nemen en dat soort dingen. Misschien word ik dan sneller hulpbehoevend en kan ik sneller besluiten om de rest van het opgepotte geld lekker op te gaan maken. Wanneer ik dan bijvoorbeeld Korsakov krijg dan ben ik er zo slecht aan toe dat ik vast wel door de overheid betaalde hulp krijg en nauwelijks merk dat ik eenzaam ben. Bij Ramses Shaffy zag dat er helemaal niet zo erg beroerd uit………..

Toch maar niet oppotten dan?

Rob Franse, 13 augustus 2019

Selectieve verontwaardiging: Bizar!

Wanneer je er met de juiste ogen naar kijkt dan is het meer dan komisch. Zeker in deze vakantietijd. Zo zijn velen van ons al snel verontwaardigd wanneer de wifi op welke plek dan ook niet perfect werkt, terwijl ik me afvraag waarom je zo graag wifi op je vakantie wilt hebben; is het er zo ontzettend saai? of is het gezelschap zo vreselijk vervelend? Hiervan kun je nog zeggen dat het om verontwaardiging gaat en nog niet over de overtreffende trap ‘selectieve’ verontwaardiging.

Mijn kat maakt het al een stuk bonter. Die is verontwaardigd wanneer ze van mijn echtgenote geen stukje kaas krijgt daar waar ik gewoon m’n eigen kaas mag opeten zonder te delen. Maar goed, dan heb je het over kattenstreken.

Ik werd getroffen door een artikel in de NRC waar in de volgende zin stond: ‘Vrouwen niet op een kieslijst willen zetten (de SGP) is seksisme, maar vrouwen in een boerka zouden juist geëmancipeerd zijn (zij zouden zelf die keuze maken)’. Uhhh… Dit enigszins in het verlengde van grappen gemaakt op de zwarte cross over de Islam, wat niet zou kunnen, daar waar grappen over alle soorten Christenen wel kunnen.

Ook een heel mooie: De verontwaardiging over rokers op terrassen of op straat maar geen enkele verontwaardiging over de extreem vervuilende en stinkende brommers op diezelfde straat of vlak langs datzelfde terras. Ik las laatst zelfs de kop ‘tirannieke trekjes van de anti rook opmars’.

Een heel interessante is de verontwaardiging over hardrijders in jouw wijk… En wie rijden daar vooral te hard? Juist ja!

Ook interessant zijn die mensen die het leuk vinden dat meeuwen voedsel wat jij opgooit weten te vangen…. om vervolgens verontwaardigd te zijn dat diezelfde meeuw agressief terugkomt voor meer (bijvoorbeeld jouw frietje). Weten jullie nou nog niet dat meeuwen altijd schreeuwend binnen komen, vooral uit zijn op eigen gewin, om vervolgens razendsnel weer te vertrekken met het achterlaten van een klerezooi die jij mag opruimen? Waar doet me dat ook weer aan denken…..

Kortom: Onze verontwaardiging is al te vaak selectief en al te vaak onze eigen schuld. We zijn wel verontwaardigd over die kl… buurman met z’n teri… harde muziek maar niet over die aardige buurvrouw die nog veel vaker en veel harder muziek draait, want ‘ze heeft het al zo moeilijk’. We zijn wel verontwaardigd over opgeschoten jeugd die hier rondhangt en niet van hier is maar niet verontwaardigd over onze eigen kinderen die rondhangen want die zijn wél van hier en bovendien valt het wel mee en hebben ze het soms nodig.

Onze verontwaardiging is soms zeer terecht en soms op z’n minst bedenkelijk maar nagenoeg áltijd selectief. Het heeft vermoedelijk veel te maken met verwachtingen (over personen) en met vooringenomenheid, waarbij dat volgens mij helaas ook voor mijzelf geldt. Ook ik ben (dus) bizar.

Wat doen we er aan? Ik denk dat het begint met een herdefinitie van jouw eigen vrijheid. Dat is niet makkelijk, maar me dunkt wel de moeite waard!

Rob Franse, 6 augustus 2019